پیرمرد دست‌های چروكیده‌اش را به هم حلقه كرد. لحاف را روی شانه‌هایش كشید. حیدر شرمنده از

سرمایی كه تا مغز استخوان پدر پیرش را می‌لرزاند، كنار او زیر كرسی نشست. از فكر كرسی بدون

گرما و آتش، تمام تنش از سرما می‌لرزید، پیرمرد سرفه خشكی كرد و خودش را به حیدر نزدیك كرد

و گفت:توی این سرمای استخوان سوز، مدرسه تعطیل، موندی كه چی بشه؟

حیدر كه از سر شب تا به حال صد بار این سؤال شماتت‌بار را شنیده بود و برایش جوابی نداشت، این

بار صبرش تمام شد:قربون پدرم برم، خودت كه می‌بینی! پنجاه روزه كه مردم اصفهان آفتاب رو ندیدن.

اون‌قدر برف باریده كه نهرهای آب یخ بستن. چه كار كنم؟

ـ خُب قبل از اینكه وضع این‌قدر خراب بشه، راه می‌افتادی. تو تمام مدرسه به غیر از اون طلبه جوون

كه تو حجره‌اش خوابیده، هیچ كس نیست.حیدر لحاف را بیشتر دور خودش پیچید و گفت:

هر روز امیدمون این بود كه فردا شاید هوا آفتابی بشه، یا حدّاقل برف بند بیاد. كی می‌دونست پنجاه روز

برف قطع نمی‌شه. بدبختی ما هم، اینه كه این نهر از كنار حجره ما رد می‌شه و یخ بسته. خیلی خطرناكه.

خجالت كشید بگوید كه دیگر پولی هم برایش نمانده است.پیرمرد در حالی كه چانه‌اش از سرما می‌لرزید

 گفت:باور كن حیدر، اگر التماس‌های مادرت نبود، هرگز این راه پر زحمت رو تو این سرما، طی

نمی‌كردم.

بس كه دلواپس تو بود، با این همه رنج و عذاب اومدم كه تو رو با خودم به خونه ببرم، حالا این‌طور

اسیربرف و بوران شدم. كاش لااقل حجره‌ات یه ذرّه آتش و گرما داشت.

ـ هر چه خاكه ذغال بوده، تموم شده. چه كار كنم؟ خادم مدرسه هم سر شبی از سرما مدرسه رو بست و

رفت.با همه توضیحاتی كه حیدر می‌داد، شكایت پیرمرد تمامی نداشت، سرما او را بیشتر از حیدر آزار

می‌داد.

مقاومتش خیلی كمتر از او بود و سنّ و سال و بنيّه ضعیفش، او را در برابر سرما كم‌طاقت كرده بود.

حیدرامّا شرمسار و ناچار، سرش را زیر لحاف كرد. از شدّت سرما دندان‌هایش به هم می‌خورد و

نمی‌دانست شببلند زمستانی را چطور بدون خاكه زغال و آتش به صبح برساند. پشیمان از ماندن در

مدرسهو آشفته از رنج پدرش كه مهمان او شده بود، درمانده، سردی اشك را روی گونه‌هایش حس كرد.

تصوّر اینكهپیرمرد در آنسرما، در حجره كوچك او ذات الريّه كند و … از این فكر وحشت كرد و لبش

را به دندان گرفت.

پیرمرد دوباره با صدایی كه از سرما و التماس می‌لرزید، گفت:حیدر تو كه نمی‌خواهی همین طور زیر

اینكرسی بدون آتش كز كنی، فكری بكن.حیدر سرش را از زیر لحاف بیرون آورد. پدر از دیدن چشمان

مرطوب حیدر خجالت كشید.

حیدر آهسته نالید:چه كاری از دستم ساخته است؟ پای آدم تا زانو تو برف فرو می‌ره. با این پنجاه روز

برفبی‌سابقه تو شهر، برای كی هیزم و خاكه زغال مونده كه برم طلب كنم. مدرسه هم كه تعطیل شده…

پیرمرد وحشت كرد:

یعنی راهی نیست؟ باید منتظر بمونیم تا از سرما یخ بزنیم و بمیریم؟ حیدر! حیدر! مادرت… مادرت

چی؟ تو روستا وضع از اینجا بدتره. پیرزن تنها، تو این سرما دلواپس من و تو…

حیدر بی‌اختیار بلند شد. پوستینی دور خودش گرفت و كنار پنجره رفت. زیر نور چراغ برق كوچه،

بارششدید برف را كه دید بیشتر نگران شد، اگر تمام شب همین طور می‌بارید … فكر كرد:فردا هر

طور شده ازاینجا می‌ریم.

پیرمرد متوجّه سوسو زدن چراغ فانوس شد. مدرسه هنوز برق نداشت و حجره‌ها با چراغ نفتی روشن

می‌شدند. دل حیدر از سوسو زدن چراغ لرزید. نفت آن هم رو به اتمام بود. پدر نالید:

پسر تو دیگه كی هستی؟ نفت هم تموم كردی؟

ـ چه كار كنم؟… امروز صبح رفتم بخرم، گیرم نیومد. قحطی نفت و خاكه زغاله با این برف و سرمای

طولانی.پیرمرد حس كرد تحمّل این یكی را دیگر ندارد. حیدر كنار او نشست و گفت:نماز كه خوندیم، شامم

كه خوردیم.

حالا تاریك باشه، چی می‌شه؟ می‌خوابیم، فردا خدا بزرگه.پیرمرد ناله كرد: ‌كی با این سرما خوابش

می‌بره؟

ـ چه كار كنم؟ این وقت شب تو این تاریكی و برف… بدون یه قرون پول…

چراغ با آخرین رمق در برابر تاریكی مقاومت می‌كرد؛ امّا بالأخره آخرین قطرات نفتش تمام شد و

خاموش شد.پیرمرد انگار كه از تاریكی اتاق ترسیده باشد، كز كرد. پشیمان از این سفر اجباری به

اصفهان و«مدرسه باقريّه»كه حیدر آنجا درس می‌خواند، چشمانش را بست؛ امّا می‌دانست در آن

سرما به خواب نمی‌رود.حیدر با خاموش شدن آخرین پرتوی نور اتاق حس كرد در تاریكی راحت‌ تر

می‌تواند گریه كند. از شدّت سرما وشرمندگی پیرمرد، سرش را زیر لحاف برد و اشك ریخت:

ـ خدایا!

اگر امشب پدرم از سرما تلف بشه؟

می‌دونی دستم از همه جا كوتاهه. شب بلند زمستون… یا صاحبالزّمان!

می‌دونی كاری از دستم ساخته نیست. خودت راه نجاتی نشونم بده آقا! …

شب از نیمه گذشته بود. سرما در آخرین درجه بیداد می‌كرد و دیگر رمقی برای شكوه و شكایت هم در

پیرمرد نمانده بود. حیدر آن‌قدر آشفته بود و گریه كرده بود كه حال خودش را نمی‌فهمید. شب‌های زیادی

را به سختیگذرانده بود؛ امّا حالا با این حضور پدر و رنجی كه می‌برد توان تحمّل یك شب دیگر را از

او گرفته بود.

از شدّت سرما خواب از چشم هر دوی آنها رفته بود كه ناگهان صدای درِ مدرسه دلِ حیدر را از جا كند.

كسی محكم در را می‌كوبید. حیدر اوّل اعتنایی نكرد. تصوّر بیرون رفتن از زیر لحاف و پوستین در آن

برف نیمه شب وحشت‌زده‌اش كرد. پدر پرسید:كی می‌تونه باشه؟

ـ نمی‌دونم. خدا می‌دونه نصف شبی كیه.

ـ هر كی هست باشه! می‌بینه كسی جواب نمی‌ده می‌ره دنبال كارش. ما كه نمی‌تونیم كمكش كنیم.

حیدر از شنیدن صدای محكم در نیم‌خیز شد: هر چی باشه ما یه سرپناه كه داریم. شاید راه گم كرده.

بلند شد و منتظر اعتراض پدر نماند. پوستین را به دور خودش پیچید و در حجره را به زحمت باز كرد.

برف پشت در را پر كرده بود. به زحمت در را هل داد و با كنار رفتن مقداری از انبوه برف كه پشت در

متراكم شده بود، به سختی پا به حیاط گذاشت و خودش را به دالان مدرسه رساند. صدا زد: كیه؟ این وقت

شب كسی در مدرسه نیست.

صدایی از پشت در گفت: شیخ حیدر علی مدرّس. شما را می‌خواهم.

