بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم

شیخ الرئیس چون سر آمد علمای آن زمان شد، فضلا طوق ارادت و اذعان کرده و در مجلس درس او حاضر می شدند.
بهمنیار یکی از فضلا و حکمای آن زمان بود، در درس شیخ حاضر شده شاگردی می نمود و از خواص مریدان شیخ بود، روزی بهمنیار به شیخ گفت : چرا ادعای نبوت نمی کنی و اگر این ادعا را بنمائی .
شاید علما با تو مخالفت ننمایند و علمای این زمان را، قدرت مناظره و بحث با تو نمی باشد.
شیخ الرئیس گفت : جواب تو را بعدا می دهم ؛پس شبی در همدان بهمنیار و شیخ در یک اطاق خوابیده بودند و زمستان بود و در همدان یخبندان و برف بود. پس مؤ ذن در وقت سحربه بالای گلدسته مسجد رفت ومشغول به ثنای خدای متعال شد؛شیخ به بهمنیار گفت :
برخیز و از بیرون خانه آب برایم بیاور.بهمنیار گفت : حالا که موقع خوردن آب نیست ، زیرا تازه از خواب بیدار شده اید؛ آب سرد در این موقع مضر به اعصاب عروق می باشد.
شیخ گفت : طبیب وحید عصر، من هستم و تو مرا از نوشیدن آب منع می کنی ؛در حالی که ضرورت آن را اقتضا می کند.
بهمنیار گفت : اکنون جواب مساءله قبل تو را درباره ادعای نبوت می گویم .
پس بدان که : پیامبر کسی است که چهارصد سال از بعثت او می گذرد نفس او چنان تاءثیری دارد که الان ، در وقت سحر، با شدت سرما در بالای گلدسته ثنای خدا می کنند و من هنوز در نزد تو حاضرم و تو از خواص اصحاب منی ؛به تو امر می کنم که شربت آبی به من بدهی ؛نفس من آن قدر تاءثیر ندارد که مرا اجابت کنی . پس چگونه ادعای پیامبری کنم

قصص العلماء

 

 

 

هوا تاریک شده بود. همه‌ی افراد قافله نگران بودند. یکی گفت: حالا چه کنیم؟ اگر

از مدینه و مکه بازگشتیم، جواب زن و بچه‌اش را چه دهیم؟ یکی دیگر گفت: اگر

ما تند نمی‌رفتیم، سید احمد عقب نمی‌ماند. دیگری گفت: اگر سید گرفتار راهزن‌های

جاده نشده باشد، حتماً تا الان گرگ‌های گرسنه حسابش را رسیده‌اند .

کاروان برای نماز صبح ایستاد. همگی وضو گرفتند و نماز را به جماعت خواندند.

بعد از اتمام نماز، ناگهان صدای ناله‌ای بلند شد. چشم‌ها به سوی صاحب ناله خیره

گشت. همه تعجب کرده بودند! سید احمد!؟ آن هم در این موقع که کاروان چند کیلومتر

از او دور شده بود! این غیر ممکن بود! اما واقعیت داشت!

همگی دور سید حلقه زدند و از او خواستند تا شرح ماجرا را بگوید. او آرام آرام شروع به سخن نمود:

وقتی بارش برف، شدید شد من از قافله عقب ماندم. هر کاری می‌کردم که اسب را تند برانم

نمی‌توانستم. لحظه به لحظه فاصله‌ی من با شما بیشتر می‌شد تا جایی که دیگر هیچ یک از

شما را نمی‌دیدم. حیرت زده و درمانده شده بودم. وحشت سراسر وجودم را در بر گرفته

بود. هیچ راهی برایم باقی نمانده بود. شروع کردم با خدا حرف زدن. به پیامبر متوسل شدم

و گفتم: «آقا زائرت را نا امید مکن»

بعد یادم آمد که اگر گم شدگان می‌خواهند امام زمان را به یاری بخوانند، او را با لقب

« ابا صالح » صدا بزنند. امام زمانم را صدا زدم. با او درد و دل کردم. با لقب ابا صالح اشک از

گونه‌هایم جاری می‌شد. از جا برخاستم و کمی به جلو حرکت کردم. به اطراف نگاهی انداختم.

ناگهان باغی در جلویم ظاهر شد. با خود گفتم: «شاید در این باغ باغبان یا سرایداری باشد تا بتوانم

شب را در آن‌جا پناه ببرم» با خوشحالی وارد باغ شدم. مردی را دیدم که بیل در دست گرفته بود و

آرام به شاخه‌های درخت می‌زد. چهره‌ی گشاده و چشمان نافذش اضطرابم را شست، آرامشی

عجیب سراسر وجودم را در بر گرفت. سلام کرد. پرسید: «این جا چه می‌کنی؟»

بی اختیار به گریه افتادم: «می‌ترسیدم در این بیابان بلایی به سرم بیایید، تو را به خدا کمکم کنید.»

با اطمینان پاسخ داد: «این که چاره‌اش آسان است. نماز شب بخوان تا راه را پیدا کنی.»

ابتدا فکر کردم شوخی می‌کند، اما جدّیت از کلام و صورتش می‌بارید. او طوری صحبت

می‌کرد که جای چون و چرا باقی نمی‌گذاشت.

سجده‌ی خود را پهن کردم و شروع به خواندن نماز شب کردم. اصلاً احساس غربت و

تنهایی نمی‌کردم. احساس می‌کردم که در جایی بهتر از خانه‌ی خود قرار دارم.

وقتی نمازم به پایان رسید باغبان نزدیک آمد و آهسته گفت: «حالا جامعه بخوان»

شگفت زده پرسیدم: «جامعه!؟»

پاسخ داد: «زیارت جامعه، مگر نمی‌خواستی به دوستانت برسی؟»

پوزخندی  زدم و گفتم: «زیارت جامعه چه ربطی به پیدا کردن قافله دارد؟ زیارت جامعه

را باید کنار صحن و سرای امامان خواند!»

به یاد فضای روحانی این زیارت افتادم. دلم هوای زیارت کرده بود اما فقط چند جمله‌ی

اول آن را حفظ بودم. شروع به خواندن ابتدای زیارت کردم: « السّلام عَلَیْکُم یا اَهل

البَیتِ النّبوه و موضع الرسالة…»

باغبان گفت: «علیک السلام»

زیارت را ادامه دادم: «السلام علی ائمه المهدی و مصابیح الدجی…»

دوباره باغبان جواب سلامم را داد.

