احمد خندید و گفت:«اسم برازنده ای نیست ؟ برای کسی که این طور ما را ازسختی و بلا نجات داد ؟»

خوشم آمد . چند بار نام سرور را تکرار کردم . واقعاً برزنده اش است . عجیب بود ، با آنکه می دانستیم

حرارت آفتاب به شدت دیروز است ، اصلا احساس گرما و تشنگی نمی کردیم . حتی گرسنه مان هم نبود

اما هرچه زمان می گذشت بی تابی مان بیشتر می شد که کی دوباره آن صورت و آن چشم ها را

می بینیم.وقتی خورشید از وسط آسمان پایین آمد و رو به افق پیش رفت ، دلشورۀ عجیبی به من

دست داد . نمیتوانستم بنشینم یا مثل احمد بایستم و به افق خیره بشوم.

اگر سرور نیاید چه ؟

اگر فراموشمان کند ؟

یا نکند برای دوباره آمدنش باز باید استغاثه کنیم و دعا بخوانیم ؟ طاقت نیاوردم و گفتم : « اگر نیاید چه

کار کنیم ؟ »

احمد متوجه منظورم نشد ، گفت : « تا زمانی که در این شیار باشیم در امن هستیم . بالاخره کسی از

اینجا می گذرد . » و مغموم گفت : « اما خیلی بد می شود ، اگر دوباره نبینیمش .»

معترض گفتم : « منظور من همین است . حاضرم آن بوی خوش و آن صورت مهربان را یک بار

دیگر ببینم و بمیرم . »

ناگهان غبار آمدنشان را از دور دیدیم . آنقدر نرم و سبک تاخت می کردند که به نظر می آمد هرگز

به ما نمی رسند . احساس کردم قلبم از سینه ام بیرون می جهد . دست وپایم می لرزید و می دانستم

احمد هم حال و روزی بهتر از من ندارد . در چنذ قدمی ما از اسب پیاده شدند . احمد جلو دوید و

سلام کرد و من هم به خود آمدم و سلام کردم . مرد جوان انتهای دستار را از صورتش کنار زد .

صورت چون ماهش پیدا شد . تبسمی کرد و جواب سلاممان را داد . جلوتر رفتم . احمد را دیدم

که خم شد دستش را ببوسد اما سرور او را بلند کرد و دستی به سرش کشید . بی اختیار بو کشیدم

و گفتم : « دلمان خیلی هوایتان را کرده بود . »

گفت :« می دانم … شما دلتنگ خدا بودید که سرنماز چنان ذکر می گفتید.اجازه بدهید من هم

نمازم را بخوانم تا بعد … »

 مردِ دیگر جانماز را پهن کرده بود . پارچه ای از جنس مخمل و به رنگ سیز و چنان چشمگیر

که به عمرمان ندیده بودیم و عجیب اینکه آن جانماز برای بیش از دو نفر جا داشت.

مرد سپید پوش اذان می گفت و حی علی خیر العمل را با چنان تحکمی ادا کرد که احساس کردیم

ما را هم به خواندن نماز دعوت می کند . گفتم : « منظورش این است که ما هم با آنها نماز

بخوانیم ؟ »

احمد گفت : « منظورش هرچه باشد ، من نمازم را با آن ها می خوانم . »

به دست هایشان اشاره کردم و گفتم :« نگاه کن ! آن ها شیعه هستند . »

 دست هایشان هنگام نماز مثل شیعیان از بغل آویخته بود . احمد پس از مکثی طولانی شانه بالا

انداخت که اهمیتی ندارد و پشت سر سرور قامت بست.من هم قامت بستم .بوی خوش چنان پراکنده

بود که بی اختیار چشمانم را بستم و به کلمۀ کلمۀ نماز فکر کردم.برای

 اولین بار بدون کمترین مکث نمازم را کامل خواندم . آن نماز زیبا ترین و خالصانه ترین

نمازی بودکه در طول زندگی خوانده ام . حسرتش هنوز بر دلم است .