حیدر جا خورد. بدنش لرزید و با خودش گفت:

این وقت شب. مهمون آشنا؟ اون هم كسی كه منو از پشت در می‌‌شناسه؟ با این وضعی كه من دارم، باعث

شرمندگی و خجالته. حالا چه كار كنم؟

ناخواسته سعی كرد عذری بیاورد تا مهمان از راه رسیده برگردد، گفت:

خادم مدرسه در رو بسته و رفته. من هم نمی‌تونم بازش كنم.

جوان پشت در گفت: بیا از سوراخ بالای در این چاقو را بگیر و در را باز كن.

حیدر جا خورد. این نوع در باز كردن بدون كلید، به جز دو سه نفر از طلّاب، از همه پنهان بود. چاقو

را گرفت و در را باز كرد. نگاهش به چراغ برق جلوی مدرسه افتاد كه خاموش شده بود. اگر چه

سرشبروشنایی آن را از پشت پنجره دیده بود. با وجود خاموشی چراغ برق، كوچه كاملاً روشن بود

و حیدر درآن لحظه متوجّه منبع و علّت این روشنایی نشد. در را كه باز كرد جوانی را پشت در دید

كه كلاهی بر سرداشت و شال پشمی دور گردنش پیچیده بود و لباس پشمی قهوه‌ای به تن داشت با

دستكش چرمی و پاهایشرا هم با مچ‌ بند، بسته بود.

حیدر سلام كرد، جوان با خوش‌رویی جواب سلامش را داد. حیدر دقّت كرد او را بشناسد و بداند نامش

را ازكجا می‌داند. جوان دستش را جلو آورد. تعداد زیادی سكّه دو قرانی جدید در دستش بود كه

می‌توانستمخارجماه‌های آینده حیدر باشد. آنها را در دست او گذاشت و چاقو را گرفت و گفت: فردا صبح

خاكه ذغالهم برای شما می‌آوریم. اعتقاد شما باید بیش از اینها باشد. به پدرتان هم بگویید این‌قدر شكایت

نكن.ما بی‌صاحب نیستیم.

حیدر از شنیدن كلام جوان احساس آرامش عجیبی كرد. گفت:

حالا بفرمایین تو. پدرم تقصیری نداره. وسیله گرم كننده ندارم. حتّی نفت چراغم تموم شده. حجره خیلی

سرده،تاریك هم شده.

جوان فرمود:شمع گچی بالای طاقچه حجره هست آن را روشن كنید. خاكه زغال هم می‌رسد.

حیدر پرسید: آقا این پول برای چی هست؟

جوان گفت: مال شماست. خرج كنید.

حیدر كه كاملاً سرما را فراموش كرده بود و با آرامش ایستاده بود، گفت:

بفرمایین تو. جوان كه پیدا بود برای رفتن عجله دارد، خداحافظی كرد و حیدر در را كه بست یادش آمد

اسم او را نپرسیده، دوباره در را باز كرد؛ امّا به جای آن روشنایی زمان حضور آن جوان، تاریكی

دوبارهبر كوچه سایه انداخته بود و هیچ نشانی از جوان نبود. اثری از جای پا هم نبود. كسی كه این همه

مدّتروی برف ایستاده باشد، باید آثار پایش روی برف دیده می‌شد؛ امّا انگار كه برف نبود و جلوی در

مدرسهسنگ فرش بود كه ردّ پا و رفت و آمدی بر آن نقش نبسته بود. پدر كه دید حیدر دیر كرده با

وحشت واضطرابصدا زد:حیدر! بیا تو یخ می‌زنی. هر كس می‌خواهد باشه… بیا تو… .

حیدر ناامید از دیدن دوباره آن جوان، در را بست و بی‌آنكه دیگر احساس سرما كند، با آرامش به حجره

برگشت.پیرمرد لب به اعتراض گشود:

تو این هوای برفی كه زبون به لب و دهن یخ می‌زنه، با كی این‌قدر حرف می‌زدی؟

حیدر بدون اینكه حرفی بزند، به سراغ طاقچه رفت. شمع گچی را دید. یادش آمد دو سال قبل، آن را آنجا

گذاشته بود و به كلّی فراموش كرده بود. آن را آورد و روشن كرد. نور شمع به حجره روشنی داد.

پیرمرد متعجّب نیم‌خیز شد و وقتی حیدر یك مشت سكّه نو را روی كرسی ریخت، چشمان كم‌فروغ پیرمرد

برقی زد:اینها چیه؟ این شمع تا حالا كجا بود؟ كی دم در بود؟…

حیدر به آرامی همه قصّه را برای پدر گفت؛ در حالی كه اشك تمام صورتش را خیس كرده بود.