از کارش تعجب کرده بودم اما جای گفت و گویش نبود چرا که با گفتن هر جمله از

زیارت جمله‌ی بعد به  زبانم می‌آمد. زیارت جامعه با اشک و آه به پایان رسید. باغبان

جلو آمد و گفت: «حالا عاشورا را بخوان که دیگر دارد کارت درست می‌شود»

من زیارت عاشو را را حفظ نبودم. با خود گفتم: «حالا که توانستم زیارت جامعه را

به این بلندی بخوانم شاید بتوانم زیارت عاشورا را هم بخوانم»

رو به قبله ایستادم و شروع کردم: «السلام علیک یا اباعبدالله، السلام علیک یا بن رسول الله…»

دوباره آن نیروی قبلی به سراغم آمده بود. با خواندن هر خط خط دیگر به یادم می‌آمد.

هنگام خواندن این زیارت باغبان به شدت گریه می‌کرد و شانه‌هایش به شدت می‌لرزید.

زیارت عاشورا هم به پایان رسید. باغبان افسار الاغی را بر دست گرفت و جلو آمد.

رو به من کرد و گفت: « بلند شو، می‌خواهم تو را به قافله‌ات برسانم»

خنده‌ام گرفت و گفتم: «دو تایی با یک الاغ؟ حتماً خیلی هم زود می‌رسیم»

چاره‌ای نبود. سوار شدم. به سراغ اسب رفتیم. افسارش را کشیدم که به دنبال ما بیاید.

اما اسب از جایش تکان نمی‌خورد. دوباره تلاش کردم، اما فایده‌ای نداشت. باغبان افسار

اسب را از من گرفت. اسب بدون هیچ مقاومتی از جای خود حرکت کرد. به راه خود

ادامه دادیم. باغبان پرسید: «چرا نماز شب را به فراموشی سپرده‌اید؟ چرا زیارت

جامعه را نمی‌خوانید؟ چرا عاشورا را ترک کرده‌اید؟»

من سخنی برای گفتن نداشتم و فقط گوش می‌دادم.

با خود می‌گفتم: «اهالی این منطقه ترکی صحبت می‌کنند و مذهب آن‌ها هم مسیحی است

پس چگونه این مرد به خوبی فارسی حرف می‌زند و مذهبش هم با ما یکی است.»

حسابی گیج شده بودم. لحظاتی بعد باغبان به صدا در آمد: «این هم از دوستانت نگاه

کن دارند نماز صبحشان را می‌خوانند»

خدای من! چه می‌دیدم، چگونه ممکن بود؟! ما که هنوز راهی نیامده بودیم! باور

کردنی نبود اماا چشم‌هایم درست می‌دید!

با خوشحالی از الاغ پایین پریدم. سوار اسب خودم شدم. لگدی به آن زدم تا به راه بیفتد.

اما اسب از جایش تکان نمی‌خورد. باغبان جلو آمد و دستش را روی اسب گذاشت. اسب

آرام به راه افتاد. در حین حرکت همه‌ی حوادث را در ذهنم مرور کردم. آن‌چه در باغ

گذشته بود و آن‌چه بیرون باغ اتفاق افتاده بود، از ذهن گذراندم.

نه، چنین چیزی باور نکردنی است! غیر ممکن است! چرا من از آن همه نشانه به

راحتی گذشتم؟ نکند او خودش باشد؟!

قلبم به تپش افتاد. هیجان وجودم را فرا گرفته بود. بدنم می‌لرزید. ترسیدم برگردم و

او را نبینم. افسار اسب را کشیدم و به عقب برگشتم اما از او خبری نبود. از اسب

پایین پریدم به دنبالش به این سو آن سو دویدم اما اثری از او دیده نمی‌شد.

خودش بود. می‌دانم خودش بود. من نادان بودم که او را نشناختم. حالا دیگر امام زمانم رفته بود.(?)

 

قبل از انقلاب در سفرى كه به كرمان داشتم وارد دبیرستانى شدم. بچه‏ها در حال بازى بودند و رئیس

دبیرستان زنگ را به صدا در آورد و ورزش را تعطیل و بچه‏ها را براى سخنرانى من جمع كرد.من

هم گفتم: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم. اسلام طرفدار ورزش است والسلام. این بود سخنرانى من، بروید

سراغ ورزش.رئیس دبیرستان گفت: آقاى قرائتى شما مرا خراب كردى! گفتم: تو مى‏خواستى مرا

خراب كنى و بچه‏ها را از بازى شیرین جدا كنى وپاى سخن من بیاورى. آنان تا قیامت نگاهشان به

هر آخوندى مى‏افتاد مى‏گفتند: اینها ضد ورزش هستند و با این حركت از آخوند یك قیافه ضد ورزش

درست مى‏كردى.بچه‏ها دور من جمع شدند و گفتند: عجب آقاى خوبى. پرسیدند شب‏ها كجا سخنرانى

دارید. من هم آدرس مسجدى را كه در آن برنامه داشتم به بچه‏ها دادم. شب دیدم مسجد پر از جوان شد.

 

در گذشته بعضى از مردم شيطان را مى ديدند، با او صحبت مى كردند و گاهى به جاى اين كه

شيطان آنها را فریب دهد، آنها شيطان را فریب می دادند و اسرار شیطان را به دست مى آوردند.

 روزى مؤمنى با شيطان ملاقات كرد. گفت: مى خواهم با تو دوست شوم و از تو اطاعت نمايم!

  شيطان گفت: عجب! همه از من مى گريزند و بيم دارند، تو مى خواهى با من دوست شوى؟!

 آن شخص گفت: من با ديگران فرق دارم و تصميم گرفته ام با تو رفيق باشم. شيطان

خيلى خوشحال شد و گفت: قبول، اما به من قول بده كه اسرار مرا فاش نكنى و

به ديگران نگويى.

  مرد مؤمن گفت: اشكالى ندارد و باهم عقد برادرى بستند.

  شيطان گفت: اولین كارى كه بايد بكنى اين است كه نماز را ترك نمايى؛ زيرا هيچ چيز

مانند نماز مرا ناراحت نمى كند و دل مرا به درد نمى آورد.

