از مجموع 95 عملیات کوچک و بزرگ دفاع مقدس (از عملیات امام

مهدی در تاریخ 26/12/59 تا عملیات مرصاد در تاریخ 5/5/67، 27

عملیات، نام یا رمز و یا نام و رمز عاشورایی و کربلایی داشته اند که از

این تعداد، نام 19 عملیات و رمز 14 عملیات، عاشورایی بود .

این نام گذاری ها، از ارادت، ایمان و معرفت عاشورایی سرچشمه می گیرند

و گواه آنند که نام حسین، عاشورا و کربلایش، الهام بخش، راهنما و پشتوانه

روحی و فکری هشت سال دفاع مقدس بوده است .

در محرم سال 61 نیز همچون محرم61هجری و به تأسی از سرور و سالار

شهیدان حماسه ای دیگر رقم خورد. این بار دشت عباس ،عین خوش، زبیدات

عراق جولانگاه مردانی از تبار حسین بود که شرف و مردانگی را از عباس

به ارث برده بودند. شهید سردار پدیدار و صدها شهید جوان و نوجوان این مرز

و بوم دل را در گرو محرم و عشق را در وفای به آقا اباعبدلله جستجو کردند و

در محرم 61 عطا دنیا را به لقایش بخشیدند و نام خود را در طومار ارادتمندان

به حسین و اصحاب حسین در محرم ثبت کردند.

اگر از رزمندگان سوال می کردی پاسخ می دادند که همه ایام محرم، همه جبهه ها

کربلا و همه ما افتخار می کنیم که جزء نوکران و سرسپردگان خاندان حریم ولایت

و ریزه خواران اصحاب مولا و سرورمان آقا حسین باشیم.

در اثبات ارادت رزمندگان به حضرت اباعبدالله و پیوند دفاع مقدس با فرهنگ

عاشورایی همین بس که می توان گفت، عمده نام عملیات ها،اعزام ها،محورها،تابلوها

،شعارها،نوحه ها و حتی نام یگان های کا مزین بود به نام مبارک اهل بیت و به

خصوص سرور و سالار شهیدان.( لشکرهای امام حسین،سیدالشهدا، ثارالله،

عاشورا، کربلا و تیپ های محرم، قمر بنی هاشم و …) پس از محرم 1361

محرم های دیگر ، درگیر جنگ و مبارزه یا نبودیم و یا کمتر بودیم. به همین دلیل

اکثر رزمندگان تمایل داشتند ایام محرم را در شهرستانها و در هیئت های خودشان

به عزاداری بپردازند. آنانکه می ماندندهمت خود را صرف سیاه پوش کردن چادر

ها، نمازخانه ها، سنگرها و فضای غبارآلود جبهه در محرم می کردند. در سال های

آغازین جنگ دهه اول بیشتر متکی بر انجام مراسم در نمازخانه ها و گاهاً مکان های

مقدسی همچون علی بن مهزیار در اهواز، دانیال نبی در شوش، محمد بن موسی

الکاظم معروف به سبزقبا در دزفول بود.

 

در سالهای آخر جنگ در بعضی یگان ها که امکانش وجود داشت دسته های عزاداری

در اردوگاه ها به راه می افتادند و از سر صدق و صفا به عزاداری می پرداختند. در

این عزاداریها معمولاً مداح از خود رزمندگان بود و امام جماعت اردوگاه برای

عزاداران از مصائب کربلا و قیام عاشورا سخن به میان می آوردند. گاهی که شرایط

اجازه می داد گردانها در میدان صبحگاه با پرچم و علم و کتلهایی که از قبل مهیا کرده

بودند، همانند دسته ها و هیئت های شهری کاروان به راه می انداختند و برادرانی که

طبق عرف معمول و همه ساله نذری داشتند، نذری خود را در نهار روز عاشورا با

نهار رزمندگان ادغام می کردند. و از فیض برکت نظری هم خود و هم رزمندگان

بهره می بردند در پادگان شهید دستغیب کوت عبدالله اهواز و پادگان حضرت ولی

عصر (عج) اهواز هم که مقر لشکر 19 فجر و المهدی(عج) بود. رزمندگان در

ماه محرم و به خصوص تاسوعا و عاشورا از برپایی مجالس عزای حسینی دریغ

نداشتند و همت خود را صرف هر چه بهتر برگزار شدن این مراسم می کردند.