وفات حضرت ابو طالب (ع) در روز هفتم

روز هفتم ماه رمضان بنا به نقل شيخ مفيد قدس سره سال دهم بعثت‏حضرت ابو طالب عم

و يار با وفاي پيامبر (صلي الله عليه و آله) وفات يافت .

همان مرد بزرگواري که در تمام نشيب و فرازهاي دوران رسالت و قبل از سالت‏برادر

زاده عزيزش را ياري کرد و شر قريش را از او بازداشت و قلب نازنين پيامبر (صلي الله

عليه و آله) را در تبليغات و رسالت الهي خوشحال و مسرور نمود، و با کلماتي نظير:

«اذهب يابن اخي فقل ما احببت فو الله لا اسلمک لشي‏ء ابدا» اي پسر برادرم برو و هر

چه دوست مي‏داري بگو (با مشرکين و قريش) به خدا سوگند تو را در هيچ پيش آمدي

وا نمي‏گذارم، (نوازش مي‏نمود) و از او پشتيباني مي‏کرد .

کفه ايمان ابو طالب از کفه ايمان همه خلق سنگين‏تر است

آري به اين بزرگوار تهمت‏بي ايماني مي‏زنند، حضرت باقر ( عليه‏السلام) فرمود: اگر

ايمان ابي طالب را در يک کفه ترازو بگذارند و ايمان اين خلق را در کفه ديگر، ايمان

او سنگين‏تر است. (4) آري ابو طالب چهل و دو سال، در نهايت وفا و صميميت و

فداکاري به کفالت و حمايت پيامبر (صلي الله عليه و آله) پرداخت، که او مانند پدري

مهربان و همسرش فاطمه بنت اسد همچون مادري او را خدمت و حفاظت و پرستاري

نمودند. و مرگ ابو طالب پيامبر (صلي الله عليه و آله) را به شدت متاثر ساخت، چرا

که حضرت يگانه حامي و پناه‏گاه خود را بعد از خدا از دست داد، که دشمن پس از او

بر پيامبر (صلي الله عليه و آله) جري و گستاخ گشتند. و مدفن آن حضرت در مکه

قبرستان ابو طالب که به نام آنجناب ناميده شده قرار گرفت، «تغمده الله ببحبوحات جنانه‏»

رمضان در تاريخ نوشته آيت الله صافي، ص 57.