بهتر است در عزای حضرت زهرا (سلام‏ اللَّه‏ علیها) شرح مصیبت بخوانیم که گریه آور است

مسأله‏ دیگر، مسأله‏ روضه‏ هاست. روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى باید باشد؛ اما نه در هر عزایى. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن - آن سنت سنیه - مربوط به همه‏ ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه‏ یى مى‏ خواند، عده‏‌اى دلشان نرم مى ‏شود و گریه مى‏ کنند؛ این عیبى ندارد. اصلاً عزادارى کردن یک حرف است، روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى راه انداختن یک حرف دیگر است.

روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست ‏و یکم ماه رمضان، سینه‏ زنى و عزادارى و برپایى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى‏ بن جعفر (علیه‏السّلام) - با این‏که وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه‏ خوانى است - من لزومى نمى‏بینم که سینه ‏زنى بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام‏اللَّه‏ علیها) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه‏ خوانى و سینه‏ زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه‏ آور است.

بیانات در سالروز میلاد حضرت زهرا سلام الله علیها 1370/5/10