رزمنده خرمشهری و آرزوی آزادی خرمشهر

 

 

روز سوم خرداد بود …   شهر تهران حسابي درتب و تاب جنگ بود .. در هر كوي و برزن ، از بلندگو

ها صداي مارش نظامي به گوش مي رسيد … مردم در حين انجام كار هاي روزمره ، حواسشون به بلند

گو ها بود تا اگر آژير وضعيت قرمز به صدا اومد ، فوري به نزديك ترين جان پناه ها ، كه همه جا تعبيه

شده بود ، پناه ببرند . من شب قبلش پرواز بودم …. و اون روز هم ، استراحتم بود . براي انجام كاري از

پايگاه بيرون اومدم … هنوز به ميدان آزادي نرسيده بودم كه ناگهان راديو ماشين برنامه ي عادي اش رو

قطع كرد و خبر از حمله بزرگي  داد .. 

 

طبق معمول ، با شنيدن خبر حمله رزمندگان ، تصميم گرفتم به پايگاه برم . يه حسي به من مي گفت اين

يكي بايد خيلي مهم باشه …  هميشه يك دست لباس پرواز و ماسك اكسيژن و … كه از ملزومات پرواز

است ، تو ماشين داشتم .  وارد ميدان آزادي كه شدم ، با راه بندان طولاني برخورد نمودم .. كه بيشتر به

خاطر تردد آمبولانس هاي حامل مجروحين جنگي از فرودگاه بود ..  با مشاهده آمبولانس ها ديگه صد در

صد مطمئن شدم مربوط به همين حمله اي است كه راديو اعلام كرد .

 ديدم اگه صبر كنم ، حالا حالا ها راه باز نميشه .. به ناچار به گشت راهنمايي و رانندگي كه در ضلع

جنوبي ميدان ايستاده بود مراجعه كردم و به افسري كه اونجا بود ، خودم رو معرفي نموده ، خواهش

كردم يه جوري منو از اين مهلكه نجات بده تا به پايگاه برسم . افسر جوان كه هنوز هم اسمش رو به

خاطر دارم .. سروان عالي نسب ( نام آدم هاي خوب هيچ گاه از ذهنم پاك نميشه ) ، با كمال ميل موافقت

كرده و همانند اسكورد تشريفات ( نمرديم و يه بار مثل از ما بهترون اسكورت شديم !!) راه رو برام باز

كرد …

 جنب و جوش عجيبي تو خط پرواز سي -۱۳۰ به چشم مي خورد … معمولآ هر وقت حمله اي صورت

مي گرفت ، اين جا همه چيز بهم مي ريخت .. همه عجله داشتند .. سرشيفت اون روز رضا مسيبي بود

 با وجودي كه ذاتآ آدم خونسردي است ، ولي به خاطر فراواني پرواز هاي جنگي و كمبود نفرات شيفت

، حسابي آشفته و عصبي بود . با ديدن من ، چشمانش برقي زد و با خوشحالي پرسيد : بهروز

اومدي بريپرواز ؟‌؟  من هم كه با او شوخي داشتم گفتم …. نه رضا جون ، اومدم يه قل دو قل

بازي كنم …. ومتعاقب آن به سوي اولين طياره اي كه قرار بود اعزام بشه رفتم ..

 فرودگاه اهواز كه واقعآ در اون ايام به بيمارستان صحرايي تبديل شده بود ، حسابي شلوغ بود … گروه

امداد گران و ستاد تخليه با نظم خاصي مجروحين را از هلي كوپتر هاي هوانيروز ( دوست ندارم بگم ب

الگرد … مگه زوره ؟!!) كه از خط مقدم مي آوردند ، تخليه كرده و بعد از مداواي اوليه ، تفكيك گرديده

و هر يك از زخمي ها با پرونده اي بر روي سينه ، به درون سي -۱۳۰ ها انتقال مي يافتند . حالا مجسم

كنيد گرماي طاقت فرساي اهواز … آواي ناله مجروحين …. صداي غرش موتور هواپيما ها ( كه من

يكي ، هنوز هم عاشق اين اصوات هستم !) ، فرياد امداد گران كه خستگي و عرق از چهره شان نمايان

بود ..  چه وضعي رو به وجود آورده بود .

 

اون ايام رسم بود كه روي زمين، به ما نمي گفتند مجروحين را به كدام شهر و ديار ببريم . طفلكي ها حق

داشتند كه نگن  .. چون بقدري آدم هاي راحت طلبي چون من ، چونه مي زديم كه اين طياره رو بفرستين

تهران ..!! كه اون ها از كار و زندگي مي موندن …. براي همين به محض اين كه اوج مي گرفتيم ، از

طريق برج مراقبت پرواز به ما اعلام مي شد كه مقصدمون كجاست . و آن بنده خدا هاي زخمي رو كجا

ببريم ..  خلاصه اين كه…. اون روز فهميدم حمله با نام بيت المقدس و براي باز پس گيري خرمشهر

از چنگال دشمنان بعثي آغاز شده است ..