 نماز رنگ مرا زرد و پشت مرا خم مى كند، به واسطه نماز بيشترين مردم به بهشت

مى روند. مرد مؤمن قبول كرد.

شيطان گفت: دروغ بسيار بگو، زيرا بيشترين غضب الهى براى دروغ گويان است.

  مرد مؤمن وقتى چنين شنيد، سر به سوى آسمان بلند كرد و گفت: بار الها! از همين

جا عهد كردم كه تا زنده ام دروغ نگويم و هرگز نماز خود را ترك نكنم و آن را

كوچك نشمارم.

  وقتى شيطان اين را شنيد، گفت: مگر نگفتى اسرار مرا فاش نكنى و هر چه بگويم

انجام دهى؟! مگر با من عقد اخوت نبستى؟ چرا عكس گفته هاى من رفتار مى كنى؟!

  مرد مؤمن گفت: خواستم ببينم از چه چيزهايى ناراحت مى شوى تا من همان ها

را انجام دهم.

  وقتى شیطان این حرفها را از آن مرد شنيد فريادش بلند شد و خود را از ناراحتى

بر زمين زد و گفت : اى واى! من هم با خود عهد مى كنم كه ديگر اسرار خود

را به اولاد آدم نگويم.

 

 

 

آسمان پر ستاره و آن شهاب و التهاب درونی مرا یاد خاطره ای دور انداخت ، خاطره ای که هر چه فکر

کردم،به یادم نیامد . به مغزم فشار آوردم ، آنقدر که چشمانم سنگین شد و به خواب رفتم :

در بهشت بودم . کنار درختان بزرگی به رنگ های مختلف و میوه های گوناگون . عجیب اینکه ریشۀ

درختان درهوا بود و شاخه شان در دسترس ، به صورتی که می توانستم به راحتی از هر میوه ای بچشیم

و بخوریم . چهارنهر از اطرافم می گذشت ، در یکی شربت بود و در دیگری شیر و در دوتای دیگر

عسل و آب جاری بود .

کافی بود خم شوی و از هر کدام که می خواهی بنوشی . مردان و زنان خوش صورت از آن میوه ها

می خوردندو از نوشیدنی ها می نوشیدند . دست دراز کردم تا من م میوه ای بچشم ، اما ناگهان میوه

ها از دسترس من دورشدند . خواستم آب و شربت و عسل و شیر بنوشم ، اما تا خم شدم ، جوی ها چنان

عمق یافتند که از دسترسمن دور شدند .

از آن جماعت پرسیدم : « چرا شما به راحتی می خورید و می آشامید اما من نتوانستم ؟ »

گفتند : « زیرا تو هنوز پیش ما نیامده ای ؟ »

ناگهان عده ای سپید پوش را دیدم که پیش می آیند

و زمزمه هایی را شنیدم که می گفتند : « بانوی ما دخت پیامبر فاطمۀ زهرا (س) است که می آید . »

ملائکه بسیاری اطراف دخت پیامبر بودند و هر لحظه به تعدادشان افزون می شد .وقتی دخت پیامبر

نزدیکشدند ، کنارشان جوانی بلند قامت و چهارشانه را دیدم که صورتش به نظرم آشنا می آمد .

مرا که دید تبسمیدلنشین کرد . چشمم به خال گونه اش افتاد ، ناگهان به یاد آن صحرا و تشنگی

و سرور افتادم . در خواببه خود لرزیدم . زمزمۀ مردم را شنیدم

 که می گفتند : « او، محمد بن حسن ، قائم منتظر است . »

مردم برخاستند و سلام کردند بر حضرت فاطمه (س) . من هم ایستادم

و گفتم : « السلام علیک یا بنت رسول الله »

گفتند : « و علیک السلام ای محمود ! تو همان کسی نیستی که این فرزندم تورا از عطش نجات داد ؟ »

گفتم : « بله ، او سرور و ناجی من است . »

گفتند : « نمی خواهی تحت ولایت او درآیی ؟ »

گفتم : « این آرزوی من است ؟ »

حضرت تبسمی کردند و گفتند : « بشارت بر تو باد که رستگار شدی . »

نگاه سرور مرا به یاد عمری انداخت که بی یاد او گذشته بود . پشیمان جلو دویدم و خواستم دست اورا

بگیرم و طلب بخشش کنم که بیدار شدم .

جعفر آرام شانه هایم را می مالید و صدایم می کرد . هوشیار که شدم گفتم : « خواب امامتان را دیدم و

خواب دخت پیامبر را . »

جعفر گفت : آرام باش و همه چیز را تعریف کن . »

آب به خوردم دادند . حالم که جا آمد ، ماجرا را از اول ، از آن صحرای برهوت و معجزۀ سرور

تعریفکردم تا به این خواب رسیدم . سیاح مرا در آغوش کشید و گفت : « الحق که بوی بهشت

می دهی . فرداباید با ما به مرقد امام موسی بن جعفر بیایی و شیخ ما را ببینی . از همان ساعت که

دیدمت ، با تو احساسدوستی مردم و حالا دلیلش را می دانم که چرا . »

به گریه افتادم . دست هایش را گرفتم و برچشمانم گذاشتم . خواستم پاهایش را ببوسم که نگذاشت . در

آغوشم گرفت و هر دو گریه کردیم .

فردا به مرقد امام موسی بن جعفر (ع) رفتیم . یکره خدا رو شکر می کردم که مرا هدایت کرده است .

خدّام مرقد به استقبال ما آمدند و گفتند شیخ از صبح بی تاب است و می گوید مردی محمود نام در راه

است . می اید تا به دوستداران امام عصر ملحق شود ، و به ما حکم کرده که اورا تکریم و احترام بسیار

کنیم و به نزد شیخ ببریم . همراهانم به شنیدن این سخن به سر زدند و گریستند . به خود نبودم . جعفر

بازویم را گرفت و

گفت : « بیا برادر ! خوشا به حالت که خدا و ائمه این طور هوایت را دارند . شفاعت ما را هم بکن . »

نشستم . قدرت حرکت نداشتم . شنیدم که شیخ می آید .

و بلندم کرد و چنان دوستانه و مشفقانه مرا در آغوش گرفت که انگار سالهاست می شناسدم . آنقدر به

نظرم آشنا می آمد که نمی توانستم چشم ازش بردارم .

