« عجب سر و صدایی راه انداخته بودید .

صحرا و آسمان از رسول الله گفتن شما به

لرزه در آمد. »

 احمد گفت : « صدایمان خیلی هم بلند نبود . »

 جوان گفت :

 « هم بلند بود هم پرسوز »

 مگر صدای ما چقدر بلند بوده که آن ها از فاصله های دور آن را شنیده اند ؟

 جوان به احمد اشاره کرد و گفت :

 « بیا پیش من احمد بن یاسر »

 احمد با لکنت گفت : « بـــ…بله…چـ…چَشــم . » و زد توی سرش و آهسته گفت :

 « این ملک الموت است که نام مرا می داند »

 چشمانم از وحشت گرد شد . پرسیدم « چطور ؟ »

یادم افتاد که آن مار چگونه از برابر سوار گریخت . نالیدم :« نرو! »

 مرد گفت :« نترس . از من به تو خیر می رسد نه شر . حالا بیا ! »

 احمد نالید : « نمی توانم ، نا ندارم . »

نمی دانم از ضعف بود یا از ترس که آن طور بی جان افتاده بود و قدرت حرکت نداشت .

مرد گفت :« می توانی . بیا ! تو دیگر برای خودت مردی شده ای . »

 صدایش چنان نوازشگر و آرامش بخش بود که اگر مرا صدا می کرد ، حتی اگر جانم را می خواست ،

تقدیمش می کردم . احمد سینه خیز خود را به سوی او کشاند . مرد جوان دستی به سر احمد کشید و بعد

بازو ها و کمرش را لمس کرد و گفت :« بلند شو! . »

 احمد به آرامی بلند شد و روی زانو نشست . شانه هایش از خمیدگی درآمد و راست شد . ترسم ریخت .

این چه ملک الموتی است که جان نمی گیرد و جان می دهد ؟

درست وقتی از ذهنم گذشت « پس من چی » مرد رو به من چرخید و صدایم کرد :« محمود ! »

 وبا دست اشاره کرد بیا . چهار دست و پا به سویش رفتم . دست سپیدش را پیش آورد . چشمانم را

بستم تا نوازش دست اورا بر سر و شانه ها و بازوهایم احساس کنم که انگار موجی را بر تنم می دواند

و مرا از نیرویی عجیب پر می کرد و چنان بوی خوشی برخاست که دلم می خواست همان طور شب

ها و روزها به همان حال بمانم و نوازش آن دست و بوی خوش را احساس کنم . لالۀ گوشم را آرام گشید

و گفت :« حالا بلند شو !»

 دو زانو نشستم و با چشمانی که به نیرویی عجیب روشن شده بود .خیرۀ صورتی شدم که پوستش

گندمگون بودو روی گونه هاش به سرخی می زد .پیشانی اش بلند ، موها و محاسنش سیاه بود ، آن قدر

که سفیدی صورتش بهچشم می آمد . ابروانش پیوسته بود و چشمانش مشکی و چنان گیرا کهنه می

توانستیدر آن خیره شوی نه از آنچشم برداری . روی گونه راستش خال سیاهی بود که به آن

زیبایی ندیده بودم .

احمد هم خیرۀ او بود . حسابیشیفته و مفتون شده بود . مرد گفت :« محمود ! برو دوتا حنظل بیاور . »

 رفتم و آوردم . جوان یکی از حنظل ها را در دستش چرخی داد و با فشار انگشتان دو نیمه کرد و نیمی

رابه من داد وگفت :«بخور »

همه می دانند که حنظل چقدر بد طعم و تلخ است مِن و مِنی کردم و گفتم : « آخر »

با تحکم گفت :«بخور»

 بی اختیار حنظل را به دهان بردم . احمد آب دهانش را فرو داد و خود را کمی عقب کشید . حنظل چنان

شیرین وخنک بود که به عمرم چنان میوه ای نخورده بودم . در یک چشم برهم زدن نیمۀ دیگر را بلعیدم .

احمدگفت : « چطور بود ؟ »

گفتم : « عالی » و رو به مرد ادامه دادم : « دست شما درد نکنه عالی بود. »

مرد حنظل دیگر را دیگر را هم نیمه کرد و به احمد داد . فکر کردم اگر من هم مثل احمد حنظل

خرده باشم کهپس حسابی آبرویمان رفته است .

مرد جوان گفت :« سیر شدید ؟ » احمد دهانش را با آستینش پاک کرد و گفت : « حسابی ! سیر و

سیراب.ستشما درد نکنه »

مرد دست بر زانو گذاشت و بلند شد . برخاستنش مثل حرکت ابر نرم و مواج بود . گفت :

« میروم و فردا همین موقع بر می گردم »

 و سوار بر اسب سرخش شد که تا به حال چنین اسبی ندیده بودیم . مرد دیگر جلو دوید و نیزه را به

دست مردجوان داد و خودش نیز سوار اسب سفید شد . دویدم و گوشۀ ردای جوان را گرفتم و نالیدم :

« آقا شما را به هرکس دوست دارید ، مارا به خانه مان برسانید .»

