شاید آن روز که سهراب نوشت
تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید اینطور نوشت

چه شقایق باشد، چه گل پیچک و یاس
جای یک گل خالیست

تا نیاید مهدی زندگی دشوار است

ابزار نقاره نوازی
ابزار و وسایل نقاره خانه شامل چهار نوع طبل و کرنا و لوازم متعلق به آن است. طبل‌ها از کاسه‌های بزرگ و کوچک مسی و چدنی است که پوست دباغی شده بر روی آن کشیده شده و با دو چوب ساده به طول تقریبی بیست سانتیمتر نواخته می‌شوند و کرناها سازهای بادی به طول تقریبی 100 تا 120 سانتیمتر است که از جنس مس یا برنج ساخته شده و آب کُرم داده شده‌اند.
در نقاره نوازی از 4 نوع طبل به نام‌های طبل سرچاشنی، گاه برگاه (گورگه، گورگ)، تخم مرغی و ساده (میانه) استفاده می‌شود. طبل سرچاشنی طبلی کوچک و چدنی و دارای صدای زیر است که به عنوان طبل اصلی و توسط سرچاشنی در تمام مدت نقاره کوبی نواخته می‌شود و طبل‌های دیگر که مسی هستند و در دو اندازه بزرگ و میانه تهیه شده‌اند و صدای بم دارند، هماهنگ با طبل سرچاشنی و به طور متناوب و یک در میان و همنوا با کرنا و گاه تنها تا خاتمه مراسم به عنوان نوای شادیانه همراهی می‌کنند و ذکر ندارند.
کرناها با دمیدن به صدا در می‌آیند و دارای ذکر هستند و به قولی آهنگ امروز کرناها همان آهنگ قرن‌های قبل است که سینه به سینه نقل شده و باقی مانده و هر شخصی بنا بر ذوق و اعتقادش تعابیری از آن داشته است.

در هنگام اجرای مراسم، چهار طبال در سمت راست نقاره خانه (شمال) رو به گنبد مطلای امام و بر روی صندلی‌های کوچک نشسته، شش کرنانواز به ترتیب در کنار سرنواز در سمت چپ نقاره خانه(جنوب) می‌ایستند و هماهنگ نقاره نوازی می‌کنند.
گفتنی است نقاره چیان به صورت تجربی و توسط نقاره چیان قدیمی و در محل آموزش دیده‌اند.

منبع 

نقاره نوازان

یکی از نکات مهمی که درباره نقاره خانه و سنت نقاره نوازی باید مورد توجه قرار بگیرد، موضوع نقاره نوازان است.
در سال 1307 هجری شمسی با تدوین نظامنامه خدمات کشیکی برای عمله شکوه (نقاره نوازان) نیز که جزء خدّام محسوب می‌شدند، وظایف خاصی در نظر گرفته شد و تعداد نقاره چیان به 9 نفر تقلیل یافت. 
از آن زمان تا اواخر عهد پهلوی به نوشته احتشام کاویانیان این مجموعه 9 نفری که از مستخدمان اداره تشریفات بوده‌اند به صورت افتخاری اشتغال داشته‌اند.
اکنون تعداد نقاره چیان 14نفر است که در هر نوبت 10تن از آنان (چهار طبّال و شش کرنانواز) به کار نقاره نوازی اشتغال دارند .
نقاره نوازان امروزه با برخورداری از حقوق و مزایای خاص و تحت نظر اداره انتظامات که از ادارات تحت نظارت معاونت اماکن متبرکه آستان قدس رضوی می‌باشد، به انجام وظیفه مشغول هستند. اکنون سرپرستی نقاره چیان بر عهده احمد اقوام شکوهی است که به صورت توارثی این سمت را پس از پدر و اجداد خود به ارث برده و فرزندان ذکور ایشان نیز از نقاره چیان شاغل هستند.
او بیش از 55 سال است که در آستان قدس رضوی، شغل نقاره نوازی و تهیه و آماده سازی طبل‌ها و مدیریت نقاره خانه را بر عهده دارد، ضمن این که نام فامیلی وی نیز به دلیل اشتغال در نقاره خانه حضرتی و خویشاوندی نسبی با عملجات شکوه، اقوام شکوهی است.