آن چشم ها و ابروهای به هم پیوسته و آن لب های کشیده و همیشه متبسم . مرا یاد کسی می انداخت

که … اما کی؟ این چهره آشناتر از آن است که ….

گفتم : « ای شیخ ، خوابی دیده ام و ماجرایی دارم که … »

حرفم را برید و گفت : « می دانم . هم خوابت را می دانم ، هم اسم و رسمت را و هم ماجرایی را

که بر تو رفته . دیشب بانوی ذو عالم حضرت فاطمه (س) به خواب من هم آمدند و گفتند که رفیق

و یار بیابان و عطشت خواهد آمد تا آن طور که فرزندم وعده داده بود ، او جزء یاران ما درآید .

حالا مرا شناختی ؟ »

دلم می خواست از شوق فریاد بکشم . صورتش را در حلقۀ دستانم گرفتند و در چشمانش خیره

شدم .

گفتم : « احمد عزیزم ! دوست من . همان شیخی که درباره اش شنیده ام ؟ »

گفت : « من سال ها پیش شیعه شدم و باید بگویم که باز هم سرورمان را دیدم و گله کردم که پس

کی یار مرا به من می رسانی که شکر خدا دعایم برآورده شد و حال تو اینجایی . »

چه می توانستم بگویم ؟ پیشانی اش را بوسیدم و شکر کردم به درگاه خدایی که مرا قابل دانست

و به راه حق هدایت کرد .

 مدتی بود محمود فارسی سکوت کرده و خیرۀ من بود به خود آمدم و ناگهان به یاد چهاردهمین

روایت افتادم و گفتم : « عجیب نیست که چهاردهمین روایت من مربوط به معصوم چهاردهم ،

حضرت قائم (ع) باشد . »

محمود فارسی دستم را با هر دو دست گرفت و در چشمانم خیره شد . در سایه روشن غرب ،

نگاهش برق عجیبی داشت . با صدایی پرطنین اما لرزان گفت : « نه ، عجیب نیست دوست من

، اگر به حضور آن غایب بزرگوار ایمان بیاوری ، هیچ معجزه ای از او بعید نیست . »

خم شدم دستانش را بوسم . نگذاشت . در عوض سرم را پیش کشید و پیشانی ام را بوسید . دستم

از شوق آنکه چهاردهمین روایت را بنویسم ، می سوخت و وقت زیادی هم باقی نمانده بود . پس

سراسیمه از جا برخاستم و اذن رفتن خواستم . محمود فارسی خندید و

 گفت : « نامش را بگذار آن که زودتر رفت و آن که دیرتر آمد . »

گفتم : « دلهایمان چه به هم راه دارد ! »

 گفت : « عجیب نیست . چون هر دو تحت ولایت اوییم . »

 

کتاب انه که دیرتر امد ……….

دستم به دامنت                   

 

مرد بالشش را روی سرش گذاشته بود و دو دستی آن را محکم گرفته بود تا صدایی به

گوشش نرسد. اما شیطان امانش را بریده بود و دائم در گوشش زمزمه می کرد که چه

وقت خواب است، مگر صداهای زیبای زنان آوازه خوان را در این بزم شبانه نمی شنوی،

اصلاً بلند شو و به خانه همسایه ات برو، تنها در این خانه مانده ای که چه شود؟

 مرد، آن شب هم مثل شب های گذشته، زیر بار حرف های شیطان رفت و به بهانه ی

دستشویی به سمت دیوار مشترکش با همسایه حرکت کرد.

حالا یک ساعتی از رفتن مرد به دستشویی گذشته بود، اما از آمدنش خبری نبود. او با

خودش می گفت: الان دیگر می روم، این یک شعر را هم گوش دهم، الان می روم.

بالاخره مرد از دستشویی بیرون آمد، نزدیک اذان صبح بود، بزم آن شب هم تمام شده بود

و مرد دوباره پشیمان شده بود. اما این بار دیگر فرق می کرد، صدای اشک و آه او تمام

خانه را پر کرده بود و او تصمیمش را گرفته بود.

 صبح زود قدم در کوچه های مدینه گذاشت و کوبه ی در خانه ی امام صادق(ع) را کوبید.

امام(ع) را که دید، اشک هایش جاری شد و با دل شکسته رو به امام صادق(ع) گفت: آقا

جان دستم به دامنتان، مشکلی دارم که گره اش فقط به دست شما باز می شود.

 امام(ع) فرمودند: بگو ببینم چه شده است؟

مرد ماجرا را برای امام(ع) تعریف کرد و در حالی که سر به زیر انداخته بود منتظر

سخنان امامش نشست.

 حضرت صادق(ع) فرمودند: این عمل تو گناه است، دیگر آن را تکرار نکن، مگر نشنیده‌ای

که خداوند متعال در قرآن فرموده است:«انّ السّمع و البصر و الفؤاد کلّ اولئک کان عنه مسئولا؛[از

چیزی که نمی‌دانی پیروی و به کاری که آگاهی نداری اقدام نکن]؛ زیرا (نعمت‌های) گوش و چشم

و دل‌ها،همه مسئولند و در پیشگاه خداوند عالم،در مورد عملکرد و فعالیت خود، مورد سؤال و

مؤاخذه قرار می‌گیرند».۱

 مرد گفت:آری،این ایه قرآن است،ولی گویا تاکنون،من آن را از هیچ عرب و غیر عربی نشنیده

بودم،اکنون که این ایه قرآن و معنای آن را دانستم،دیگر هرگز به یاری خداوند،مرتکب چنین

گناهی نخواهم شد و از عمل زشت خود توبه و با خدا آشتی خواهم کرد.

 امام صادق(ع) فرمود: اکنون برخیز و غسل توبه انجام بده و تا می‌توانی،(برای جبران گناه خود)

نماز بخوان؛ زیرا تا به حال، مرتکب کار زشت و گناه بزرگی شده‌ای و اگر با این وضع گناه آلود

(بدون توبه) می مردی، وضع بسیار سخت و بدی داشتی. اکنون، سپاس و شکر خدا را انجام بده،از

لغزش‌هایی که از تو سر زده توبه کن و از خدا آمرزش بخواه،تا هر کاری را خدا گناه و ناپسند

می‌داند،دیگر مرتکب نشوی؛زیرا خداوند از هر عمل زشت و گناهی بیزار است،به طور طبیعی،

هر کسی اهل کاری است،ولی شخص مؤمن،هرگز اهل کار زشت و آلودگی به گناه و نافرمانی

خدا نیست».۲

 

۱.سوره اسراء، ایه ۳۶.