پیرمردمتعجّب به حیدر خیره شد:

اسمت رو می‌دونست! از حال ما خبر داشت! جای شمعی كه دو سال قبل گذاشته بودی … حیدر اون جوون…

در خودش احساس نشاط و گرما كرد. به شتاب بلند شد و به طرف در حیاط مدرسه دوید و جای پای

حیدر رااین طرف دردید؛ ولی در آن طرف در، در كوچه هیچ ردّ پایی نبود.

به حجره برگشت. او هم با وجود همان شعله كوچك شمع، احساس گرما می‌كرد. هر دو تا صبح بیدار

بودند ومجذوب آنچه پیش آمده بود … هنوز با همان حال خوشی كه داشتند در پرتوی نور گرما بخش شمع

به تعقیبنماز صبح مشغول بودند كه دوباره در زدند.

این بار جوان دیگری برای همه طلّاب مدرسه و تمام زمستان خاكه ذغال آورده بود. ذغالی كه تا پایان

زمستانبرای تمام مدرسه كافی بود. جوان كه رفت حیدر بلند بلندگریه كرد و صدایی در گوشش

طنین انداخت:به پدرتان بگویید…

                             

                                    ما بی‌صاحب نیستیم… .

                                                                                                               كتاب: «بركات حضرت وليّ عصر یا عبقريّ الحسان، حاج شیخ علی اكبر نهاوندی.

 

 

 

شب های درد و نافله و بی قراری ام

چشم خداست شاهد شب زنده داری ام

                           گاهی میان گریه که از هوش می روم

                          اشک علی ست آن که میاید به یاری ام

چندی ست نان نپخته و کاری نکرده ام

شرمندۀ کنیزم از این خانه داری ام

                               پیری زودرس به سراغ من آمده

                               برگ و بری ندارم اگر چه بهاری ام

همسایه ها به مرگ من انگار راضی اند

دلگیر از این محله و این هم جواری ام

                                 زخمم به یک اشاره دهن باز می کند

                                     شب تا سحر مراقب این زخم کاری ام

آتش حریف سوره قرآن نمی شود

من کوثرم که در دل تاریخ جاری ام

                                  من رهبرم علی ست که حق در مدار اوست

                                   شکر خدا شهید ولایت مداری ام

شاعر : مصطفی متولی

 

به نام خداوند عقل وخرد 

هم اکنون که توفیقات الهی نصیب راهمان شده است وپا به دنیای حوزه معرفت دینی نهاده

ایم خداوند تبارک وتعالی را ای این بایت شاکریم.

اینک در آغاز سال تحصیلی جدید با انفاس رهبر فرزانه انقلاب که سال حماسه سیاسی وحماسه

اقتصادی نام گرفته است ومادر این عرصه رسالت مهم وماندگار حوزه معرفت دینی را  درجهان

معاصر به ظهور خواهیم رساند.

آری !اینک ولی امر مسلمین در اولین روز آغز سال جدید  ندای جدید نوای ملکوتی

خود را در جوار امام رئوف به گوش جهانیان  رساند که در فرازی از آن فرمودند:

رژيم صهيونيستی در قواره و اندازه‌ای نيست كه در صف دشمنان ملت ايران به چشم بيايد.

گاهی سردمداران رژيم صهيونيستی، ما را تهديد هم ميكنند؛ تهديد به حمله‌ی نظامی ميكنند؛

اما به‌نظرم خودشان هم ميدانند، و اگر نميدانند، بدانند كه اگر غلطی از آنها سر بزند، جمهوری

اسلامی «تل‌آويو» و «حيفا» را با خاك يكسان خواهد كرد. دولت انگليسِ خبيث هم با ملت ايران

دشمنی ميكند؛ اين هم يكی از دشمنان سنتی و قديمی ملت ايران است؛ منتها دولت انگليس نقش

مكمل آمريكا را در اين ميدان بازی ميكند. خود دولت انگليس استقلالی ندارد كه انسان او را يك

دشمن مستقلی به حساب بياورد؛ دنباله‌ روِ آمريكا است.

 لذا آمریکا می باید با این بیان بلند ومحکم رهبر فرزانه حساب کار خود را کرده وخویشتن را در مذبله

تاریخ تصور نماید.

