در خود مانده

دست روی دست گذاشته ام و در خود مانده ام غافل ، بی خیال ، آزاد ، رها فقط پوستین جان را دیده ام .

فکرم به خور وخواب و پوشش این درخت بودن رشد است .

خود را به ماه وسال وفصل ها سپرده ام وعقربه زمان را به فراموشی .

فریاد خسران و بیچارگی ام را ، چه ناشنوا شده ام .

در خود ماندگی دیگران چه خوب توجیهی است برای سستی من ، همه همین طورند .

آرام وبی صدا مشغول هیاهوی زندگی اند.

پس توهم بی خیال چند روزی خوش باش و برو .

به سفرت فکر نکن که تمام شیرینیت تلخ شود .

اصلا به همسایه هایت که دیروز در خانه بودند و امشب روی دیوار کوچه های تاریک فکر نکن ، به آمدن میهمانی

سرزده که قرار است گذرنامه ات را به نشانی خانه است پست کند اهمیتی نده .

فرار کن از روحی که هرشب از تو فرار می کند وقرارش را در دل دنیا با خودت بگذار .

بله این نجوای شیطان را خوب دیکته کن تا فردا از او نمره بیست دیگری .

کجا می روم؟چرا فکر نمی کنم ؟چرا د رحرکتم گم شده ام ؟

ای کاش ، بدانم که نفس های من ، بی صا ، نقشه ی سفرم را می کشند . وقلبم پنبه ی عمرم را . په با سرعت می زند .

ای کاش بگیرم از خودم نفسم را قبل از آنکه از منم قبض آن را طلبکار شوند .

ای کاش به انتهای سفر به مسافرخانه چند ستاره بیندیشم و ستاره هایش را خورشید کنم سنگ فرش آن را از

نور و سقف آن را رنگین کنم .

و ای آنکه بلی عقد دنیا را از من گرفتی مرا به خودت گره بزن و تا سر از زمین بردارم و بالا را بنگرم وپله پله به

ملاقات تو پرواز کنم من .

عقد یاد تو را در دلم می خواهم پس نقل عشقت را به سرم بری یا رب