۲.کافی، ج ۶، ص ۴۳۲، وسائل الشیعه، ج ۲، ص ۹۵۷، باب اغسال مندوبه «باب ۱۸».

منبع: تفسير العياشي، ج 2، ص 292.

 

 

 

محمود سکوت کرد و از پنجره به بیرون خیره شد . پسرش با سینی هندوانه وارد شد . بوی هندوانه

سرحالم کرد . چقدر به جا بود . همان طور که قاچی هندوانه یه دهان می گذاشتم گفتم : « آن حنظل

هایی که خوردید به خنکی و شیرینی این هندوانه ها بود ؟ »

محمود فارسی گفت : « بسی شیرین تر و گواراتر از هر میوه ای که در دنیا پیدا می شود .»

پرسیدم : « به من گفتند شما شیعۀ حضرت علی (ع) هستید . چطور شد که بعد ها به شیعیان پیوستید ؟ »

مسلم قاچی هندوانه به دهان گذاشت و گفت : « هنوز بیۀ ماجرا مانده است . حیف که مجبورم بروم اما

باید قول بگیریم که باز هم ماجرا را برایم تعریف کنید . »

محمود گفت : « خدا می داند چندبار این قضیه را شنیده ای  و باز هم مثل روز اول اشک می ریزی

و اشتیاق نشان می دهی . »

مسلم دست به زانو زد و برخاست و گفت : « هزار بار هم که بشنوم کم است . پس هوای کاتب ما

را داشته باش و به فکر جمعی باش که از برکت این ماجری تو اثر می گیرند . »

بلند شدم و با مسلم روبوسی و خداحافظی کردم . محمود تا دم در او را بدرقه کرد و وقتی از در

وارد شد ، از از هیبت و روشنایی صورتش دلم لرزید . اگر مرید امام چنین باشد پس خودش چگونه

مردی است ! پسر با نشستن محمود بلند شد برود اما پدرش او را صدا زد و گفت :

« مهدی جان بیا ! »

مهدی ایستاد . به پدر لبخند شیرینی زد . جلو آمد و به اشارۀ او سرش را روی زانوی پدر گذاشت .

محمود رو به من گفت : « خسته تان کردم . می خواهید بقیه ماجرا را روز دیگر بگویم ؟ »

دو زانو نشستم و گفتم : « ابداً ! اگر می دانستید چقدر مشتاقم ، یک لحظه هم مکث نمی کردید .

مگر اینکه خودتان خسته شده باشید . »

سرش را تکان داد و در حالی که موی مهدی را نوازش می کرد گفت : « فقط وقتی یادم می افتد

که چه سال هایی را در گمراهی گذرانده ام ، غبطه می خورم … هرچند غبطه خوردن

سودی نداره … »

از سرمایه ای که پدرم داده بود و پولی که خودم جمع کرده بودم ، حیواناتی خریده و آن را به مسافرین

و زواری که از حلّه به کاظمین و سامرا می رفتند ، کرایه می دادم و خود هم ناچار همراهشان می رفتم.

بعضی از مسافرین به خصوص تجار و آن ها که دستشان به دهنشان می رسید ، فکر می کردند که مرا

هم همراه حیواناتم اجاره کرده اند . امر و نهی می کردند و از پول کرایه کم می گذاشتند و خلاصه

حسابی حرصم می دادند .

یادم است یه روز از کاظمین برگشته بودم . مسافرانم تجاری بودند که از کاظمین مال التجاره به حلّه

می آوردند . چز اینکه مثل نوکر با من رفتار می کردند ، بیش از اندازه بار حیواناتم کرده بودند ، طوری

که آن ها را از نفس انداختند . دست آخر هم ار آنچه طی کرده بودیم ، کمتر پرداختند و این باعث دعوا

شد ، اما هرچه جوش زدم و داد و فریاد راه انداختم فایده نکرد . رئیس کاروان گفت : « همین است که

هست . یک دینار هم بیشتر نمی دهیم . »

من هم وقتی دیدم در افتادن با آن ها بی فایده است ، از خستگی روی سکو نشستم . دهانم از خشم کف

کرده بود و بدتر از آن ، جانم آتش گرفته بود . شترهایم نالان و خسته روی زمین ولو شده بودند و اسب

هایم از نفس افتاده بودند . دستار از سر باز کردم و عرق سر و صورتم را خشک کردم . چشمم به لباس

سفیدی افتاد که کنارم آرام موج می خورد . سر بلند کردم ، مردی بود لاغر اندام و بلند قامت با موها و

ریش قهوه ای و تبسمی بر لب که مرا تا حدودی آرام کرد .

گفت : « شما محمود فارسی هستید ؟ شنیده ام حیوان کرایه می دهید . »

گفتم : « من محمود فارسی هستم ، اما حیوان کرایه نمی دهم . مسافرین قبلی چنان بلایی به سرم

آورده اندکه دیگر قید این کار رو زده ام . بروید سراغ کسی دیگر . »

با مهربانی گفت : « آخر همه که محمود فارسی نمی شوند که در کمترین زمان مارا به سمرا برسانند .»

داغ دلم تازه شد.گفتم:« بله دیگه ، ما این طوررسیدگی می کنیم ،آنوقت زوار حق ما رو می خورند.»

خندید . دندانهایش مثل مروارید سفید بود . گفت : « که آدم با آدم فرق می کند. ما چند نفر زوار شیعه

هستیمکه می خواهیم زودتر برویم . پول کرایه ات را هم پیش می دهیم ، به هر قیمتی که خودت

تعیین کنی .حالا برادری کن و جواب رد نده . »

صدایش چنان دلنشین بود که خلق تنگم ر باز کرد . گفتم : « فعلا که حیواناتم خسته اند . فردا آن ها را

به کنار چشمه می برم . بایید آن جا تا جواب بدهم که می آیم را نه . »

گفت : « خدا خیرت بدهد .» و راه افتاد . باد در عبایش افتاده بود و موج بر میداشت .

سخت ترین کارها بردن حیوانات به کنار چشمه و قشو کردن آن ها ست .

