آسمان پر ستاره و آن شهاب و التهاب درونی مرا یاد خاطره ای دور انداخت ، خاطره ای که هر چه فکر

کردم،به یادم نیامد . به مغزم فشار آوردم ، آنقدر که چشمانم سنگین شد و به خواب رفتم :

در بهشت بودم . کنار درختان بزرگی به رنگ های مختلف و میوه های گوناگون . عجیب اینکه ریشۀ

درختان درهوا بود و شاخه شان در دسترس ، به صورتی که می توانستم به راحتی از هر میوه ای بچشیم

و بخوریم . چهارنهر از اطرافم می گذشت ، در یکی شربت بود و در دیگری شیر و در دوتای دیگر

عسل و آب جاری بود .

کافی بود خم شوی و از هر کدام که می خواهی بنوشی . مردان و زنان خوش صورت از آن میوه ها

می خوردندو از نوشیدنی ها می نوشیدند . دست دراز کردم تا من م میوه ای بچشم ، اما ناگهان میوه

ها از دسترس من دورشدند . خواستم آب و شربت و عسل و شیر بنوشم ، اما تا خم شدم ، جوی ها چنان

عمق یافتند که از دسترسمن دور شدند .

از آن جماعت پرسیدم : « چرا شما به راحتی می خورید و می آشامید اما من نتوانستم ؟ »

گفتند : « زیرا تو هنوز پیش ما نیامده ای ؟ »

ناگهان عده ای سپید پوش را دیدم که پیش می آیند

و زمزمه هایی را شنیدم که می گفتند : « بانوی ما دخت پیامبر فاطمۀ زهرا (س) است که می آید . »

ملائکه بسیاری اطراف دخت پیامبر بودند و هر لحظه به تعدادشان افزون می شد .وقتی دخت پیامبر

نزدیکشدند ، کنارشان جوانی بلند قامت و چهارشانه را دیدم که صورتش به نظرم آشنا می آمد .

مرا که دید تبسمیدلنشین کرد . چشمم به خال گونه اش افتاد ، ناگهان به یاد آن صحرا و تشنگی

و سرور افتادم . در خواببه خود لرزیدم . زمزمۀ مردم را شنیدم

 که می گفتند : « او، محمد بن حسن ، قائم منتظر است . »

مردم برخاستند و سلام کردند بر حضرت فاطمه (س) . من هم ایستادم

و گفتم : « السلام علیک یا بنت رسول الله »

گفتند : « و علیک السلام ای محمود ! تو همان کسی نیستی که این فرزندم تورا از عطش نجات داد ؟ »

گفتم : « بله ، او سرور و ناجی من است . »

گفتند : « نمی خواهی تحت ولایت او درآیی ؟ »

گفتم : « این آرزوی من است ؟ »

حضرت تبسمی کردند و گفتند : « بشارت بر تو باد که رستگار شدی . »

نگاه سرور مرا به یاد عمری انداخت که بی یاد او گذشته بود . پشیمان جلو دویدم و خواستم دست اورا

بگیرم و طلب بخشش کنم که بیدار شدم .

جعفر آرام شانه هایم را می مالید و صدایم می کرد . هوشیار که شدم گفتم : « خواب امامتان را دیدم و

خواب دخت پیامبر را . »

جعفر گفت : آرام باش و همه چیز را تعریف کن . »

آب به خوردم دادند . حالم که جا آمد ، ماجرا را از اول ، از آن صحرای برهوت و معجزۀ سرور

تعریفکردم تا به این خواب رسیدم . سیاح مرا در آغوش کشید و گفت : « الحق که بوی بهشت

می دهی . فرداباید با ما به مرقد امام موسی بن جعفر بیایی و شیخ ما را ببینی . از همان ساعت که

دیدمت ، با تو احساسدوستی مردم و حالا دلیلش را می دانم که چرا . »

به گریه افتادم . دست هایش را گرفتم و برچشمانم گذاشتم . خواستم پاهایش را ببوسم که نگذاشت . در

آغوشم گرفت و هر دو گریه کردیم .