 

 به ما اغلام شد كه طياره آماده است … مقصد نا معلوم !!  همين كه اومدم از پله هاي هواپيما بالا برم

، ديدم بيچاره مركب آهنين تا خرخره پر از مجروح جنگي است .. كه به صورت افقي بر روي برانكارد

هاي هواپيما قرار گرفته اند … همين كه بالا اومدم … اولين مجروح كه چهره ي آفتاب سوخته اي داشت

و معلوم بود از بچه هاي بومي منطقه خرمشهر است ، با لهجه شيرين جنوبي اش كه مملو از درد گلوله

بود ، مچ دستم رو گرفت …. فكر كردم آب مي خواهد … آخه مي دونيد كساني كه تير مي خورند ، يا

خون ريزي دارن ، بد جوري تشنه مي شوند…. .  آقايون اطباء  هم به ما سفارش كرده بودند مطلقآ آب

يا مايعات به اون ها نديم ……  با حالت زاري كه داشت پرسيد : برادر راديو گوش كردي ..؟ تعجب

كردم .. فكر كردم بر اثر خون ريزي هذيون مي گه …  ولي باز دلم نيامد سر كارش بذارم .. با مهربوني

گفتم : راديو براي چي ؟؟ گفت : مي خوام بدونم خرمشهر بالاخره آزاد شد يا نه ..؟ ( به شرفم قسم

الان كه مي نويسم ، چشم هام پر از اشگه .. ) ، تازه دوزاري ام افتاد كه او چي مي خواد … گفتم

  خبر ندارم .. ولي اگه مي شد حتمآ ما متوجه مي شديم ..

 

با همون حالش كه دستم رو محكم گرفته بود ، گفت : يه قول به من مي دي ؟؟ گفتم بگو عزيزم …. گفت

قول بده كه اگه خرمشهر آزاد شد ، به من خبر بدي ..  گفتم حتمآ مطمئن باش.. لبخند كم جوني زد و

دستم رو ول كرد … وقتي اوج اوليه را گرفتيم ، مقصد ما شهر تبريز اعلام شد …  تو هوا به خاطر

خواهش اون پسر سيه چرده ، علي رغم اين كه كار زياد داشتم ، ولي مرتب به راديو گوش مي دادم …..

  راديو مرتب از حمله بزرگ حرف مي زد … مارش نظامي و سرود هاي ميهني …. كم كم شهر تبريز

از بالا ديده مي شد … در حال كم كردن ارتفاع بوديم كه در يك لحظه راديو برنامه هايش را قطع

كرد … گوينده در حالي كه صداش از هيجان  مي لرزيد …. اعلام كرد ..

 

توجه كنيد …. هم ميهنان عزيز توجه فرماييد ،هم اكنون به خواست خداوند متعال … شهر خرمشهر

آزاد شد .. خونين شهر آزاد شد و …  خيلي خوشحال شدم … نمي دانم دقيقآ چقدر از اعلام اين خبر

گذشتهبود كه به شهر تبريز رسيديم … فوري پياده شدم تا اين خبر خوش را به آن رزمنده چشم

انتظار بدهم ..به محض اين كه بالاي سرش رسيدم … ديدم در خواب عميقي فرو رفته .. چهره اش

ديگر خسته ودرناك به نظر نمي رسه … تكانش دادم …. برادر …. برادر …  بهيار پرواز با اندوه

گفت : جنابسروان او همين چند دقيقه پيش تمام كرد …

نميدونم فهميد كه شهرش آزاد شده يا نه …؟ ولي مطمئن هستم روح او هم با خرمشهر آزاد شد ….

 

۲۵ سال از آن روز گذشته …. هر وقت يادم مياد .. از ته دل گريه مي كنم .. روحش شاد .

 کلمات دروصف چنین روزی وچنین حادثه ای  قاصر هستند وتوان وصف  آن  را ندارند

چه روز عظیمی که کعبه هم از زیبایی آن شکاف بر داشت

خداوند در، رحمت خود را در این ماه گشود تا بهترین نعمت خود را بر بندگان عطا کند

روزی که تاریخ و یاد ها هیچ گاه آن را فراموش   نخواهند کرد چه روز پر برکتی

 دیدی که  چگونه  حیدر کرار را  در بهتری مکانها جای داد 

کعبه که عظمتش همه را در حیرت فروبرده با این ولادت وصف ناشدنی شد ………

 

گفت : « بسوز ! هرچه می کشم از بی فکری توست .»

مشتی شن به طرفم پراند .

گفتم : « چرا این طوری می کنی ؟ اصلا این تو بودی که گفتی از این طرف بیاییم . » و برای اینکه

کارش را تلافی کنم .

گفتم : « حتماً بچه ها تا حالا کاروان را دیده اند و یک مژدگانی حسابی گرفته اند»

دندان قروچه ای کرد و گفت : « پررویی می کنی ؟ به حسابت می رسم .»

تا بجنبم ، پرید روی سرم . احمد از من درشت تر و قلدرتر بود ، برای همین قبل از آن که بر من

مسلط شود ، زانویم را به سینه اش زدم و اورا به کناری پرت کردم . احمد پیش از آن که پرت شود

، یقه ام را چسبید ، در نتیجه هر دو به پایین تپه غلتیدیم . نمی دانم سرم به کجا خورد که احساس

کردم همه چیز دور سرم می چرخد و دیگر چیزی نمی فهمیدم .