نقاره خانه

ایوان نقاره
ایوان نقاره خانه یا همان ایوان شرقی نیز همیشه یکی از ایوان‌های مهم صحن انقلاب اسلامی به حساب می‌آمده که زائران زیادی از طریق آن به آستان‌بوسی حضرتش مشرف می‌شده‌اند.
بناى زیبا و باشکوه این ایوان که سراسر از کاشى فیروزه‌اى تشکیل شده یکی از بخش‌های بلند حرم مطهر رضوی است که به این واسطه از قسمت‌هاى مختلف این حرم قابل مشاهده است. بلندى بنای این ایوان سبب شده است که به هنگام نقاره زدن، آواى آن تا دوردست‌ها شنیده شود.
در این تصویر که از قاب دوربین ابراهیم ذهبی معروف به سیاح، نمای ایوان نقاره خانه در سال 1325 هجری خورشیدی را برای ما روایت می‌کند، علاوه بر ایوان و بنای نقاره خانه، مسیر تردد به حرم مطهر رضوی از طریق پایین خیابان و مغازه‌های موجود در این مسیر را مشاهده می‌کنیم. البته این بخش‌ها امروز به طور کامل به فضای حرم مطهر رضوی افزوده شده است.

بعد از اینکه بنای قدیمی نقاره خانه در سال 1338 هجری شمی به منظور بازسازی تخریب شد، حدود 8 سال طول کشید تا بنای جدید با استحکام و زیبایی افزون‌تر بر بلندای ایوان نقاره قد علم کند.
برای احداث نقاره خانه چون سقف ایوان شکست برداشته بود، ابتدا سردرِ داخلی و خارجی به وسیله بتون مسلّح به یکدیگر پیوند یافته و با ستون‌های بتونی و سقف سیمانی به هم متصل شدند و سپس به محاذات ستون‌ها، پایه‌های نقاره خانه گذاشته شد و پیکره یکپارچه و بتونی نقاره خانه بر روی آن قرار گرفت. در زمانی که نقاره خانه جدید در حال احداث بود، به مدت چند ماه ابتدا در کنار برج ساعت بر فراز ایوان غربی و پس از آن به مدت 4 سال بر روی سکوی چوبی موقت و بر فراز ایوان عباسی، نقاره نوازی می‌شد.
بنای جدید نقاره خانه از 3 طبقه تشکیل شده است که در طبقه اول انبار وسایل نقاره خانه و در طبقه دوم، اتاقک مخصوص نقاره‌چیان قرار دارد که با دو پنجره کوچک آهنی به طرف مغرب مزین است و در طبقه فوقانی آشیانه نقاره خانه واقع شده که حدوداً 3/20 متر ارتفاع دارد و به صورت هشت ضلعی منتظم کشیده در طول است.
ارتفاع نقاره خانه 9/50 متر و قاعده آن 30 × 6/18 متر می‌باشد و سقف آشیانه با 18 پایه آهنی بر روی طبقه دوم اتصال یافته و نرده‌ای آهنی با طرح‌های هندسی در اطراف آن کشیده شده و در نمای خارجی بر لبه سقف آشیانه سه قطار مقرنس از کاشی معرق و بر بالای آن در لبه بام آشیانه کنگره‌ای معرق به رنگ فیروزه‌ای در دورتادور خودنمایی می‌کند. 
نمای بیرونی دو طبقه تحتانی نقاره خانه نیز به وسیله طاق نماهای زیبا و با خوانچه‌بندی به وسیله کاشی معرق در رنگ‌های جالب مزیّن شده است که ساختمان مقرنس‌ها و سایر امور ساختمانی بر عهده حاج صادق رأفتی و طرح کاشی‌های معرق به قلم محمّد حسن رضوان، کتیبه نویس آستان قدس بوده است.
این ساختمان نقاره خانه از زمان تأسیس تا کنون چندین بار مرمت‌های جزئی داشته و اکنون به شکلی که در تصویر مشاهده می کنید در آمده است.

