مردم در دنیا دو دسته اند: یکی آن کس که در دنیا برای دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت

، بر بازماندگان خویش از تهیدستی هراسان و از تهیدستی خویش در امان است، پس زندگانی خود را

در راه سود دیگران از دست می دهد.و دیگری آنکه در دنیا برای آخرت کار می کند و نعمت های دنیا

نیز بدون تلاش به او روی می آورند. پس بهره ی هر دو جهان را چشیده و مالک هر دو جهان می گردد

و با آبرومندی در پیشگاه خدا صبح می کند وحاجتی از خدا درخواست نمی کند جز آنکه روا می گردد.

منبع: حکمت269- ترجمه ی مرحوم دشتی