زلال قلم

بغضِ غریبی گلوی عالم را می­فشارد و سنگینی داغی جان سوز بر قلب زمین زخم می­زند.

ملائک، کوچه پس کوچه­های مدینه را در پیِ مرد بی­نظیری می­گردند که محضرِ مبارکش،

منبع فیض آسمانی بود؛ اما چه سود که اینک خوشه­های زهرآگینِ کینه منصور، قلب سپیدش

را هزارپاره کرده است .

به ستاره­ها بگویید دیگر ماه صادقانه­شان طلوع نخواهد کرد !

شب­های تیره عراق آرام بگیرد که دیگر مأمورین سیاه­دلِ عباسی، از دیوارهایِ خانه ولایت بالا

نمی­روند و جانشینِ خدا را از سجاده نماز، با سروپای برهنه به دربارِ جور نمی­برند!

بار دیگر امامی در سوگِ پدر شهیدش می­نشیند و لحظه­های تلخِ وداع آن دو، بر شانه­های تاریخ

هجوم می­آورد. ثانیه­های واپسین است. تمام فرزندان و نزدیکانِ امام صادق(ع) گرداگرد بسترش

حلقه زده­اند. امام برای آخرین بار چشم می­گشاید. تن رنجورش، برای همراهی ِ ملائک بی­تاب

است؛ اما زبانش برای گفتنِ آخرین وصیتِ پدرانه بی­تاب­تر! لب می­گشاید و می­فرماید: «به

شیعیان ما بگویید شفاعت ما به آنان که نماز را سبک می­شمارند، نخواهد رسید».

لقبش صادق بود و تمام گفتار و احادیثش صادقانه. وقتی بزرگواری و صداقتش مثل آفتابِ اول

صبح می­درخشید، حتی کوردل­ترین دشمن اهل­بیت هم به سپیدی صفاتش گواهی می­داد. وقتی

چشمه علم و دانش جعفری، بی­امان می­جوشید، خواه مسلمان یا مجوس و مسیحی، از گرداگردِ

عالم به محضر درسش می­شتافتند. رؤسای مذاهب در محضرش زانوی ادب می­زدند و سرکش­

ترین دشمنانِ خدا، به مقام شامخ او اعتراف می­کردند. اینک چگونه شیعه به رئیس مذهب خود

مباهات نکند؛ حال آنکه وسعت این مکتب الهی، شرق و غرب عالم را در زیر پرچم حقانیت

خود گرد آورده است.

امشب، موسی بن جعفر(ع) بر بالین پدر، سر بر خاک یتیمی می­نهد و شالِ سیاه عزا بر گردن

شاگردانِ «مکتب جعفری» حلقه می­زند. کوچه­های مدینه داغدارند و بقیع، چشم انتظار آخرین

مسافر خویش است. بقیع، بقعه­ای خاموش و تاریک؛ بقیع، آشنایی غریب؛ بقیع، مزار بی­چراغ

و فانوسی که مظهر مظلومیت هزارواندی ساله است. در بقیع، روضه لازم نیست، خودش

مرثیه مجسم است.