قرآن و مسأله دوری از گناه

در قرآن بسیار از تقوا و دوری از گناه، سخن به میان آمده، و گاهی با بیان مجازات سخت مجرمان و

اهل گناه، و زمانی با بیان آثار درخشان دوری از گناه، با تعبیرهای گوناگون که به بعضی از آن ها قبلاً

اشاره شد انسان ها را به سوی تنفّر از گناه فراخوانده است، از جمله در سوره شمس نود و یکمین

سوره قرآن، یازده سوگند یاد نموده برای این مطلب که: «قد افلح من زکّاها ـ و قد خاب من دسّاها؛که

قطعاً هر کس روح و روانش را با دوری از گناه، پاک نموده رستگار شده است، و آن کس که روح و

روانش را با گناه آلوده نموده، نومید و محروم و تیره بخت گشته است.»

قابل توجه این که واژه معصیتکه در دعای مورد بحث آمده(و بعد المعصیة) در اصل به معنی عصیان

و سرپیچی و خروج از فرمانخدا است که انسان را از مرز بندگی خدا خارج می سازد، و تحت

سیطره شیطان قرار داده و عاملگناهان می شود، این واژه با تعبیرات گوناگون 33 بار در قرآن

آمده است. از جمله می فرماید: «ومن یعص اللّه و رسوله فقد ضلّ ضلالاً مبیناً؛ و هر کس نافرمانی

خدا و رسولش کند، دچار گمراهیآشکاری شده است.»

و در مورد دیگر می فرماید: «و من یعض اللّه و رسوله فانّ له نار جهنّم خالدینفیها؛ و هر کس نافرمانی

خدا و رسولش کند، آتش دوزخ از آن او است و جاودانه در آن می ماند.»

و در مورد کیفر در بدری و ذلّت و خواری یهودیان می فرماید: «ذلک بما عصوا و کانو یعتدون؛ این

کیفرهای شدید برای یهودیان از آن جهت است که معصیت خدا نموده و به حدود قوانین الهی تجاوز

نمودند.»

این تعبیرات بیانگر آن است که قرآن با هشدارهای مکرر، پیروان خود را به دوری از گناه

و پرهیز از سرپیچی از فرمان خدا، و نجات از بازتاب شوم و سخت گناه فرا می خواند، و گناه را

آفت ویرانگر و عامل بلاها و عذاب های دنیا و آخرت می داند.