مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: می‌دانم سخت است؛ گرفتاری‌های طبیعت افکارمان را می‌گیرد و آن موقع متوجه نیستیم. اما هر وقت حالت خوب شد، شنگول شدی، قشنگ یک مقدار درجای خلوت، سر جا نماز نگاه کن، عطای خدا را در حق خودت ببین. هم آنچه را که الان به تو عطا کرده است و هم آنچه را که بعد از این عطا می‌کند. بگذار طلبکاری‌ها از خدا کم شود، آدم سبک شود.

تازه این جا دنیاست. خدا ما را به هر عالمی ببرد عبد خدا هستیم، مال خدا هستیم. منتها از این کدری‌ها و کسالت‌ها و این بدن‌های کوچک و این گرفتاری‌ها و این تفرقه‌های خلقت و از عبادت و تشکر خبری نیست. همین قدر که در باز شد به شهر دیگری می‌رویم.

ان شاء الله آن شهر خیلی خوب است. در آن شهر تفرقه و جهل نیست. عبادت نیست که بدن‌ها خسته شود. آن شهر شهر جزاست، «یوم الجزا». جایی که آدم خدا را می‌بیند، ائمه(ع) را می‌بیند، مومنین را می‌بیند و غیر این‌ها را نمی‌بیند که خسته و کسل شود. دیگر زشتی در عالم نمی‌بیند. همه‌اش زیبایی است، همه‌اش پاکیزگی است، همه‌اش صفا و وفاست. همه را خداوند به شما عطا کرده است.

کتاب طوبی محبت – ص 173
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی