عوامل کفران نعمت

 

 

1.   داشتن آرزوهای دراز:

 

داشتن آرزوهای دراز، انسان را به آنچه ندارد و شاید هرگز هم به آنها نرسد، دلبسته و امیدوار می­کند.

 

به همین جهت آدمی نعمت­های الهی­ را که در دست دارد کوچک می­شمرد و نسبت به آنها بی­اعتناست و

 

شکر آنها را بجا نمی­آورد، لذا پیامدهای شوم کفران نعمت در دنیا و آخرت گریبان­گیر او می­شود.

 

امام علی(ع) می­فرمایند: از آرزوهای دراز بپرهیزید که زیبایی نعمت­های الهی را از نظر شما می­برد

 

و آنها را نزد شما کوچک می­کند و به کمی شکر (و کفران نعمت) از سوی شما منتهی می­شود.

 

 

2.  عدم معرفت نسبت به نعمت­ها:

 

گاهی قصور در شکر نعمت­ها از این سرچشمه می­گیرد که انسان نسبت به نعمت­ها، معرفت کامل و

 

وافی ندارد و اصولا به نعمت­های الهی نمی­اندیشد.

 

توجه به نعمت­های مادی و معنوی، از جمله هدایت انبیاء و نزول کتاب آسمانی و… به انسان نشان

 

خواهد داد که خداوند چه مواهب عظیمی را در اختیار او قرار داده استو موجب برانگیخته شدن حس

 

شکرگزاری در انسان خواهد شد، اما متأسفانه بشر تا نعمتی از او سلب نشود قدر و منزلت آن را

 

ندانسته و شکر آن را بجا نمی­آورد.

 

3.  ناچیز شمردن نعمت­ها:

 

یکی دیگر از عوامل ناشکری، به حساب نیاوردن نعمت­های ارزشمند خداوند است که در اختیار

ما قرار داده است و ادعا کردن به این که خداوند نعمتی به من نداده است. لذا خداوند در قرآن کریم

درباره فزونی نعمت­ها می­فرماید:

 

«و اگر نعمت­های خدا را بشمارید، هرگز نمی­توانید آن را احصاکنید.»

 

4.  مقایسه کردن خود با سایر افراد:

یکی دیگر از عوامل ناسپاسی و کفران نعمت مقایسه کردن سطح زندگی افراد با هم است.

هر چقدر توجه انسان نسبت به زندگی دیگران بیشتر می­شود، به همان اندازه توجه و رضایتش

از زندگی خود کاسته می­شود و به مرور زمان و با پیش­روی آن منجر به کفران نعمت و

طلبکاری ازخداوند می­گردد.