شاید محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله است که در هیبت «علی اکبر» از دامان لیلا بر می‏خیزد و دنیا را به شوق

وا می‏دارد. ذرّات خاک، بوی خوش قدم‏هایت را به سماع در آمدند، آن‏گاه که پلک‏های کوچکت، دنیا را

بر هم زد! مردانگی از همین نگاه آغاز می‏شود.تو پلک می‏گشایی تا روزها و شب‏ها بهانه‏ای داشته باشند

برای آمد و رفت.غیرت «علی علیه‏السلام »، در رگ‏هایت می‏دود و رحمت «محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله »

در رفتارت.عشق و عقل در تو به هم رسیده‏اند.

کودک دلبند حسین علیه‏السلام ، خدا می‏خواست تا دنیا دوباره محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را به تماشا بنشیند

در رفتار و گفتار تو.پلک گشودی و آفتاب از نگاه روشنت، طلوع کرد.

هر تکان گاهواره‏ات، قلب زمان را می‏لرزاند؛ که تو یک قدم به کربلا نزدیک‏تر می‏شوی.

از دامان لیلا، چون واقعه‏ای بزرگ بر می‏خیزی و دنیا را، به شوری عاشقانه فرا می‏خوانی.

کربلا، دیری است قدم‏هایت را به انتظار نشسته است. تکیه بر گام‏های استواری و غیرت تو دارند، ستون‏

های خیام عشق.علی جان، ای مؤذّن اذان سرخ شهادت در گستره ظهری شورانگیز! تو عشق را تفسیر

کردی؛ آن لحظه که قدم بر میدان نبرد نهادی.شنیده‏ام هیچ کس تیغی از غلاف بیرون نکشید.

گمان کردند رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به میدان آمد؛ مگر نه این که تو شبیه‏ترین فرد به پیامبر اکرم

صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بودی؟صدایت، خاک را بارور کرد.

صدایت، در کنگره افلاک پیچید؛ «انا علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب» و این یعنی عشق؛ یعنی

اصالت.صدای گام‏های عشق است که در هفت آسمان پیچید!قنداقه‏ای از نور، در آغوش حسین

علیه‏السلام است.و حسین علیه‏السلام ، مشتاق دیدار جدّ بزرگوارش، محمد در چهره زیبای کودک!

میلاد تلاقی دو نور در یک آینه، تکثیر دو اقیانوس، حضرت «علی اکبر علیه‏السلام »، مبارک!

پایگاه اطلاع رسانی مجمع جهانی سبطین(ع)