د) توجه به ارتباط متقابل آموزش و نگارش
نویسندگی، تركیبی از آموزش و تجربه است و تجربه سهم مهمی در نگارش دارد. نویسندگی، تركیبی از آموزش و كاربست آن در نوشتن است. بنابراین، صرف آموزش و گذراندن دوره و دیدن كلاس و خواندن متون فن نگارش، كافی نیست. از سوی دیگر، تنها تكیه بر نوشتن، بدون شناخت قواعد و رموز و آداب نگارش راه به جایی نمیبرد و انسان را نویسنده نمیسازد. اگر 20 درصد نویسندگی را به آموزش و فنون یادگیری اختصاص دهیم، 80 درصد آن به تمرین، مهارت و كارورزی و در یك كلمه، تجربه علمی وابسته است.
افراد بسیاری در دورههای آموزشی شركت میكنند و نویسنده نمیشوند؛ زیرا در مرحله عمل و تمرین و كار مستمر جدیت نمیكنند و نظریهها و قواعد آموخته را به كار نمیبندند. البته ذوق و استعداد ذاتی فرد نیز در این فرآیند سهم عمدهای دارد، ولی آنچه استعداد را به مرحله فعلیت و ظهور میرساند، همان تمرین است.
بنابراین، با «آموختن فن» و تمرین عملی باید استعدادها را به فعلیت رساند. اینجاست كه شناخت عرصههای محتوایی و شكلی، قابلیتیابی واژهها و تعبیرها و قالبهای كلامی اولویت مییابد و نویسنده را به آن وادی میكشاند.