مشکل به درون آب میروند و وقتی رفتند ، دیگر از آب دل نمی کنند . بخصوص شتر نر و چموشی

داشتم که تا چشمش به آب می افتاد ، شروع می کرد به لگد پرانی و گاز گرفتن گرفتار آن شتر بودم .

هر کاری می کردم به درون آب نمی رفت . دفعۀ قبل هم نتوانستم او را توی آب بفرستم . تمام تنش پر

از کنه وجانور شده بود  . با چوپ می زدمش . خرناس می کشید و دندان هایش را نشان می داد .

نوازشش می کردم ، خیره سری می کرد و لگد می پراند . آن قدر ذله ام کرد که شروع به فریاد زدن

و ناسزا گفتن . صدایی گفت : « چرا به حیوان خدا ناسزا می گویی ؟ »

همان مرد دیروز بود با مردی دیگر که کوتاه تر بود و عمامه ای سبز بر سر داشت . گفتم : « از

دست این حیوان کلافه شده ام . هر کاری می کنم به درون آب نمی رود . می ترسم جانورهای

تنش به حیوانات دیگر سرایت کند . »

مرد در حالی که آستین هایش را بالا می زد ، گفت : « حق داری . هم خودت خسته ای هم این

زبان بسته ها . دست تنها سخت است . ما کمکت می کنیم . »

گفتم : « نه لازم نیست . شما چرا زحمت بکشید برادر ؟ اسمتان را هم نمی دانم . »

گفت : « من جعفر بن خالد هستم ، این هم برادرم محمد بن یاسر است . زحمتی هم نیست . ما اگر به

داد برادر مسلمانمان نرسیم پس مسلمانی به چه درد می خورد ؟  )

جلو آمد و با یک حرکت ، دهنۀ شترم را گرفت . حیوان سرعقب کشید و لجاجت کرد . اما جعفر شروع

کرد با حیوان صحبت کردن ، طوری که انگار با آدم حرف می زند . به همین شیوه او را آرام آرام به

طرفآب برد . برادرش محمد هم وارد شد و شروع کرد بر تن حیواناتم دست کشیدن و قشو کردن .

درست انگارحیوان خودش را تمیز می کند . شتر نر باز هم سرش را پس می کشید ، اما آن مقاومت

سابق را نداشت .جعفر ناچار شد تا کمر توی آب برود . شتر همراش رفت . و شروع کرد به ذوق

کردن و پوزه و سر وگردنش را در آب فرو بردن . خندیدم و گفتم : « مثل اینکه جعفر آقا این حیوان

قسمت خودتان است وعوض تشکر خودش شما را تا سامرا می برد . »

محمد گفت : « پس الحمدالله موافقت کردید ؟ »

گفتم : « تا حالا در خدمت ارباب ها بودم . حالا خدمت برادر هایم را می کنم . »

قرار گذاشتیم دو روز بعد حرکت کنیم . هرچه کردم که مثل سایرین نیمی از کرایه را پیش بگیرم و

نیم دیگررا بعد از رسیدن به مقصد ، زیر بار نرفتند و کرایه ام را پیشاپیش پرداختند . از خوشی سر

از پا نمی شناختم. دلیلش را هم نمی دانستم.البته به خاطر خوش حسابی و خوش خلقی شان نبود.به

نظرم مؤمن واقعی می آمدند.و من سال ها بود با چنین مردانی نشست و برخاست نکرده بودم . دین و

ایمان من فقط در نماز خواندن و روزهگرفتن حلاصه می شد ، آن هم فقط از ترس قیامت و آتش جهنم .

چهارده نفر بودند و من جلو دارشان بودم . هروقت بر می گشتم و به صورت یکی از آنها نگاه می کردم

چنانتبسم مخلصانه و مهربانی می کرد که شرمنده می شدم .

جفر سوار همان شتر نر بد قلق بود که حالا با آرامش پیش می رفت . ظهر به واحه ای رسیدیم و توقف

کردیمتا نماز بخوانیم و لقمه نانی بخوریم.تا به خود بجنبم آن ها شتر ها را نشانده بودند  و این وظیفه

من بود نه آنها.نمازشان را به جماعت خواندند و من به فُرادا . طبق عادت گوشه ای نشستم و بقچۀ نان

و خرمایم را باز کردم.اولین لقمه را به دهان گذاشتم ، چشمم به آن ها افتاد که دور سفره شان نشسته اند

و بی آنکه دست به غذاببرند خیرۀ من اند .گفتم : « بفرمایید . غذایتان را بخورید . »

 مسن ترین آن ها نامش سیاح بود ، گفت : « چه معنی دارد آن جا تنها نشسته ای و غذا می خوری ؟

خدا گواهاست اگر نیایی کنار سفرۀ ما بنشینی ، دست به غذا نمی بریم . »

محمد سرک کشید و گفت : « ببینم چه می خوری ؟ نکند غذایت از خوراک ما رنگین تر است ؟ »

خجالت کشیدم . سفرۀ نان و خرمایم را برداشتم و کنار آن ها نشستم.خوراکشان مثل من نان و خرما بود،

منتها خرمای آن ها رطب بود و خرمای من خارک . به یاد ندارم در هیچ سفره ای غذا آنقدر به من مزه

داده باشد .حرف ها و شوخی های شیرینی می کردند و با من درست مثل یکی از خودشان رفتار می کردند .

بعد از غذانوشیدنی گوارایی به نام چای گرداندند که خستگی را از تنم به در کرد . دوباره راه افتادیم ، اما

من دلم می خواستاین سفر هیچ وقت تمام نشود و من از دیدن آن صورت های بشاش و مهربان محروم

نشوم .چند روزیکه گذشت ، انس و الفت عجیبی به آن ها پیدا کردم . بخصوص نماز خواندن و دعاهای

شبانه شان بسیاردلنشین بود . برایم خیلی سخت بود که نتوانستم در عبادت هم مثل غذا خوردن و خوابیدن

با آن ها شریک شوم .آخرین شبی که با هم بودیم ، خواب به چشمانم نمی آمد . دلم گرفته بود و خیرۀ

آسمانپر ستاره بودم . چه بسیارشب ها مه به تنهایی گوشه ای می خوابیدم و به آسمان پر ستاره خیره

می شدم .اما آن شب کسانی که کنار منخوابیده بودند ، تنهایی مرا پر کرده بودند . نسبت به هیچ کس

در طول زندگیچنین محبت و کششی احساس نکرده بودم .مطمئن بودم ایمان و خلوص این چهارده مرد

شیعه است که مراچنین تحت تأثیر قرار داده است . آن ها کجا و من کجا ؟من با افراد زیادی از هر دین

و مذهبی همراه شده بودم .حتی کسانی که سنی و از مذهب خودم بودند ، با من چنینرفتار نکرده بودند .

