اهمیت پرستاری از نظر اسلام
ارزش هر کار و علمی به ارزش موضوع آن می باشد و آنچه که جز وظایف پرستار عنوان شده از با ارزشترین امور به حساب می آید. از اینرو پرستاری شغلی مقدس و ارزشمند است. از نظر فرهنگ اسلامی نیز اموری چون حفظ حیات و احیاء، مراقبت از بیمار جهت بازگشت سلامت وتلاش در جهت شفاء بیماران و ارتقاء بهداشت عمومی از اعمال صالح اجتماعی محسوب می شود و از جهتی پرستاری نوعی تخلق به اخلاق الهی و هماهنگی با اسماء حسنای خداوند است چرا که:
اولین محیی خداست و از این میان هرکه شرایط احیاء را فراهم سازد کاری الهی کرده و اجرای عظیم دارد. بطوری که احیا یک شخص در فرهنگ دینی بمنزله احیاء همه عالم است وپرستار این وظیفه عظیم را متقبل شده است.
اولین شافی خداست، شفادهنده واقعی بیماران هم اوست و یکی از ماموران شفاء خداوند در زمین پرستار است، چرا که خدا همه کارها را از مجاری اسباب انجام می دهد.
اولین مراقب خداست،چون پرورش دهنده تکوین و تشریع است و مراقبت پرستار از بیمار کاری الهی و مورد احترام می باشد، انبیاء از این لحاظ که مر اقبان روح و روان و ایمان مردمند، نزد خدا عزیزند و والدین بویژه مادر از آن لحاظ که مراقب جسم فرزند خود است ذکر آنان در قرآن بعد از خداست و احسان به آنها مورد تاکید فراوان قرار گرفته است. با این مقدمات باید گفت که خدا پرستار است و پرستاران را دوست می دارد.
سلامتی و بهداشت دو وظیفه دیگر پرستار است که از نظر اسلام از اهمیت بسیار والائی برخوردار است.سلامتی در فرهنگ اسلام آنچنان اهمیت دارد که عبادات زیادی را تحت الشعاع خویش قرار داده است. وضو، نماز، روزه، حج، جهاد و… هنگامی که به سلامتی ضرر برساند یا وجودش ساقط می شود و یا شکل عمل آن مبدل به صورتی می گردد که به سلامتی ضرر نرساند. امام سجاد (ع): هرگاه فرزندی پیدا می کرد بیش از هر چیز از سلامتی او جویا می شد و در دعاها بطور مکرر از خدا خواسته می شود. امور حرام چون مشروب و گاه نجاسات برای سلامتی مجاز شده است.
بهداشت جز ایمان به حساب آمده و اساس دستورات جسمانی اسلام در درجه اول به پیشگیری و بهداشت مربوط می شود، بطوری که امروزه با پیشرفت شگفت انگیز علوم هنوز این دستورات بر تارک حیات بشر می درخشند.
حرفه پرستاری با همه گستردگی به لحاظ اهمیت وظایف آن نیاز مبرم حیات بشر دنیای متمدن امروزه می باشد و از این حیث حرفه ای است که از نظر فقه اسلامی همچون دیگر حرفه های موردنیاز جامعه واجب شرعی است و برای کلیه کسانیکه قدرت، علم و استعداد و شرایط آن را دارند تا به اندازه کفایت نرسد واجب می باشد.
از آنجا که اصل کار پرستاری مورد علاقه دین است نیازی به قصد قربت برای انجام این واجب نیست و اخذ اجرت برای آن اشکال ندارد ولو اینکه قصد قربت ارزش معنوی و اخلاقی به آن می دهد به همین جهت به آن واجب کفائی توصلی گفته می شود.