به تکان های آرامی به هوش آمدم . انگار سوار شتر راهواری بود که نرم نرم روی شن ها راه می

رفت و این شتر و این شتر ، عجب کجاوۀ نرمی داشت . کم کم حواسم سر جاش آمد .

کجاوۀ نرم ، شانه احمد بود که مرا روی دوش می برد . چفیه اش را روی سر و گردنم پیچیده بود

. نفسش مقطع و مشت گردنش خیس عرق بود . آفتاب می تابید و ما  در بیابانی هموار پیش می

رفتیم . شیطان وسوسه ام کرد که تکان نخورم تا بر ان شانه های نرم و مهربان حمل شوم . فکر

شن های داغ و سوزش پاها کافی بود که به خواسته شیطان تن دهم . سایه مان مثل حیوانی

عجیب اما با وفا همراهمان می آمد . چشمم که به سایه احمد می افتاد ، دلم آتش گرفت.

دولا راه می رفت و پاهایش را بر زمین می کشید . عجب بی مروتی هستم من !

تکانی به خودم دادم . احمد فوراً مرا زمین گذاشت و به رویم خم شد . صورتش سوخته بود .

چشم هایش سرخ و لب هایش خشک و ترک خورده بود . به زحمت آب دهانش را فرو داد و گفت:

« خوبی ؟ »

سر تکان دادم که خوبم . لبخند زد و گفت : « اذیت شدی ؟ »

حالش طوری بود که دلم برایش سوخت . نمی دانم مرا چقدر راه بر دوش حمل کرده بود ، اما مهم

معرفتی بود که نشا داده بود . چفیه اش را از روی صورتم کنار زدم  و در آغوش گرفتمش و او را با

مهر به خود فشردم و گفتم : « حلالم کن »

به پشت خوابیدم . زبانم مثل چوب شده بود .

گفت : «‌طاقت بیاور. »

مرگ پیش رویم بود . گریۀ مادر و به سر زدن بابایم را پیش نظر مجسم کردم . یعنی جنازه ام را

پیدا می کنند ؟ ناگهان وحشتی عظیم مرا به لرز انداخت . نکند جنازه ام پیدا نشود؟

گرگ ها ، اگر نیمه جان خوراک گرگ ها شویم ، زنده زنده خورده می شویم . این فکر چنان

وحشتناک بود که بی اختیار دست احمد را گرفتم . از نگاهم به منظورم پی برد .

گفت : « نترس ، بالاخره به یه جایی می رسیم .»

گفتم : « کاش زودتر بمیریم . »

لب گزید . گریه اش گرفت . صورتش را میان دو دست گرفت و با صدایی بریده گفت :

« بیا توسل کنیم . »

گفتم : « توسل ؟ بی فایده اس . کارمان تماس است .» و نالیدم و مشت بر سر زدم .

احمد گفت : « نا امید نباش . خدا ارحم الراحمین است . به داده بنده اش می رسد . »

احمد درست می گوید . به هر حال از هیچی که بهتر است گفتم : «‌ای خدا … »

چشمانم را از بی حالی بستم و فکر کردم اگر صدای احمد به گوش خدا برسد و بخواهد

او را نجات دهد ، من هم نجات پیدا می کنم

احمد گریان می گفت :

« خدایا ، خداوندا ، تو را به عزّت رسول الله قسم که ما را از این وضع نجات بده . »

با چنان سوزی  نام حضرت رسول (ص) را می برد که دلم به درد آمد و بغضم گرفت .

یعنی ممکن است این استغاثه که به عرش برسد و خدا فریاد رسمان  شود ؟

بالاخره احمد هم از صدا افتاد  نگاهم به آفتاب بود که مثل سراب می لرزید و نور کور

کننده اش را بر ما می تاباند .

کاش زودتر غروب کند تا لااقل در خنکای شب بمیریم این آخرین غروب زندگی ماست و

چه زندگی کوتاهی ! فقط سیزده سال . به نظر می رسد اگر مؤمن تر از این بودم ، اگر

منتظر سن تکلیف نمی شدم تا برای رفع تکلیف نماز بخوانم شاید خدا کمکم می کرد .

دلم از خودم و خانواده ام گرفت ، مخصوصاً از پدرم . با آنکه به ظاهر سنی متعصبی بود اما

در تعالیم دینی ام کوتاهی می کرد .