پس از نماز دو زانو در برابر سرور نشستیم . مرد دلنشین ترین تیسم ها را کرد و گفت :

« خوب ، مردان مؤمن ، شب را چطور گذراندید ؟ »

 گفتم : « بسیار عالی . شیااری که کشیده اید معجزه است . »

احمد گفت : « خیلی راحت بودیم . حتی تشنه و گرسنه و گرما زده هم نشدیم . فقط خیلی

دلتنگ شما بودیم . مطمئنم از احوال ما با خبر بودید . »

گفتم : « این معجزه های شما فقط از پیامبران بر می آید .. »

جوان پس از مکثی طولانی لبخند زد و گفت :

« شما که خوب می دانید پیامبری با رسالت

حضرت محمد مصطفی (ص) خاتمه یافت.

مردی که شما سرور لقبش داده اید ، پیامبرنیست ، بلکه پیامبرزاده است . »

 به پهلوی احمد زدم و گفتم : « دیدی ؟ می داند به او سرور لقب داده ایم . »

احمد پرسید : « نَسَبتان به کدام پیامبر می رسد ؟ »

لبخندی زد و گفت :« به آقا و سرورمان محمد مصطفی که درود و

رحمت خدا بر اوست از ازل تا به ابد . »

 پرسیدم : « پدرتان کیست ؟ »

گفت :« حسن بن علی ! »

 احمد با تعجب گفت : « امام شیعیان ! » و با دهانی باز به جوان خیره شد .

گفت : « اما شیعیان که می گویند پسر حسن بن علی از دیده ها غایب است ؟ »

جوان خدید و گفت :« آیا این طور است ؟ آیا من از نظر شما غایبم یا به چشمتان می آیم ؟ »

 اشک از چشمان احمد جاری شد و گفت : « پدرم اعتقاد شیعیان را به شما باور ندارد . » و

محکم به زانوی خود زد و گریان گفت : « ای پدر ، کجایی که ببینی آن که به او بی اعتقادی

پیش چشمان من است ؟ »

سرور دست روی شانۀ احمد گذاشت و با مهربانی گفت :« اگر تو به آنچه می بینی شک نکنی ،

پدرتنیز به من ایمان خواهد آورد . »

 احمد گریان گفت : « آقا چگونه شک کنم به آنچه می بینم ؟ اگر به آنچه خود هستم شک کنم، به آنچه

شما هستید ، شک نمی کنم . »

من نیز گریان گفتم : « اگر احمد هم شک کند ، من شک نمی کنم . » و خم شدم و بر دستش بوسه زدم .

دست به سرم کشید . در این نوازش مهری بود که من تا آن زمان بیهوده ، آن را در دستان پدر  و مادر

جستجو کرده بودم .

گفت :« نمی خواهید حنظل بخورید ؟ »

 احمد گفت : « هرچه از شما برسد ، نیکوست »

سرور دو حنظلی را که مردِ همراهش به او داده بود ، در دست چرخاند و نیمه کرد و به ما داد و گفت :

« اینک من می روم ، اما خیالتان آسوده باشد.تا ساعتی دیگر از اینجا نجات خواهیدیافت . »

 حنظل را به دهان گذاشتم . با آن که شیرین و خنک بود ، اما مزه نمی داد ، چون فکر جدایی از او تلخ

تر از طعم حنظلِ شیرین بود . گریان گفتم : « باز هم شما را خواهیم دید ؟ »

احمد روی پای او افتاد و گفت : « نمی شود ما را هم با خودتان ببرید ؟ »

سرور موی او را نوازش کرد و گفت :« هر وقت مرا از ته دل بخوانید ، می بینید .

شما از من خواهید بود ، احمد زودتر ومحمود دیرتر . »

 نرم و سبک برخاست . مرد سپید پوش نیز .

نالیدم :« آقا ! »

خواستم پارچه مخمل را چنگ بزنم . اما پارچه ای نبود و تا سر بلند کنم آن ها سوار بر

اسب بودند . احمد مبهوت ایستاده بود . مرد به خداحافظی دست بلند کرد و حرکت کرد .

به دنبالش دوبدم و فریاد زدم :

« ما را فراموش نکنید . »نگاهشان کردم تا آخرین تپه محو شدند .

…………………

 

 …….کتاب انکه دیرتر امد