نقاره خانه چوبی
بیشتر سندهای به جای مانده از آئین نقاره نوازی در حرم مطهر رضوی مانند این عکس مربوط به دوره قاجار است.
این تصویر که در سال 1309 هجری قمری توسط عبدالله قاجار از صحن انقلاب بارگاه ملکوتی ثامن الحجج(ع) به ثبت رسیده، از قدیمی‌ترین تصاویری است که نمایی از نقاره خانه حضرت در آن مشاهده می‌شود.
در این تصویر مشاهده می‌کنیم که نقاره خانه بر بام ایوانی که به ایوان نقاره خانه شهرت دارد، قرار گرفته است. البته در این تصویر سقاخانه اسماعیل طلایی نیز که یکی از بخش‌های پرسبقه و تاریخی حرم رضوی نیز به حساب می‌آید، همراه با آبراهه‌هایی که آب را به آن می‌رساند به وضوح مشاهده می‌شود.
بنای نقاره خانه در آن زمان از یک اسکلت چوبی تشکیل می‌شد که نقاره زن‌ها درون آن حاضر می‌شدند و به نقاره نوازی می‌پرداختند. زمان نواختن نقاره نیز در تمام این سال‌ها یکسان بوده و شاکله اصلی سنت نقاره نوازی را شکل داده است.
طبق این سنت نقاره هر صبح پیش از طلوع آفتاب و هر عصر پیش از غروب خورشید نواخته مى‌شود و هم‌زمان با برآمدن و فروشدن آفتاب، آخرین نواهاى نقاره به گوش مى‌رسد. این بدان معنى است که نمازگزاران براى بر پا داشتن فریضه‌ خود، اندک فرصتى بیش ندارند و اگر نماز خویش را به جاى نیاورده‌اند، مى‌باید شتاب کنند و به اقامه نماز بپردازند.
افزون بر این، هنگامى که حادثه‌ خاصى رخ دهد که مردم شادمان هستند و جشنى همگانى پدید آمده است، نقاره‌نوازان بر فراز نقاره‌خانه مى‌روند و بر طبل‌ها مى‌کوبند و در شیپورها مى‌دمند.
هر وقت هم بیمارى در این آستان شفا یابد و به خیل شفایافتگان آستان حضرتش افزوده شود و خادمان حضرت از آن مطلع شوند، برای اعلام همگانى و اظهار سرور و شادمانى، نقاره‌ها به صدا در مى‌آیند.
علاوه بر این، در شب‌هاى میلاد معصومان و بزرگداشت مناسبت‌هاى مذهبى، مانند جشن‌هاى بزرگ قربان و فطر و غدیر و همچنین در زمان تحویل هر سال شمسى و در آغاز نوروز، نقاره نواخته مى‌شود.
اما در ایام محرم و صفر که روزهاى سوگوارى شیعیان است، به منظور احترام به آیین سوگوارى، هیچ نوایى از نقاره‌خانه در نمى‌آید.

نوه گوهرشاد؛ بنیان گذار نقاره نوازی
سنت نقاره نوازی یکی از آئین‌های دیرینه حرم مطهر رضوی است که بر اساس اسناد رسمی موجود در مرکز اسناد و نسخ خطی کشور به 557 سال پیش باز می‌گردد.
نقاره نوازی در آستان قدس رضوی، از اواسط قرن نهم هجری قمری شروع شد. میرزا ابوالقاسم بایر، نوه گوهرشاد در سال 860 هجری قمری مصادف با 835 هجری خورشیدی در سفری که به مشهد مقدس داشت، دستور داد در باغ حرم نقاره بنوازند.
از آن به بعد تاکنون در ادوار مختلف نقاره نوازی در حرم رضوی ادامه داشته و اسناد به جای مانده از دوره‌های مختلف حکایت از استمرار این آئین دارد و از آن به عنوان یکی از خدمت‌های معمول آستان قدس رضوی یاد می‌کند.

البته از سال 1312 تا 1320 هجری قمری به دستور رضاخان پهلوی، نقاره خانه حضرت تعطیل شد که از این دوره به عنوان تنها تعطیلی نقاره خانه در ایامی به جز محرم و صفر یاد می‌کنند.

صدای آشنای حرم …

وقتی که دلت خیلی برای حرم تنگ می شود؛ وقتی که دوری راه و هجوم کارهای روزمره و چندین مسئله کوچک و بزرگ مانعی می‌شوند میان تو و حرم، فقط دلت خوش می‌شود به این که یک جا آرام بگیری، چشم‌هایت را ببندی، از روزگار دل بکنی و خودت را در میانه‌های حرم بیابی…