موسس ومدیر وکارکنان وطلاب حوزه علمیه شهید مطهری (ره ) رجایی شهر به خود می بالیم که تحت

رهبری چنین  انسان خردمند وآگاهی به سر می بریم و امیدواریم که فرزند رسول اعظم (ص) سلامت

وتا قیام مولا وآقایمان امام عصر (عج)از کلیه بلیات ارضی و سمائی محفوظ بماند.

انس می گوید: حجاج بن یوسف از این حدیث که عایشه دیده بود فاطمه علیها السلام با دست

خود، غذای داغ دیگ را به هم می زند، پرسید. گفتم: بله، عایشه بر فاطمه زهراعلیها السلام

وارد شد در حالی که غذا برای حسنین علیهما السلام آماده می کرد، ظرف غذا کاملا می جوشید

، دید فاطمه با دست خود (بدون هیچ وسیله ای) دیگ جوشان را به هم زد، عائشه هراسان و

فریاد زنان نزد پدر خود (ابوبکر) رفت، ماجرا را تعریف کرد، ابوبکر گفت: این صحنه را

کتمان کن [و با کسی مطرح نکن] زیرا امر بسیار بزرگی است.

این خبر به پیامبرصلی الله علیه وآله رسید، حضرت بالای منبر رفت، بعد از حمد و ثنای الهی،

فرمود: ماجرای دیگ و آتش فاطمه زهرا را خیلی بزرگ و عجیب تلقی می کنند … .

«لقد حرم الله عزوجل النار علی لحم فاطمة ودمها وعصبها وشعرها وفطم من النار ذریتها

وشیعتها… الویل ثم الویل، الویل، لمن شک فی فضل فاطمة  ; خداوند آتش را بر گوشت و

خون و رگ و موی زهرا حرام نموده است (هرگز به او زیانی نمی رساند) و شیعیان و

فرزندان او را از آتش [جهنم] به دور داشته است… . وای بر شما، خشم و عذاب خدا بر

کسی که در فضیلت فاطمه شک کند.»

این نوع کرامت، ریشه قرآنی هم دارد، چرا که خداوند آتش را بر ابراهیم علیه السلام سرد

و گلستان قرار داد، «یا نار کونی بردا وسلاما علی ابراهیم » پس بعدی ندارد که بدن فاطمه

را که انبیاء به او توسل جسته اند، بر آتش حرام گرداند.

ذخائر العقبی، چاپ قدس، ص 102.

 

 یا مقلب القلوب و الابصار

                    یا مدبر الیل و النهار

                                 یا محول الحول و الاحوال

                                                     حول حالنا الی احسن الحال

 حلول سال نو وبهار نو پر طراوت، که نشانه قدرت لایزال الهی است وتجدید  حیات طبیعت را به

 تمامی شیعیان تبریک وتهنیت عرض نموده و سالی سرشار از برکت  ومعنویت را از درگاه خداوند  

  متعال وسبحان برای شما عاشقان اهل بیت مسئلت می نماییم.

  ان شالله مورد بانوی دو عالم فاطمه الزهرا قرار بگیریم 

 

   بهار دوباره می آید تا اگر کسی آخرت را انکار می کند،بهانه ای نداشته باشد، بهار  دوباره می اید

تا اگر کسی فراموش کرده قدرت خدا را ،متذکر شود .بهرا می آید  تا اگر کسی  خانه دلش را خراب

کرده ، امیدوار به بهبود باشد ،بهار می اید تا یادت باشد((حب الوطن من الایمان ))

تا بدانی آخرتی هست  وخانه ای وهمه چیز همین جا تمام نمی شود  و وطن اصلی تو آنجاست وبه بیان 

رسول اکرم (ص) تا بدانی “دنیا خانه کسی است که  خانه ندارد “

بهتری زمان برای بیداری وتنبه !تدذکر وهوشیاری است !

یادت باشه این زمان را با اوقات  تلخی خرابش نکنی در این چند روز مرخصی همه برنامه ها

بهم میخورد ،برنامه خواب ،برنامه خوراک و….حوصله کن .

توهزرا بار صبر کردی وبلز می توانی،خانه آخرتترا با صبر وبردباری رونق ببخشی وچراغش را روشن

کن  که صبر پایه ایمان است .زاویه نگاهت را عوض کن !چطوری ؟خودت را جای دیگران بگذار !

