مرد وقتي از پله ي اتوبوس پايش را پايين گذاشت ، فهميد كه نيامده تا برگردد. بليتي كه او براي

جنگ گرفته بود يك طرفه بود . سپاه قم و شهر و پدر و مادرش رارها كرده بود و مثل يك نيروي

معمولي آمده بود جهبه . هواي داغ اهواز را به سينه كشيد .بوي باروت مي آمد . خوش حال شد .

توي سرماي جبهه هاي غرب هيچ بويي واضح نبود . چند تا از بهترين رفيق هايش را در غرب جا

گذاشته بود و الان برف سنگ قبرشان را سفيد كرده بود . در دنيا مالك هيچ چيز غير از لباس سبز

سپاهش نبود كه آن هم تنش بود .

هنوز سال هاي اول جنگ بود . جنگ بيش تر مثل فيلم هاي آرتيستي بود تا جنگ واقعي . آدم هايي كه

آمده بودند هيچ كدام تا به حال يك جنگ درست و حسابي نديده بودند . همين بچه هاي معمولي كوچه و

خيابان هاي شهرهاي مختلف بودند كه عزيز ترين چيزشان را ، جانشان را سر دست گرفته بودند و

به جبهه آمده بودند . حسن باقري زود فهميد كه اين جوان تازه وارد قمي خيلي بيش تر از يك نيروي

معمولي مي تواند به كار بيايد. جسور، باهوش ، تيز بين و چه كاري براي چنين آدمي بهتر از شناسايي .

مهدي زين الدين ويك موتور و دوربين و يك دشت پهن . همين كه بفهمد عراقي ها از كدام طرف و با

چه استعدادي مي خواهند حمله كنند و به فرمانده هايش گزارش بدهد كلي كار بود . ولي او شب ها كه

بي كار مي شد تا ديروقت مي نشست و طرح و كالك هاي منطقه را بررسي مي كرد . دوباره فردا .

عراقي ها هنوز به فكر استتار و اين حرف ها نبودند . تانك هايشان را راحت مي شمرد . خودشان را

ديد مي زد . توي خاك ما بودند و سر راهشان همه ي روستايي هاي اطراف فرار كرده بودند . هم

شناسايي بود ، هم گردش . شناسايي ، حتا مي گويد نيروهايي كه ديده شيعه بوده اند يا سني .

و او همه ي اين ها را داشت .

اما اين جوان خوش رو با خنده اي كم دائم در صورتش شكفته بود ، مي دانست كه جنگ حالاحالا ادامه

دارد . جنگ روي ديگر سكه ي زندگي او بود . آدم هاي ديگر مي توانستند در خانه هايشان بنشينند و

راجع به دلايل شروع جنگ صحبت كنند ، ولي او مرد عمل بود و نمي توانست به خاطر كارش زندگيش

را عقب بيندازد . كسي چه مي دانست فردا چه مي شود . او نمي خواست وقتي مي رود مثل الان

مجرد باشد .

چند روز بعد خودش آمد . ساعت شش بعد ازظهر آخرين روز آخرين ماه بهار . اسمش را دور را

دوردر همان كلاس هاي آموزش اسلحه شنيده بودم ، ولي نديده بودمش . آمد و رفت و تنها توي اتاق

نشست .خواهر زاده ام هنوز بچه بود . پنچ شش سالش بود . از سوراخ كليد نگاه مي كرد . گفت

” خاله اين پاسدارهكيه آمده اين جا ؟ ” رفتم تو . از جايش بلند شد و سلام و احوال پرسي كرد . با چند

متر فاصله كنارش نشستم .هر دو سرمان را از زير انداخته بوديم . بعد از سلام و عليك اول همان

حرفي را گفت كه خانواده اش قبلاً گفتهبودند . گفت ” برنامه اين نيست كه از جبهه برگردم .

حتی ممكن است بعد از اين جنگ بروم فلسطين . يا هرجاي ديگر كه جنگ حق عليه باطل باشد .

” بعد از هردري حرفي زد . گفت ” به نظر شما اصلاً لازم است خانم ها خياطي بلد باشند ؟

” حتا حرف به اين جا كشيدكه بچه و خانواده براي زن مهم تر است ، يا بهتر است برود بيرون سر كار.

اين را هم گفت كه ” من به دليلمجروحيت يكي از پاهايم مشكل دارد و اگر كسي دقت كند معلوم است

كه روي زمين كشيده مي شود .لازم بود كه اين نكته را حتماً بگويم