ناگهان شهابی از آسمان گذشت .آسمان پر ستاره و آن شهاب و التهاب درونی مرا یاد خاطره ای دور

انداخت ، خاطره ای که هر چه فکر کردم،به یادم نیامد . به مغزم فشار آوردم ، آنقدر که چشمانم سنگین

شد و به خواب رفتم :

ادامه دارد……………………

کتاب انکه دیر تر امد 

« ما را فراموش نکنید . »

نگاهشان کردم تا آخرین تپه محو شدند .

 ما مرده هایی بودیم که زنده شدیم . این را پیرمرد خارکنی گفت که ما رو پیدا کرد . دست از کار کشید

تا ما را به خانواده مان برساند تا به قول خودش با مژدگانی ای که می گیرد ، یک سور و سات حسابی

راه بیندازد . نمی توانستم از آن جا دل بکنیم . وقتی احمد قسمتی از شیار را که پاک شده بود ، با دست

عمیق کرد ، غم عالم به دلم ریخت . شاید این شیار خاصیتش را برای گمشدگان دشت حفظ کند . خم شدم

و به رسم خداحافظی شیار را بوسیدم و دانبال خارکن راه افتادیم . حالا که پیدا شده بودیم ، جای آنکه

خوشحال باشیم ، دلتنگ گم شده ای بودیم که بر آن تپه ای که از آن دور می شدیم ، محو شده بود .

 مادر آب انار را به سوی پدر دراز کرد که مدام به پشت دستش می زد و نچ نچ می کرد و آه می کشید .

مادر گفت : « بچه ام بس که آفتاب به مغزش خورده ، عقلش را از دست داده . »

بابا آب انار را گرفت و گفت : « بعید هم نیست . مگر سلیم نبود که در تیغ آفتاب عقلش را از دست داده

و چه حرف ها که نمی زد . » و آب انار را دم دهانم گرفت و گفت : « بخور پسرم گرما زده شده ای و

هذیان می گویی . »

حکیم از خواندن کتاب پوست بزرگش فارغ شد . کنج لب هایش را پایین کشیده بود و ابروانش را بالا

برده بوددست دراز کرد و پلک زیر چشم راستم را پایین کشید و گفت : « این حرف ها خاصیت سن

است . قبل از بلوغ ، همه شان دچار توهم و خیالبافی می شوند . می خواهند خودنمایی کنند .

خودشان را به بی عقلیمی زنند تا جلب ترحم کنند …گفتی در صحرا چه خوردید ؟

گفتم : « حنظل » و خواستم بگویم که از معجزۀ دست سرور چفدر شیرین و گوارا شده بود که

حکیم مهلت نداد و گفت : « دیگر بدتر ، نشنیده اید زهر حنظل چطور عقل را زایل می کند ؟ »

مادر به سر زد و نالید : « نادر برایت بمیرد که گرسنگی و تشنگی کشیدی. »

گفتم : « اتفاقا برعکس ، خاصیت حنظلی که سرور به خودمان داد ، نه گرسنگی کشیده ایم

و نه تشنگی. تازه خیلی هم … »

پدر حرفم را برید و گفت : « نمی خواهم این مزخرفات را بشنوم . » و رو به حکیم ادامه

داد : « رحم کنید . پسرم دارد از دست می رود »حکیم کیسۀ کوچکی را از جیب درآورد

و به پدر داد و گفت : « این دارو بد بوست و بد طعم ، اما خاصیتش حرف ندارد . هم

زهر حنظل را می بُرد و هم دیوانگی را از سرش می پراند . »

خواستم اعتراض کنم که من دیوانه نیستم و هرچه دیدم و گفتم راست است ، اما ترسیدم

برای پرحرفی ام دارویی دیگر اضافه کند.

با رفتن حکیم ، پدر بر خلاف تصورم با خشونتی عجیب که در چشمان و لحن صدایش موج

می زد ، به رویم خم شد و گفت : « ترجیح می دادم بمیری تا آن که بگویند دیوانه شده ای .

پس دست از این مسخره بازی ها بردار و دیگر مزخرف نگو . »

خواستم اعتراض کنم ، اما پدر دست دست بالا آورد و گفت : « حرف نزن . اگر هم بر فرض

محال آن چه گفتی درست باشد ، نمی خواهم کلمه ای در موردش با کسی حرف بزنی . نمی

خواهم فکر کنند که از مذهب خارج شده ای . خدا شاهد است اگر باز هم حرف آن سرور را

بزنی ، در همان صحرا به چهار میخ میکشم تا در تیغ آفتاب بریان شوی . اگر یک بار دیگر

با این اجمد سلام و علیک کنی،قلم پایت را می شکنم . فهمیدی!»

چنان فریادی توی صورتم کشید و نفسش چنان داغ و آتشین بود که بی اختیار سر به تسلیم تکان

دادم و به مادر نگاه کردم بلکه میانجی شود اما اخم و خشونت چشم های او دست کمی  از چشم

های پدر نداشت .

مگر می توانستم احمد را نبینم و از حال و روزش با خبر نشوم !؟ بخصوص پچ پچ همسایه ها

کلافه ام میکرد. که احمد و محمود مجنون شده اند و احمد کارش زار است . آنقدر گفتند که خودم

هم به شک افتادم . نکند واقعاً دچار توهم شده ام و آن هم تأثیر آفتاب است ؟

کلید راز پیش احمد بود و من از یک روز غیبت پدرم استفاده کردم و به دیدار احمد رفتم

بر خلاف تصورم احمد نه غمگین بود و نه رنجور . هیچ وقت او را این طور سرحال ندیده بودم .

با اشتیاقی صد چندان مرا در آغوش گرفت و بوسید و گفت : « خیلی اذیتت کرده اند ؟ »

گفتم : « بلایی به سرم آورده اند که سر گرگ بیابان نمی آوردد . جرأت ندارم از خانه بیرون بیایم.