چطوری ؟ اینطوری:

((آخ جون قرا است دایی وزن دایی عیدی بدهند.عروس خواهرم خیلی خوش روست))

((آخ جون قرار است سه روز خانه عمو و زن عمو برویم .عروس برادرم خیلی فهمیده است))

((وای خدای من عروس خوب من ،باروی گشاده  درب را باز میکند))

((به به دست پخت عروس عمه خیلی خوشمزه است !عروس خاله خیلی دست ودلباز است))

((به به عروس دایی از خواهرهایم هم مهربان تر است ! زن داداش من یک چیز دیگر اسست! ))

عروس مهربان وباگذشت  ، زن دایی ایثارگر ، زن داداش دوست داشتنی، زن عمو بی شیله پیله !

یادت باشد فقط فامیل های خودت نه ،همه وهمه مهم هستند.!

دوست داشتن فامیل خودت ودعوت کردن  وعیدی دادن به آنها هنر نیست ،هنرمند کسی است که فامیل

شوهرش دوستش داشته باشند ،پزش را به همه بدهند .حتی اگر شوهرش نداند ونفهمد ،خدا که میداند!

راستس چرا دیدن خدا،دونستن خدا برای ما مهم نیست ؟ اگر فقط خدا بدونه :چقدر زحمت کشیدم چقدر

سختی کشیدم ،این تعطیلات به من سخت  تر از همهشه گذشت ،چه ایرادی داره ؟

چرا به خدا اعتماد نمی کنیم ؟ودیدن او برای ما مهم نیشت ؟پس سهم خدا چی شد ؟مگه قرار نشد سهم

خدا را از همه چیز زندگیمون کنار بذاریم ؟!از بهترین هاش ؟!

ادامه دارد……………….. 

   

 

                       اى اهل عالم! در ديار شور و شادى

                                 زد خيمه روز پنجم ماه جمادى

 

                                                        ديوان خلقت را خدا زيب و فرى داد

                                                                 ساقى كوثر را ز كوثر كوثرى داد 

میلاد دختر علی مرتضی(ع)وفاطمه زهرا (س) مبارک باد.

 

ای زینب! ای  آینه فاطمه نما!

ای تندیس صبر و وفا ،وای چکیده فضیلتها ،ای عصاره خوبیها

زاد روزتو میلاد عفاف وشهامت است  وخاطره حماسه آفرینی هایت ،زینت

بخش تاریخکربلا،تو،آموزگاز جهاد وصبوری وحیا وعفتی ،

تو از دریای  خون گذشتی وشهادت هفتاد ودو ستاره را با چشم دیدی وبر پیکر خورشید

وحنجر بوسهزدی

تو بودی که با اسارت آزادی بخش خویش سند جنایت ال امیه را به همگان نشان دادی 

وکتاب شهادترا تفسیر کردی وپیام رسان  خونهای عاشورا شدی  

تو هنوز هم به تاریخ بشریت الهم ودرس می دهی . 

هنوز زنان ودختران ما به درسهای حجاب عفاف تو محتاجند.

  نامت همواره درس آموز باد

   و…..یادت همیشه الهام بخش عزت وشرف

 

ما اصلاً مراسم نداشتیم. من بودم و ابراهیم و خانواده‌هامان. یک حلقه خریدیم به هزار تومان.

ابراهیم هم یک انگشتر عقیق گرفت به قیمت صد و پنجاه تومان.

صبح روزی که مهدی می‌خواست متولد شود، ابرهیم زنگ زد خانه خواهرش. از لحنش معلوم

بود خیلی بی‌قراراست. مادرشاصرار کرد بگویم بچه‌ دارد به دنیا می‌آید. گفتم: نه. ممکن است

بلند شود این همه راه را بیاید، بچه همبه دنیا نیاید. آن وقت بازباید نگران برگردد. مدام می‌گرفت

 من مطمئن باشم حالت خوب است؟ زنده‌ایهنوز؟ بچه هم زنده است؟ گفتم:خیالت راحت همه چیز

مثل قبل است. همان روز، عصر مهدی به دنیا آمد

و چهار روز بعد ابراهیم آمد. بدون اینکه سراغ بچه برود، آمد پیش من گفت: تو حالت

خوب استژیلا؟چیزیکم و کسر نداری بروم برات بخرم؟ گفتم: احوال بچه را نمی‌پرسی. گفت:‌ تا

خیالم از توراحت نشود نه.