حالا تو می‌مانی و نمایی از حرم. شاید دوست داشته باشی درست روبروی ضریح، توی مسجد بالا سر و هر جای دیگری از روضه منوری بایستی و همین‌طور اشک بریزی و حرف‌های مگویت را با آقا واگو کنی. شاید اصلا جزو آنها باشی که تمام امیدشان به لحظه‌ای ایستادن رو به روی پنجره فولاد است. شاید هم دلت بخواهد فارغ از همه این‌ها، وسط صحن گوهرشاد، رو به تلالو طلایی گنبد زیارتنامه بخوانی و بعد هم با دو رکعت نماز، زیارتت را تکمیل کنی.
آری! حرم برای تو صدها نما از بهشت را به یادگار گذاشته که هر وقت دلت گرفت می‌توانی یاد آنها کنی و مرغ دلت را به پابوس حضرت خورشید بفرستی. اما در میان این همه نما، آیا شده لحظه‌ای هم به نوای ثبت شده از این حریم آسمانی در ذهنت بیندیشی. اصلا بیا و به این سوال جواب بده که وقتی نام حرم آقا امام رضا(ع) به میان می‌آید، چه صدایی در گوش‌ات زمزمه می‌کند؟
درست است! تقریبا همه همین پاسخ را می‌دهند. نوای نقاره خانه. صوتی پر رمز و راز که سال‌های سال است در جای جای این حرم طنین می‌اندازد و در گوش جان خیلی از زائران پر شمار آقا ثبت می‌شود.
امروز می‌خواهم برایت از نقاره خانه بگویم و نقاره زنی. از سنتی که صوت دلنشین خود را طی بیش از 5 و نیم قرن بر تارک تاریخ به یادگار گذاشته است …

بطری وقتی پر است و می‌خواهی خالی اش کنی, خمش می‌کنی.

هر چه خم شود خالی تر می‌شود

اگر کاملا رو به زمین گرفته شود,

سریع تر خالی می‌شود.

دل آدم هم همین طور است،

گاهی وقت‌ها پر می‌شود

از غم، از غصه،

آن هم به خاطر حرف‌های دیگران؛

طعنه‌های دیگران، …

 قرآن کریم می‌گوید:

هر گاه دلت پر شد از غم و غصه ها ؛

خم شو و به خاک بیفت.

” وَکُن مِّنَ السَّاجِدِین.”

سجده کن؛ ذکر خدا بگو ;

این موجب می‌شود تو خالی شوی

تخلیه شوی سبک شوی؛

این نسخه‌ای است که خداوند برای پیامبرش پیچیده است:

وَلَقَدْ نَعْلَمُ…….

ما قطعا می‌دانیم اطلاع داریم، دلت می‌گیرد،

به خاطر حرف‌هایی که می‌زنند؛

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَکُن مِّنَ السَّاجِدِینَ

سر به سجده بگذار و خدا را تسبیح کن.

سلام. ببخشید موس ایرانی دارید؟
- نه، ولی موس با کیفیت خارجی داریم…
- ممنون، ایرانی میخوام.

می خوام برم بیرون، با تعجب می پرسه؟
- خب حالا چرا ایرانی؟ کلی مارک داریم ما!

- چون ایرانیه و از کیفیتش راضی ام، قبلا داشتم.
- چرا ایرانی آخه؟

- من از فروشنده پرسیدم: رشته دانشگاهی تون چیه؟

چشماش برق زد و با یه افتخاری گفت:
- برق، الکترونیک. چطور؟

لبخند زدم و گفتم:
- برا این ایرانی می خوام که افرادی مثل شما یا رئیس یه کارخونه تولید تجهیزات الکترونیکی بشن یا مهندس بخش طراحی و شبیه سازی یا پژوهشگر بخش تحقیق و توسعه، نه فروشنده یه مغازه!

قشنگ براش جا افتاد چرا ایرانی !!

منبع

نهي امام صادق(ع) از ترور

پايه هاي اسلام ناب در رحمت، مهرباني، پرهيز از سنگدلي، بخشايش و گذشت است و اين دين الهي، هرگز قتل پنهاني و بدون محاکمه و حکم قضايي را تأييد نمي کند. در واقع اسلام با کشتن انسان ها به غير از حق سرناسازگاري دارد و با آن مخالف است. ابوصباح کناني به امام جعفر صادق(ع) گفت: يکي از همسايه هايم که از قبيله همدان است، به علي(ع) دشنام مي دهد، آيا اجازه مي دهي او را بکشم؟ امام فرمود: اسلام ترور را منع کرده است. او را رها کن؛ زيرا به زودي فرد ديگري اين کار را انجام مي دهد. ابوصباح مي گويد: به سوي کوفه رفته و در مسجد مشغول نماز صبح شدم. در اين حال، گوينده اي از به قتل رسيدن همسايه ام سخن مي گفت که مانند مرده اي که باد کرده در رختخوابش پيدا شده است. سپس گروهي آمدند و او را به خاک سپردند

منبع