هر وقت می گفتم نمازم کامل نیست و فلان مسأله را نمی دانم،می گفت حالا بعد،وقت داری…

من که تا آن وقت به یاد خدا نبوده ام ، پس چه طور توقع داشته باشم که خدا به دادم برسد ؟

در دل گفتم : « یا الله العفو ، العفو … »

ناگهان بر تپه ای دوردست دو سیاهی دیدم . چشمانم را ریز کردم و دقیق شدم . نه ، این

سراب نیست . سیاهی ها به سمت ما می آمدند . چشمانم را بستم و سعی کردم افکارم

را  متمرکز کنم . باز نگاه کردم ، نه سراب نیست . محو نشده اند ، بلکه به وضوح دیده می

شدند و هرچه پیشتر می آمدند ، بزرگ تر می شدند . باید احمد را هم خبر کنم . اگر او هم

آن ها را ببیند ، پس حتماً واقعی هستند و نجات پیدا می کنیم . احمد را صدا کردم اما صدایم

از شدت خشکی گلو در نیامد.

شاید از حال رفته بود سعی کردم دستش را بگیرم که ناگهان از وحشت بر جا خشک شدم .

ماری بزرگ و سیاه آهسته از پای احمد بالا می آمد . تقلا کردم خود را پیش بکشم اما نتوانستم.

حتی نا نداشتم که رو به احمد بچرخم . نالیدم و دستم را بر شن ها کوفتم . اما احمد حرکتی نکرد.

مار تا روی سینه اش بالا آمد . به زحمت دستم را پیش بردم و نوک انگشتانش را لمس کردم . تکانی

خورد و چشمانش را باز کرد . درست در این لحضه مار سرش را بالا آورد . آماده می شد که روی

صورت و گردن احمد بجهد و نیشش را فرو کند . احمد ناله ای کرد و وحشت زده و مبهوت بی حرکت

بر جای ماند .

لحظه ای دیگر کار تمام می شد . نفسم را حبس کردم . ناگهان سایه ای روی سینۀ احمد افتاد .

مار رو به سایه چرخید . انگار کسی بر او ضربه زد که سرش را پس کشید و بعد آرام از روی سینۀ

احمد پایین خزید و دور شد.

نفس راحتی کشیدم . احمد چشمانش را بسته بود و دانه های درشت عرق بر صورتش نشسته

بود . انگشتانش را فشردم و تازه متوجه سایۀ سوارانی شدم که بالای سر ما ایستاده بودند.

یکی از آن ها سپید پوش بود بر اسبی سفید و دیگری مردی چهارشانه و سبز پوش بود که

نیزه ای در دست داشت و اسبش سرخ بود . از اسب پایین آمدند مرد سفید پوش در چند قرمی

ما فرشی پهن کرد و مرد دیگر سر عمامه اش را روی شانه انداخت و روبه روی ما نشست .

چشمانم سیاهی رفت . صورتم را روی بازویم فشردم تا کمی حالم جا بیاید . زمزمۀ احمد را

شنیدم که گفت : « نجات پیدا کردیم » .

به زحمت سر بلند کردم . مرد سفید پوش مردی میانسال و لاغراندام بود با سر و ریش خاکستری

و ردایی ساده و سفید که پشت سر مرد جوان که به ما لبخند می زد ، ایستاده بود . دندان های

مرد جوان ، سفید و درخشان بودند . با صدایی پر طنین گفت :

« عجب سر و صدایی راه انداخته بودید .

صحرا و آسمان از رسول الله گفتن شما بهلرزه در آمد. »

ادامه دارد……..

کتاب انکه دیر تر امد……

چهل اصل مهم

در برقراري رابطه انساني با کودکان

 

 

 1) لازمه کار با کودک داشتن صبر و حوصله فراوان و از کوره در نرفتن است.

2) لازمه کار با کودک «خودشناسي» و «خودآگاهي» و شناختن احساسات و افکار و انتظارهاي خود

نسبتبه کودک است : «خود را بشناس»

3) لازمه کار با کودک خسته نشدن است، اگر ميخواهيد از کارتان خسته نشويد ،بايد عاشق کارتان

باشيد.

4) لازمه کار با کودک دانا بودن به احوال کودک است.اگر ميخواهيد در کار با کودک «توانا» شويد، با

مطالعه کتاب هاي تعليم و تربيت کودک و روان شناسي کودک «دانا» شويد.

5) لازمه کار با کودک داشتن صداقت و صميميت است. «خودت باش» و نيز هماهنگي بين آنچه واقعاْ

هستيد(اصل صداقت)

6) لازمه کار با کودک داشتن ثبات عاطفي استو حالي به حالي نبودن!!(اصل ثبات عاطفي)

7) لازمه کار با کودک شناخت و درک کودک است، همان طور که هست(اصل پذيرش). زماني کودکي

پرسيد : «آيا بزرگترها همه چيز را درباره کودکان ميدانند؟»

8) هر کودکي را با ديگري مقايسه نکنيد، بلکه با خودش مقايسه کنيد و بدانيد که به طور مطلق هيچ

کودکيشبيه کودک ديگر نيست(توجه کردن به اصل فرديت و يا تفاوت ها و شباهت­هاي فردي).

