از جفای تو فلک شکوه شد آغاز، مرا

مکن آزار در این مانده نفس باز،‌ مرا

ای فلک این همه جان و تنِ من آزردی

من رضایم ز تو امّا تو رها ساز، مرا

روزهایم همه شب کردی و شب‌ها همه تار

بیش از این در محن و غصه مینداز، مرا

بی وفایی تو بسیار شد آخر بس کن!

با غل و سِلسِل و زنجیر مکن ناز، مرا

باز کن بند از این مرغِ زمین افتاده

مددی کن تو در این لحظه‌ی پرواز، مرا

با تنِ زخمی و رنجور چگونه بروم؟

مادر غمزده‌ام می‌کند آواز، مرا

رسم میهمانی زریه‌ی زهرا این است

 تن گلگون، دلِ پر خون، لبِ پر راز، مرا