احمد هم دوید کنارم و گفت : « فقط راه را نشانمان بدهید… پدر و مادرمان دق می کنند .»

مرد به سرم دستی کشید و گفت :«به وقتش می روید »

 وبا نیزه خطی به دور ما کشید . به اسبش مهمیز زد و راه افتاد . احمد دنبالش دوید و فریاد زد : « آقا !

مارا اینجاتنها نگذارید . حیوانات درنده تکه تکه مان می کنند .»

قلبم لرزید . گفتم : « این از تشنه مردن بدتر است . » و به دنبال مرد دویدم تا باز لباسش را چنگ بزنم و

استغاثهکنم ، اما او خیره نگاهمان کرد ، نگاهی آمرانه که بر جا میخکوبمان کرد. گفت :

 « تا وقتی که از خط بیرون نیایید در امانید ، حالا برگرد »

 گفتم : « چشم ! »

ترسیده بودم . در دل گفتم چطور آدمی است که هم مهرش به دلم افتاده است هم ازش میترسم. در روی

دورترینتپه محو شدند. احمد مات و مبهوت بر جای مانده بود . گفتم : «عجب مردی . چه ابهتی ! »

احمد آه کشید و وسط دایره نشست . نمی توانم از مسیری که آن ها رفته بودند ، چشم بردارم. از آن

احساس ضعفو بی حالی خبری نبود حتی دیگر ترسی هم از بیابان و حیوانات نداشتم دلم ارام

گرفته بودگفتم : « قربانِ دستش ، حالمان جا آمد »

خم شدم و بر ان شیار ظریف دست کشیدم . از به یاد آوردن آن دستان قوی و آن چشم های گیرا

قلبم پر از شادی شد .کنار احمد نشستم و دستم را دور شانه اش حلقه کردم . گفتم : «خوشحال

نیستی ؟ »

گفت :« شاید آن مرد ، آدمیزاد نباشد . مثلا ملائک باشد یا …. چه می دانم ؟ »

 گفتم :« بعید هم نیست ، با آن صورت مثل ماه ، آندستان قـوی و آن بـوی بسـیار خـوش ……

شـانه هایش را دیدی ؟ اگر شانۀ من و تو راکنار هم بگذارند بـاز هـم از او بـاریک ترهستیم ».

خندیدم وگفتم : « با آن حـنظلخوردنمان ! »

 احمد هم خندید . سرحال آمده بود . گفت : « شایده فرستادۀ رسول الله بود ! »

گفتم : « چقدر خود را به خدا نزدیک احساس  می کنم » . با شرمندگی از احمد پرسیدم :

« احمد تو نماز را کامل بلدی ؟ »

بر خلاف انتظارم تعجب نکرد . با محبت لبخند زد و گفت : « آب که نداریم ، باید تیمم کنیم»

تیمم کردیم و قامت بستیم . احمد بلند می خواند و من تکرار می کردم و اسم الله را آن طوری می

گفتیم کهباید . چون می دانستیم که خدا می شنود . خورشید در حال غروب بود . نورش دیگر آزار

دهنده نبود .تا شب یکسره ار آن جوان حرف زدیم ، از جوانی و زیبایی و مهربانی اش . وقتی

حرفهایمان تمام میشد بازاز نو شروع می کردیم .

اصلاً شب و بیابان و گرگ ها و حیوانات درنده را فراموش کرده بودیم . حتی در قید فردا و تشنگی ،

گرسنگیو نگرانی خانواده هایمان نبودیم . آن شب با آن که ماه بدر نبود ، به راحتی می توانستیم همدیگر

و دوروبرمان راببینیم. روبه روی احمد نشسته بودم.دستانش رو دور زانو اش حلقه کرده بود و به آرامی

تکان می خورد و حرفمی زد که وقتی مرد را دیدم چه بگوییم ، چه کار کنیم و چه بپرسیم .

چشمم به پشت سر احمد افتاد و خشکم زد . به فاصله ای نچندان دور اشباح سیاهی حرکت می کردند .

چشم هایشانمی درخشید . از جا پریدم و گفتم :« گرگ ! »

احمد هم بلند شد و کنارم ایستاد .

ترسان گفتم : « چی کار کنیم ؟ »

احمد گفت : « آرام باش  »

نمی توانستم آرام بمانم . ازآن اطمینان و شجاعت خبری نبود . فقط می خواستم از آن دندان های سفید که

به سرعت نزدیک می شدند فرار کنم.

فریاد زدم : « بدو احمد الان می رسند . »

و خواستم بدوم ، اما احمد بازویم را گرفت و مرا به زور نشاند و گفت : « از جایت تکان نخور . مگر

یادترفته آن مرد چه گفت ؟ »

دت و پا زنان داد زدم : « ولم کن . بگذار بروم . الان تکه وپارمان می کنند . »

احمد شانه هایم را به شدت تکان داد و گفت : « دیوانه ! کجا می خواهی بروی ؟ دور و برت را نگاه

کن ! »راست می گفت . گرگ ها جلو تر آمده ، محاصره مان کرده بودند و با چشم های براق و ترسناک

خیره مان بودند.حتی صدای غرغر و خرناسشان را هم می شنیدیم .