9) در کار با کودک سعي نکنيد نظريات خود را تحميل کنيد . اجازه دهيد حالا که او ميخواهد بازي کند يا

کتابي براي خواندن انتخاب کند ، خود اسباب بازي و کتابش را انتخاب کند(اصل خود تصميم گيري)

10) سعي کنيد با ايجاد فضاي اطمينان بخش و اعتمادآفرين ، رازدار و محرم اسرار کودک باشيد.(اصل

رازداري)

11) در کار کردن با کودکان سعي کنيد مساوات و عدالت را رعايت کنيد.چنانچه کودکي زيبا آفريده شده

استو ياامتياز ديگري برخوردار است ، اجازه ندهيد اين گونه امور احساساتتان را تحت تاثير قرار دهد

وتبعيض قائل شويد و به او توجه بيش از حد معمول ، ابراز داريد (اصل مهار احساسات)

12) هيچگاه به کودک نگوييد : « حالا تو ديگر بچه نيستي !! » چون که او « بزرگ هم نيست!!» و بدين

ترتيببا گفتن اين جملهدر او ايجاد اضطراب مي کنيد.به جاي همه اين حرف ها بهتر است دليل انجام

دادن يا انجامندادن را برايش توضيح دهيد.

13) اگر کودکي کار نادرستي انجام داد، دليل نادرستي آن کار را برايش توضيح دهيد، نه بگوييد:

«دوستتندارم » زيرا با اين گفته در او ايجاد ناامني و اضطراب مي کنيد.

14) در کار با کودکان، بهتر است اسامي کوچک آنها را به حافظه تان بسپاريد و آن ها را با اسم کوچک،

صدا کنيد ( در مهدهاي کودک).

15) د رتماس بين خود و کودک سعي کنيد فضايي ايجاد نماييد که کودک بتواند آزادانه احساسات خود

را بازگو کند.

16) هر فرصتي که دست دهد با کودک صحبت کنيد و با او ارتباط عاطفي و کلامي برقرار کرده و

تلاش کنيد با فرهنگ لغات کودک آشنا شويد. کودکان سنين پايين را به خودتان بچسبانيد يا بغل کنيد

تا گرماي بدن شما را حس کنند.

17) نسب به نيا­زها، خواست­ها، علاقه مندي­ها و مسايل و مشکلات کودک حساس باشيد و اقدام

مناسب به عمل آوريد. براي مثال، راستي کتابي را که دنبالش بودي، پيدا کردي؟ راستي عروسکت

را پيدا کردي؟

18) براي کاهش اضطراب و حفظ ثبات عاطفي در ميان کودکان، بين والدين، مربيان و کليه کساني

که با کودک سر و کار دارند بايستي هماهنگي وجود داشته باشد( اصل هماهنگي ميان کليه

عاملان تربيتي).

19) در کار با کودک از تعصب و پيش داوري بپرهيزيد و از « برچسب زدن » به کودکان خودداري

کنيد.

20) بهترين روش ايجاد، تقويت و تکرار رفتار مطلوب و مورد نظر، تشويق و مورد توجه قرار دادن آن

رفتار است.

21) از تنبيه بدني، سرزنش و خجالت دادن کودک جداٌ و قوياٌ خودداري کنيد.

22) به پرسشهاي کودکان در صورتي که پاسخ آنها را مي­دانيد، با صداقت و سادگي و کوتاه جواب

دهيدو در صورتي که نمي­دانيد با شهامت بگوييد:«نمي­دانم» و بکوشيد پاسخ درست را جويا شويد.

23) با هر کودکي مطابق «روحيه او بايد رفتار کرد»، پس سعي کنيد «روحيه» کودک را بشناسيد.

24) کودک را حتي­المقدور در انجام کارهاي مربوط به خودش مشارکت بدهيد.

25) ما اگر ميخواهيم بزرگسال را بشناسيم، ناگزير هستيم که کودک را بشناسيم.

26) اندازه گيري و سنجش رشد و تغييرات کودک مشکل است، چرا که رشد کودک تدريجي است.

27) انتخاب و اجراي هرگونه روش تربيتي بايد منطبق با نيازها و خواست هاي کودک و همچنين هماهنگ

با ساختار شناختي و عاطفي او باشد.

28) الگو برداري، تقليد و «همانند سازي» يکي از مهمترين روشهاي يادگيري کودک است.پس سعي کنيد

بهترين «سرمشق» و «الگو» براي کودکتان باشيد و هر چه را که مي­خواهيد کودک بکند و يا نکند، خود

بکنيد و يا نکنيد، براي مثال اگر مي­خواهيد «خواهش کردن»، «تشکر کردن» و «معذرت خواستن» را

يادبدهيد، خودتان بايد در عمل نشان دهيد و پيشقدم شويد (دو صد گفته، چو نيم کردار نيست).

29) به سوالات خصوصي کودکان درباره خودتان و امور گوناگون به طور ساده، کوتاه و صادقانه جواب دهيد.

30) تقاضاي انجام کار از کودک را حتي­الامکان به صورت سوال مطرح کنيد، براي مثال: « دوست

داري در آوردن وسائل آشپزخانه به من کمک کني؟ دلت ميخواهد يک قصه شيرين برايت بگويم؟

مي­خواهي با همديگر به توالت برويم؟مي­خواهي اين صندلي را ببري توي اطاق؟ و يا …..»