فردا به مرقد امام موسی بن جعفر (ع) رفتیم . یکره خدا رو شکر می کردم که مرا هدایت کرده است .

خدّام مرقد به استقبال ما آمدند و گفتند شیخ از صبح بی تاب است و می گوید مردی محمود نام در راه

است . می اید تا به دوستداران امام عصر ملحق شود ، و به ما حکم کرده که اورا تکریم و احترام بسیار

کنیم و به نزد شیخ ببریم . همراهانم به شنیدن این سخن به سر زدند و گریستند . به خود نبودم . جعفر

بازویم را گرفت و

گفت : « بیا برادر ! خوشا به حالت که خدا و ائمه این طور هوایت را دارند . شفاعت ما را هم بکن . »

نشستم . قدرت حرکت نداشتم . شنیدم که شیخ می آید .

و بلندم کرد و چنان دوستانه و مشفقانه مرا در آغوش گرفت که انگار سالهاست می شناسدم . آنقدر به

نظرم آشنا می آمد که نمی توانستم چشم ازش بردارم .

آن چشم ها و ابروهای به هم پیوسته و آن لب های کشیده و همیشه متبسم . مرا یاد کسی می انداخت

که … اما کی؟ این چهره آشناتر از آن است که ….

گفتم : « ای شیخ ، خوابی دیده ام و ماجرایی دارم که … »

حرفم را برید و گفت : « می دانم . هم خوابت را می دانم ، هم اسم و رسمت را و هم ماجرایی را

که بر تو رفته . دیشب بانوی ذو عالم حضرت فاطمه (س) به خواب من هم آمدند و گفتند که رفیق

و یار بیابان و عطشت خواهد آمد تا آن طور که فرزندم وعده داده بود ، او جزء یاران ما درآید .

حالا مرا شناختی ؟ »

دلم می خواست از شوق فریاد بکشم . صورتش را در حلقۀ دستانم گرفتند و در چشمانش خیره

شدم .

گفتم : « احمد عزیزم ! دوست من . همان شیخی که درباره اش شنیده ام ؟ »

گفت : « من سال ها پیش شیعه شدم و باید بگویم که باز هم سرورمان را دیدم و گله کردم که پس

کی یار مرا به من می رسانی که شکر خدا دعایم برآورده شد و حال تو اینجایی . »

چه می توانستم بگویم ؟ پیشانی اش را بوسیدم و شکر کردم به درگاه خدایی که مرا قابل دانست

و به راه حق هدایت کرد .

 مدتی بود محمود فارسی سکوت کرده و خیرۀ من بود به خود آمدم و ناگهان به یاد چهاردهمین

روایت افتادم و گفتم : « عجیب نیست که چهاردهمین روایت من مربوط به معصوم چهاردهم ،

حضرت قائم (ع) باشد . »

محمود فارسی دستم را با هر دو دست گرفت و در چشمانم خیره شد . در سایه روشن غرب ،

نگاهش برق عجیبی داشت . با صدایی پرطنین اما لرزان گفت : « نه ، عجیب نیست دوست من

، اگر به حضور آن غایب بزرگوار ایمان بیاوری ، هیچ معجزه ای از او بعید نیست . »

خم شدم دستانش را بوسم . نگذاشت . در عوض سرم را پیش کشید و پیشانی ام را بوسید . دستم

از شوق آنکه چهاردهمین روایت را بنویسم ، می سوخت و وقت زیادی هم باقی نمانده بود . پس

سراسیمه از جا برخاستم و اذن رفتن خواستم . محمود فارسی خندید و

 گفت : « نامش را بگذار آن که زودتر رفت و آن که دیرتر آمد . »

گفتم : « دلهایمان چه به هم راه دارد ! »

 گفت : « عجیب نیست . چون هر دو تحت ولایت اوییم . »

کتاب انه که دیرتر امد ……….