حاجتهای طبیعی بر دو قسم است: یک نوع حاجتهای محدود و سطحی است، مثل خوردن، خوابیدن. در این نوع از حاجتها همینکه ظرفیت غریزه اشباع و حاجت جسمانی مرتفع گردد، رغبت انسان هم از بین می‏رود و حتی ممکن است‏ به تنفر و انزجار مبدل گردد. ولی یک نوع دیگر از نیازهای طبیعی، عمیق‏ و دریاصفت و هیجان‌پذیر است مانند پول‌پرستی و جاه‏طلبی.
غریزه جنسی دارای دو جنبه است. از نظر حرارت جسمی از نوع اول است‏ ولی از نظر تمایل روحی دو جنس به یکدیگر چنین نیست. برای روشن شدن، مقایسه‏ای به عمل می‏آوریم:
هر جامعه‏ای از لحاظ خوراک یک مقدار معین تقاضا دارد. یعنی اگر کشوری‏ مثلا بیست میلیون جمعیت داشته باشد مصرف خوراکی آنها معین است که کمتر از آن نباید باشد و زیادتر هم اگر باشد نمی‏توانند مصرف کنند، فرضا اگر گندم زیاد داشته باشند به دریا می‏ریزند. درباره این جامعه اگر بپرسیم‏ مصرف خوراک آن در سال چقدر است؟ جواب، مقدار مشخصی خواهد بود. ولی‏ اگر درباره یک جامعه بپرسیم که از نظر علاقه افراد به پول چقدر احتیاج به‏ ثروت هست؟ یعنی چقدر پول لازم دارد تا حس پول پرستی همه افراد آن را اشباع کند به طوری که اگر باز هم بخواهیم به آنها پول بدهیم بگویند دیگر سیر شده‏ایم، میل نداریم و نمی‏توانیم بگیریم؟ جواب اینست که این‏ خواست حدی نخواهد داشت.

علم دوستی هم همین حالت را دارد. در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله‏ علیه و آله آمده است: «منهومان لا یشبعان طالب علم و طالب مال»؛ یعنی دو گرسنه هرگز سیر نمی‏شوند: یکی جوینده علم و دیگر طالب ثروت، هرچه بیشتر به آنها داده شود اشتهاشان تیزتر می‏گردد.
جاه‏طلبی بشر هم از همین قبیل است. ظرفیت بشر از نظر جاه‏طلبی پایان‏ ناپذیر است. هر فردی هر مقام اجتماعی و هر پست عالی را که به دست‏ آورد باز هم طالب مقام بالاتر است، و اساسا هر جا که پای حس تملک به‏ میان بیاید از پایان پذیری خبری نیست.
غریزه جنسی دو جنبه دارد: جنبه جسمانی و جنبه روحی. از جنبه جسمی‏ محدود است. از این نظر یک زن یا دو زن برای اشباع مرد کافی است، ولی‏ از نظر تنوع طلبی و عطش روحی‏ای که در این ناحیه ممکن است به وجود آید شکل دیگری دارد.