31 ) بازي، زندگي کودک است. هرگاه که او را از بازي کردن منع مي­کنيد، او ر از زندگي کردن م

حروم مي­سازيد.بازي بهترين موقعيت براي بروز عواطف و اجتماعي شدن کودک است.

32) به صحبت­هاي کودک فعالانه گوش کنيد و واکنش­هاي مناسب نشان دهيد. به او آزادي کامل بدهيد

تا از هرکجا که دلش ميخواهد صحبت کند.

33) با توجه به اين که هوش مبتني بر دو عامل وراثت و محيط است و آن را به قدرت انطباق و

سازگاريبا اوضاع و احوال جديد و قدرت يادگيري و آفرينندگي تعبير کرده اند، به غني کردن

محيط فرهنگيبپردازيد و بر عرصه­هاي تجربه کردن کودکان بيفزاييد.

34) پياژه مي­گويد: « هروقت به کودکان چيزي را ياد مي­دهند بي آن که او را در اين امر شرکت

دهند،او را در اين امر شرکت دهند، او را از اين که خودش موضوع را کشف کند، باز مي­دارند

و در نتيجه کارآموزش با شکست روبه­رو مي­شود.»

35) ادوارد کلاپارد ميگويد: « وقتي مربي حيوانات در کار دست آموزي حيوان موفق نميشود، خود را

خطاکار مي­داند، در حالي که در تربيت کودکان، هر کس موفق نشود، گناه را به گردن کودک

مي­اندازد». واقعيت اين است که در برخورد، با رفتار نادرست کودکان، بايد مربيان آنها را گوشمالي

داد نه کودکان را! شايد نتوان گفت که کودکي « بي­تربيت » است، بلکه بايد گفت که او « بد تربيت »

شده است. 

36) در رويارويي با هر کودکي ، « دانايي » ما و آگاهي از خصوصيات رواني، رفتاري، خانوادگي و

اقتصادي او و جامعه اوست که به ما « توانايي » مي­دهد، چرا که « توانا بود هر که دانا بود ».

37) اگر مي­خواهيد چيزي از وسائل کودک را برداريد بايد از او اجازه بگيريد تا کودک احترام به

مالکيت و استقلال ديگران را ياد بگيرد.

38) از لجبازي کردن، سربه­سر گذاشتن، يکي به دو کردن، گير دادن و مشاجره با کودک خودداري

کنيد.

39) در صورت لزوم بايد با مدرسه ، کتابخانه و دوستان کودک تماس بگيريد و ارتباط برقرار

کنيد.

40) يکي از اصول تربيتي کودک، شناساندن « واقعيت » به کودک است، نه کتمان و پنهان داشتن

آنها. چرا که « گل­هايي که در گلخانه پرورش مي­يابند، زود پرپر مي­شوند».

 

 

میلاد مرتضی اسدالله حیدر است

جشن ولادت علی علیه السلام آن میر صفدر است

زوجی برای فاطمه حق آفریده است

این زادروز همسر زهرای اطهر است

با کوردل بگو، که بجز شیر حق علی علیه السلام

جای ولادتش حرم خاص داور است؟.

 

 

 

ذکر من، تسبیح من، ورد زبان من علی است

جان من، جانان من، روح و روان من علی است

تا علی علیه السلام دارم ندارم کار با غیر علی

شکر لله حاصل عمر گران من علی است . . .

 

 

 

 

عارفان دل به تولّای علی باخته‏اند

عاشقان، رَخش به میدان ولی تاخته اند

سوخته در غم عشق علی و آل علی

همه سر در خَم چوگان وی انداخته‏اند

 

 

گویند حریم کعبه در داشته است

از سیزده رجب خبر داشته است

از شدت اشتیاق دیدار علی

دیوار حرم شکاف برداشته است

 

 

 

 

برخیز که قدسیان جوابت بدهند

وز کوثر معرفت شرابت بدهند

چون ماه رجب باشدو اعیاد علی

کعبه مانند صدف در دل خود گوهر داشت

گوهری زینت هستی چونان حیدر داشت

یک پیاله ز می اش مست کند عــــالم را

 آنکــه اندر قدحش باده ای از کوثر داشت

۲۲٫ مسابقه خدمت

 

انتخابات در کشور ما باید مسابقه‌اى براى خدمت باشد، نه مسابقه‌اى براى کسب قدرت. انتخابات اسلامى

این‌گونه است. آن‌جایى که دعوا بر سر قدرت است، آن‌طورى مى‌شود که شما در بعضى از انتخاباتدنیا

مشاهده مى‌کنید. یک نمونه‌اش را هم در انتخابات اخیر امریکا دیدید. آن‌جا دعوا بر سر قدرت است؛دست

به یقه‌اند؛ هر طرف مى‌خواهد قدرت را به حزب و مجموعه‌ى خودش منتقل کند. مسأله، مسأله‌ى

کسب قدرت است. صریحاً هم مى‌گویند: تلاش مى‌کنیم تا به قدرت و مقام برسیم. در منطق اسلامى،

قدرتو عزّت و آبرو و خوش‌نامى و امکانات، فقط و فقط براى خدمت به مردم و حرکت دادن خود و

جامعه وکشور در راه نظام مقدّس اسلامى و رسیدن به آرمانهاى بلندى است که انسان‌ها نیازمند آنند.