وقتی به خانه می‌آمد دیگر حق نداشتم کاری انجام دهم، همه کارها را خودش می‌کرد. لباس‌ها را

می‌شست،روی در و دیوار اتاق پهن می‌کرد. سفره را همیشه خودش پهن می‌کرد. جمع می‌کرد تا

او بود، نود و نه درصدکارهای خانه فقط با او بود.

آن‌قدر مراعات مرا می‌کرد که حتی نمی‌گذاشت ساک سفرش را ببندم و بالاخره یک بار پیش آمد

که ساک سفرش رامن ببندم. برای اولین بار و آخرین بار. دعا گذاشتم برایش توی ساک تخمههم

خریدم که توی راه بشکند.(گره‌ی پلاستیکش باز نشده بود، وقتی ساکش به دستم رسید.) یک جفت

جوراب همبرایش خریدم که خیلی ازشخوشش آمد.گفتم: بروم دو سه جفت دیگر بخرم؟ گفت: بگذار

اینها پاره شوند بعد.(وقت خاکسپاری همین جوراب‌ها پایش بود.)تمام وسایلش را گذاشتم توی ساکش

، زیپش را بستم، دادم دستش سرشرا انداخت پایین گفت: قول بدهناراحت نشوی ژیلا. گفتم: چی شده

مگه؟ گفت:‌ ممکن است به این زودی نتوانم بیایم  ببینمتان.

گفت: من ازت شرمنده‌ام ژیلا. تمام مدت زندگی مشترکمان تو یا خانه‌ی پدر خودت بودی یا خانه پدرمن.

نمی‌خواهم بعد از من سرگردانی بکشی. به برادرم می‌گویم خانه‌ی شهرضا را برایتان آماده کند. موکت

کند رنگبزند تمیزش کند که تو و بچه‌ها بعد از من پا روی زمین یخ نگذارید، راحت باشید. راحت

زندگی کنید.

آخرین بار سه‌شنبه تماس گرفت ساعت چهار و نیم عصر شانزده اسفند. چند بار گفت: خیلی دلم

برات تنگ شده، گفت:می‌خواهم ببینمتان. اگر شد که بیست و چهار ساعته می‌آیم می‌بینمتان و برمی‌گردم.

اگر نشد یکی را می‌فرستم بیاید دنبالتان. می‌آیید اهواز اگر بفرستم؟ سختت نیست با دو تا بچه.

ومن باخوشحالیگفتم:«با تمام سختی‌هایشبه دیدن تو می‌ارزد»

یک هفته گذشت اما نه ابراهیم تماس گرفت و نه آمد. 

ساعت 2 بعدازظهر اخبار اعلامکرد، فرمانده لشکر حضرت رسول (ص) شهید شد. من داخل

مینی‌بوس بودم.

آبروداری را گذاشتم کنار، از ته دل جیغ کشیدم. جلو مسافرهایی که نمی‌دانستند چی شده. سرم سنگین

شده بود ازجیغ‌هایی که می‌زدم. دلممی‌خواست ببینمش. کشو را آرام‌آرام باز کردند. اما آن ابراهیم

همیشگی نبود چشم‌های همیشه قشنگش نبود. خنده‌اشنبود. اصلا! سری نبود. همیشه شوخی می‌کردم

می‌گفتم: «اگر بدون ما بروی گوش‌هایت رامی‌برم می‌‌گذارم کف دستت. خیلی ازش بدم آمد.

گفتم: تو مریضی ماها را نمی‌توانستی ببینی. ابراهیم چطور دلت آمد بیاییم این جا چشم‌ هایت

را نبینم.خنده‌هایت را نبینم. سر و صورت همیشه خاکیت را نبینم. حرف‌هایت را نشنوم.

روزهای آخریکبار به من گفت: دلم خیلی برایت تنگ می‌شود ژیلا، اگر بروم، اگر تنها بروم، و

با این کلامش آتش به جانم زد.

 

 پیامبر گرامی اسلام می فرماید :مردی که وارد بازار شود وهدیه ای برای خانواده اش

بخرد ،ارزش او برابر با کسیاست که نیاز های نیازمندان را برآورد

 

وسائل الشیعه ،ج21،ص515

 پیامبر اکرم (ص) :از بهترین زنان شما ….. زنی است که در میان خانواده خود عزیز

ونفوذ ناپذیر باشد؛اما در برابر شوهرش خاضع و متواضع باشد

مستدرک اوسائل ،ج2،ص552