لرزش شدیدی به جانم افتاد و بغضی که داشت خفه ام می کرد ، به هق هق گریه ای شدید مبدل شد .

بازوی احمدرا چسبیده بودم و فکر می کردم خوب است اوب خفه ام کنند تا زود بمیرم و هیچ نفهمم .

احمد ساکت بود و فقط میلرزید . بالاخره جسورترین گرگ ها جلو دوید . صورتم را بر شانۀ احمد

فشردم و فریاد زدم : « نه … نه … »هر لحظه منتظر پنجه ها و دندان های تیزی بودم که بر گوشت

تنم فرو روند ، اما خبری نشد . احمد نفس حبسشده اش را بیرون داد و با لکنت گفت : « نـ..نگاه…کن »

چیزی که دیدم باورنکردنی نبود . گرگ ها حمله می کردند اما پوزشان از شیار نگذشته ، انگار دستی

نامرئی پسشان می زد .

احمد خوشحال و ناباور پشت سر هم می گفت : « حالا دیدی ! حالا دیدی ! »

نشست و مرا هم نشاند . حالم جا آمده بود . وقتی قیافۀ بور شدۀ گرگ ها را می دیدم که چطور با حسرت

بوی گوشت ما را به مشام می کشند ، کیفمان بیشتر شد .

گفتم : « عجب ماجرایی ! در یک قدمی گرگ ها باشی و … »

احمد گفت : « این هم معجزه ای دیگر . حالا شک ندارم که آن مرد از دنیایی دیگر است . »

فکری به نظرم رسید

گفتم : « نکند او روح یکی از پیامبران است که از بهشت برای نجات ما آمده ؟ »

احمد شانه بالا انداخت و گفت : « هر چه بیشتر در موردش فکر کنیم گیج تر می شویم . فردا ازش

میپرسیم . »به گرگ ها اشاره کرد و گفت : « نگاه کن ! نا امید شده اند . »

گرگ ها نا امیدانه پوزه بر خاک می مالیدند و می رفتند . به پشت دراز کشیدم . احمد نیز . آسمان ستاره

باران بودگفتم :« وقتی فکر می کنم که خدا چقدر نزدیکاست و چطور همۀ اعـمـال ما را مـی بیند،

آرام می شوم. »

 گفت : « اگر همیشه اینقدر نزدیک احساس شود ، هیچکس گناه نمی کند . »شهابی فرو افتاد دلم گرفت .

گفتم : « می دانی احمد ، من تا به حال حتی نمی توانستم یک نماز کامل بخوانم . هیچ وقت آن طور که

بایدبه یاد خدا نبوده ام اما او کمکم کرد .. او با فرستادن آن مرد کمکمان کرد.»

احمد گفت : « من هم اگر زور پدرم نبود نماز نمی خواندم . » و نیم خیز شد و ادامه داد :

« می آیی نماز بخوانیم ؟ »

هیچ پیشنهادی نمی توانست آنقدر خوشحالم کند . نماز خواندن زیر آن آسمان پر ستاره و با یاد خدایی که

بسیار به ما نزدیک بود ، حال و هوای عجیبی داشت . بعد از نماز با خیالی آسوده از سرمای بیابان و

حیوانات درنده خوابیدیم .

توی خواب احساس کردم کسی پایم را قلقلک می دهد .گفتم:« مادر،نکن هنوز خوابم می آید»  

غلتیدم و مادر را دیدم تشت پر از آبی را در دست گرفته تا روی اجاق بگذارد . من کنار اجاق

خوابیده بودم .مادر تشت را روی سینه ام گذاشت . تقلا کردم که خود را نجات بدهم ، ام نتوانستم .

به التماس افتادم ، اما مادرتشت  را فشار می داد.نفسم گرفت.صدایم در نمی آمد

ناگهان از خواب پریدم و صورت حمد را پیش رویم دیدم و خودش را که روی سینه ام افتاده بود .

تا بخواهماعتراض کنم احمد گفت :« هیس ! آرام باش و تکان نخور . عقرب روی پایت است . »

گیج خواب بودم اما با شنیدن اسم عقرب به خود آمدم و نیم خیز شدم . یک پایم از شیار بیرون مانده بود و

عقربی بزرگ و زرد روی پایم راه می رفت

احمد گفت : « تکان نخور . »

بلند شد و چفیه اش را لوله کرد و به عقرب زد . اما عقرب به بیرون شیار نیفتاد بلکه به چفیه چسبید .

خودمانرا کنار کشیدیم . عقرب حرکات عجیبی می کرد . به دور خود می چرخید . انگار درد می کشید.

سرانجامخود را از شیار بیرون انداخت و دور شد

احمد گفت : « یادت باشد تا آمدن سرور نباید پایمان را از شیار بیرون بگذاریم . »

 با تعجب پرسیدم : « سرور ؟ »

ادامه دارد ……

کتاب انکه دیرتر امد…..