این مسند،مسابقهبراى خدمت و زحمت‌کشى است.

 

بیانات در جمع کثیرى از مردم استان گیلان در استادیوم شهید عضدى شهرستان رشت۱۱/۲/۱۳۸۰

 نظر رهبر انقلاب درباره رد صلاحیت شده ها

 

«اين را من اعلام ميكنم، همه‌ى افراد بدانند؛ اينهائى كه رد صلاحيت ميشوند، لزوماً آدمهاى بى‌صلاحيتى

نيستند. اينجور خيال نشود كه حالا چون فلانی در انتخابات رد صلاحيت شد، پس ديگر بكلى از صلاحيت

ساقط است؛ نه، طبق قانون، در انتخابات نميتواند به عنوان نامزد شركت كند، اما ممكن است مقامى كه

او را رد صلاحيت كرده، اشتباه كرده باشد. ممكن است براى اين كار صلاحيت نداشته باشد، اما

صلاحيتهاى فراوان ديگرى داشته باشد. اينجور نباشد كه اگر كسى رد صلاحيت شد، اين معنايش

اين باشد كه او ديگر از هستى ساقط شد؛ نه، صلاحيتهاى گوناگون ديگرى وجود دارد.»

90/۱۱/۱۴

 

 

۲۱٫ هرکس برنامه‌هاى خودش را بگوید

 

من به همه‌ى کسانى که نامزد انتخابات ریاست جمهورى هستند و طرفداران آن‌ها صمیمانه عرض مى‌کنم

که فضاى کشور را فضاى دشمنى و نقار و تشنج و اختلاف نکنند. البته ملت این‌طور نیستند؛ گروهى

هستند که اگر مجموع‌شان را بشمریم، به چند هزار نفر نمى‌رسند – بالاخره هر کس طرفدارانى دارد –

این‌ها فضاى روزنامه‌ها و دستگاه‌هاى ارتباط جمعى را متشنج مى‌کنند. فضا باید دوستانه باشد؛ هر کس

حرف‌هاى خودش را بزند و برنامه‌هاى خودش را بگوید و کارى را که خودش مى‌تواند بکند، بیان کند؛ به

دیگران چه کار دارند؟ فضا را متشنج نکنند؛ فضا را برادرانه و صمیمانه بکنند.

 

بیانات در دیدار خانواده‌هاى شهدا ۳/۳/۱۳۸۴

 

 

انتخابات ازدیدگاه حضرت امام خمینی (ره)

 

 ۱) حضرتعالی فرمودید که انتخابات مردم پسند باشد ، لطفاً منظور خود را بیان فرمایید؟

مردم پسند باشد ، یعنى مردم احساس بکنند به اینکه مسئله انتخابات به آنطورى که قانون

انتخابات گفته است ، به آنطورى که اسلام مى خواهد دارد عمل مى شود . عمل مال

شماست ، قانون یک ثبتى است که مى شود ، یک وظیفه‏اى تعیین مى کند ، لکن آنى که

مهماست در مقام عمل است ، مقام عمل جورى باشد که تطبیق بکند با قانون و مردم

راضىباشند در عمل.۱

۲) برای آنکه اسلام به معنای حقیقی اجرا شود ، چه باید کرد؟

اشخاصى که متعهد هستند ، اشخاصى که سالم هستند ، اشخاصى که بصیرت دارند و

هیچ انحراف ندارند و در صراط مستقیم انسانیت هستند به مجالس و مجلس شورا

بفرستیم تا اینکه انشاءالله اسلام به آن معنایى که هست ، اسلام به این حقیقتى که هست

، در ایران پیاده بشود .۲

۳) در مورد نقش و اهمیت انتخابات ما را راهنمایی فرمایید؟

گمان نمی‏کنم که نقش و اهمیت انتخابات و مجلس شوراى اسلامى بر کسى پوشیده باشد.

بحمدالله هر چه از عمر با برکت انقلاب شکوهمند اسلامى ما مى‏گذرد ، مردم مسلمان و

متعهد کشورمان به اهمیت حضور و نقش تعیین کننده خود در تمامى صحنه‏هاى انقلاب

آشناتر مى‏شوند و راز دوام و بقا و استحکام قیام الهى خود را بهتر کشف مى‏نمایند .۳

۴) چرا حضرتعالی برای انتخابات مجلس حساسیت و ارزش ویژه ای قائل هستید؟

وقتى اشخاص صالح در یک مجلسى رفتند ، دولت صالح بپا شد ، رئیس جمهور صالح

شد ، این مخالف مصلحت مملکت عمل نخواهد کرد .۴

مجلس است که اساس یک کشور را به صلاح مى‏کشد یا اساس یک مجلس را رو به

فساد مى‏برد .۵

۵) علت تأکید حضرتعالی بر هوشیاری امت اسلامی و خصوصاً جوانان در امر انتخابات چیست؟

