ز) گرایش به نوشته‌های عمومی
نوشته‌هایی كه برای فرهیختگان جامعه و اهل تحقیق نوشته می‌شود و تخصصی نام دارد، باید كاملاً بر اساس اصول و موازین علمی باشد و از اتقان لازم در محتوا، تعبیرها، ارجاعات و استدلال‌ها برخوردار باشد. آنچه برای عموم نوشته می‌شود، مانند كتاب سیاحت غرب اثر آقا نجفی قوچانی باید زبان رایج روز را داشته باشد كه با مخاطبان معاصر ارتباط و تفاهم برقرار كند. اگر به آثار عمومی دانشمندانی همچون علامه مجلسی، مرحوم نراقی، محدث قمی و… از زاویه تناسب با شرایط عصرشان بنگریم، خواهیم دید كتاب‌های آنان به تناسب زمان، از روان‌ترین، پخته‌ترین و شیواترین نثرهای رایج روزگار خود بود. مقالاتی كه در نشریات و مجلات عمومی در این روزگار نوشته می‌شود، با مقالات نشریات علمی باید متفاوت باشد. همچنین سبكی كه صدا و سیما ـ كه یك رسانه همگانی است ـ در نوشته‌ها و گفتارها به كار می‌گیرد، باید به گونه‌ای باشد كه به راحتی با مخاطبان عام ارتباط برقرار كند.
اگر نسل امروز، نوشته‌های روان و عمومی را می‌پسندد و می‌پذیرد، عرضه معارف دینی هم برای عموم باید با این خواست و اقبال عمومی متناسب باشد. به راستی چه شیوه‌ای باید به كار گرفت كه معارف اهل بیت(ع)، به زبانی همه فهم و در سطحی گسترده و شیوه‌ای جذاب و اثرگذار در میان قشرهای متنوعی از جامعه راه یابد؟ روان‌نویسی یكی از شیوه‌های آن است. بهره‌گیری از آرایه‌های ادبی، نگارش نثر ادبی و استفاده از قالب‌های هنری كه تأثیری ماندگارتر و گسترده‌تر دارد، شیوه دیگری است كه باید در جای خود به كار رود.
همان‌گونه كه «ویترین‌آرایی» در عرضه كالاها و فروش اجناس برای فروشنده مهم است، كیفیت عرضه معارف دینی نیز به ویترین‌آرایی و بهره‌گیری از قالب‌های نو و مؤثر نیاز دارد. دریغ است كه گنجینه‌های دینی در كتاب‌های تاریخ و حدیث و تفسیر محدود شود و به علت به‌روز نبودن و عرضه نادرست، مهجور و متروك بماند.
كتاب فیلسوف‌نماها از آیت‌الله ناصر مكارم شیرازی، مناظره دكتر و پیر نوشته شهید هاشمی‌نژاد و داستان راستان اثر شهید مرتضی مطهری از نمونه‌های موفقی به شمار می‌روند كه با بهره‌گیری از قلمی شیوا و روان، معارف دینی را به جوانان عرضه كرده است. (جواد محدثی، 1373، ص90) این فرموده امام علی(ع) را از یاد نبریم كه: «كتابكَ اَبلَغُ ما ینْطِقُ عَنْكَ؛ نوشته تو، رساترین چیزی است كه از جانب تو سخن می‌گوید.»
بنابراین، مؤثرترین عامل پیشرفت دانش و فرهنگ هر كشوری به آثار قلمی دانشمندان و نویسندگان آن كشور وابسته است. نوشته‌ها و تراوش‌های قلمی خوب كه دارای جنبه‌های اخلاقی و معنوی باشند و با خامه ساده و شیوایی نوشته شوند، سطح فرهنگ و دانش افراد كشور را بالا می‌برند و در نتیجه، بر ارج معنوی ملت می‌افزایند. بنابراین، نویسندگان، وظیفه بزرگی برای پرورش افكار دیگران بر عهده دارند.