خوف آن دارم که تبلیغات براى اشخاص که به اسلام و جمهورى اسلامى اعتقاد ندارند

و اعمال و گفتار آنان در این یک سال شاهد آن است و اکنون براى راه پیدا کردن به مجلس

و براى کارشکنى و جنجال در محیط مقدس مجلس شوراى اسلامى ، خود را هوادار

اسلام و مسلمانان جا مى‏زنند ، در قشرى از ملت و جوانان پاکدل تأثیر کند و آراء

مقدس خود را به کسانى دهند که به نفع اجانب ، با اسلام و جمهورى اسلامى مخالفت

اساسى دارند .۶

۶) مسئولیت شرکت در انتخابات متوجه چه کسانی است؟

مسؤولیت همه طبقات دارند ، مراجع مسؤولند ، علما مسؤولند ، ائمه جماعت مسؤولند

، خطبا مسؤولند ، تجار مسؤولند ، بازرگانان مسؤولند ، دانشگاهى‏ها مسؤولند ، طلاب

علوم دینیه مسؤولند ، کارگرها مسوولند ، همه مسؤولند ، تمام قشرهاى مملکت مسؤولند .۷

۷) آیا تعداد آراء مهم است یا در حد کفایت بسنده می کند؟

شما اگر چنانچه سطح رأیتان از زمان سابق خداى نخواسته کمتر بشود بوق‏هاى تبلیغاتى

خارج و شکست خورده‏هاى فرارى به خارج خواهند گفت که ایران از اسلام رو برگردانده

و از جمهورى اسلامى رو برگردانده است و این تبلیغ در همه جا خواهد شد این ممکن

استدر دنیا پایه‏هاى این جمهورى را سست کند و این یک تکلیفى است که ما نگذاریم

این نهضت و این انقلاب سست بشود تا آنکه به آن پیروزى‏ نهایى برسد و اسلام و

احکام قرآن به همه معنا در این کشور پیاده بشود .۸

 ۸ ) درحال حاضر گروهها و احزاب فضای جامعه را پر کرده اند به گونه ای که گویی مردمی که وابسته به احزاب نیستند هیچ نقشی در انتخابات ندارند . نظر حضرتعالی چیست؟

همانطورى که مکرر من عرض کرده‏ام و سایرین هم گفته‏اند انتخابات در انحصار هیچ

کس نیست ، نه در انحصار روحانیین است ، نه در انحصار احزاب است ، نه در انحصار

گروه‏هاست انتخابات مال همه مردم است . مردم سرنوشت خودشان دست خودشان

است و انتخابات براى تحصیل سرنوشت شما ملت است.۹

۱- صحیفه نور ج ۱۸ ص۲۵۲

۲- صحیفه نور ج ۵ ص ۲۶۷

۳- صحیفه نور ج ۲۰ ص ۱۹۳

۴- صحیفه نور ج ۴ ص ۱۲۱

۵- صحیفه نور ج ۱۸ ص ۳

۶- صحیفه نور ج ۱۲ ص ۳

۷- صحیفه نور ج ۱۲ ص ۷

۸- صحیفه نور ج ۱۵ ص ۱۶۹

۹- صحیفه نور ج ۱۸ ص ۲۴۵

آیت‌الله جوادی گفت: همه ما باید مواظب حرف زدنمان باشیم، هر زمان که باشد، چه فصل انتخابات و

چه غیر فصل انتخابات؛ ما بالأخره این کشور را باید با هم بسازیم، خطر الآن زیر گوش ماست.

آیت الله جوادی آملی در ادامه سلسه مباحث درس تفسیر خود که در محل مسجد اعظم برگزار می‌شود

به تفسیر آیاتی از سوره مبارکه احزاب پرداخت. وی در این جلسه به موضوع انتخابات پیش رو اشاره

کرده گفت: همه ما باید مواظب حرف زدنمان باشیم، هر زمان که باشد، چه فصل انتخابات و چه غیر

فصل انتخابات؛ چون گفتند زبان «قلیل الجِرم» است و «کثیر الجُرم»، ما بالأخره این کشور را باید با

هم بسازیم، خطر الآن زیر گوش ماست.

آیت‌الله جوادی آملی با توصیه به کاندیداهای ریاست جمهوری، درست حرف زدن و حرف درست زدن

را به آنان توصیه کرده بیان داشت:ما ـ خدای ناکرده ـ احترام به یکدیگر را حفظ نکنیم که درست

نیست، ما حرفی داریم می‌توانیم عالمانه بزنیم، خداوند فرمود مؤمنین درست حرف بزنند و حرفِ درست

بزنند، اگر اشکالی هست آدم عالمانه می‌تواند بگوید، چه داعی داریم یکدیگر را برنجانیم، این سفارش

خداست؛ فرمود محترمانه با یکدیگر سخن بگویید.

وی خاطرنشان کرد: اگر واقعاً اشکالی است آدم می‌تواند محترمانه بگوید، اگر استدلالی دارد آدم می‌تواند

محترمانه بگوید، که امیدواریم ـ انشاءالله ـ به برکت روح مطهر امام راحل و خون‌های پاک شهدا به

بهترین وجه امور کشور پیش برود.