تا می آیم آنقدر مجنون مجنون می شنوم که ترجیح می دهم زود به خانه برگردم . از آن طرف پدرم

مجبورم کرده یک کلمه از انچه اتفاق افتاده ، با کسی صحبت نکنم و به خصوص دیگر تورا نبینم .

راستش خودم هم به شک افتاده ام احمد ! نکند هرچه دیده ایم خیالات بوده ؟ آفتاب کم به

مغزمان نخورد … »

احمد بازویم را گرفت و گفت : « اینجا نمی شود صحبت کرد ، بیا برویم به طرف نخلستان … »

به سوی نخلستان را افتادیم . خوشه های خرما در رنگ های نارنجی و سرخ و سیاه از نخل ها

آویزان بودند

روی پشته ای نشستیم و به درختی تکیه دادیم . احمد ساکت بود . نمی دانم به چه فکر می کرد ا

ما تبسمی بر لب داشت .پرسیدم : « حکیم به سراغ تو هم آمد ؟ »

سر تکان داد . خندید و گفت : « عجب حکیمی ! به زور آمده بود جوشانده به خوردم بدهد .

می گفت اگر تو محمود بوده ای و حنظل خورده ای تا مجنون نشده ای باید درمانت کنم . اما

پدرم جوابش کرد . گفت : « نمی دانم پسرم چه دیده و چه شنیده ، اما مطمئنم هیچ وقت

حالش به این خوبی و خوشی نبوده است . »

گفتم : « مگر تو ماجرا را برایش نگفته ای ؟»

جواب داد : « مگر می شود نگویم ؟ البته پدرش سفارش کرد آن را برای دیگران سفارش

نکنم . می گوید خطرناک است و کار دستم می دهد . اما نمی دانی خودش چه حالی شد .

فوری کتاب هایش را آورد و تا شب به آن ها ور رفت . آخر سر با ذوق و شوق گفت که

هویت سرور را پیدا نکرده است . »

سرم داغ شد . به زحمت آب دهنم را فرو دادم و گفتم : « مرا بگو آمده بودم مطمئن شوم

آن چه دیده ایم خیالات بوده ، آن وقت تو مژده سرور را می دهی؟ »

خوشۀ کوچک خرمایی جلوی پایمان به زمین افتاد . احمد در حالی که خم می شد آن را

بردارد گفت : « پس معلوم است خیلی اذیتت کرده اند وگرنه آن ماجرا طوری نبود که به

این زودی در آن شک کنی یا فراموشش کنی . بیاد بیاور صورت زیبای سرور و بوی

خوشش را . راستی می توانی آن بوی خوش را به این زودی فراموش کنی . »

خرمایی را که به سویم دراز شده بود گرفتم و به دهان گذاشتم . شیرین بود و مرا یاد

حنظلی انداخت که در آن بیابان مرا سیر و سیراب کرد و انگار مشام من از آن بوی

خوش پر شد که اشکم درآمد . گفتم : « مگر می توانم فراموشش کنم ؟ بگو که پدرت

چه چیزی دربارۀ او پیدا کرده ؟ »

احمد خوشۀ خرما را کف دستم گذاشت . صورتش یرافروخته بود و چشمانش می درخشید .

با هیجان گفت : « پدرم همان را گفت که سرور گفته بود . که نشانه هایش به امام غایب

شیعیان فرزند ابی الحسن عسگری می ماند . چندین نام دارد محمد ، عبدالله و مهدی .

یادت می آید که گفت فرزند حسن بن علی است ؟ معجزاتش را به یاد آور . پدرم گفت

او نه اسیر مکان است نه اسیر زمان ، آن طور ک ماییم . »

گفتم : « اما ، ما که شیعه نیستیم . پس چرا به دادمان رسید ؟ »

با اشتیاق زیاد از جا پرید . دست هایش را ه هم زد و گفت : « پدرم می گوید او ولی ِ

خدا بر زمین است که به داد هر نیازمندی از هر دین و ایمانی می رسد . نمی دانی چه

حال و روزی دارم . از شوق و دلتنگی پرپر می زنم . دلم می خواهد از اینجا بروم .

خودم را گم کنم و صدایش بزنم و آنقدر گریه کنم ، آن قدر استغاثه کنم که به کمکم بیاید

و آن وقت دیگر دست از دامنش بر ندارم . شده پشت سرش تا آن سر دنیا می روم و

دیگر هرگز یک لحظه هم از او جدا نمی شوم . مثل همان مرد سپید پوش ، دیدی با چه

شیفتگی به امام نگاه می کرد . همین روزها راه می افتم و می روم . پدرم هم به وجود

سرور ایمان آورده . می گوید می دانم که بالاخره تاب نمی آوری و به دنبال او

می روی . »

شوقش بیشتر در دل من ترس می انداخت تا علاقه و همدلی ام را بر انگیزد . گفتم :

« واقعا می خوای بروی ؟ خانواده ات چه می شود.اگر گم و گور شوی و بلایی به

سرت بیاید و سرور هم به کمکت نیاید چه؟ چه کار می کنی ؟ »

به یاد پدرم و خشونت نگاهش افتادم . احمد با لبخندی عجیب به من خیره شد . در نگاهش

ترحم بود و بس . جلو آمد و دست روی شانه ام گذاشت و گفت : « باز هم حرف سرور

درست درآمد . احمد زودتر و مجحمود دیرتر . نه محمود جان ، من شک ندارم و

مطمئنم اگر او را از ته دل بخوانم ، اجابت می کند . »

و ناگهان من را در آغوش گرفت و به سینه فشرد و گفت : « دلم برایت تنگ می شود .

تو تنها کسی در این دنیا هستی که من رازی مشترک با او دارم ، برای همین برایم از

همه عزیزتری ، خدا حفظت کند . »

دلم می خواست با او بروم و مثل او امام را صدا بزنم ، اما بوی دهان پدر ، بوی بد دهان

پدر که مرا از گفتن آنچه دیده بودم،باز می داشت ، باعث شد که از رفتن با احمد منصرف

شوم.از فکر اینکه احمد می رود و ممکن است دیگر او را نبینم ، دلم به درد آمد . نمی دانم

چرا مطمئن بودم احمد که برود ، یقین من از دیدن سرور به خیال بدل می شود ، همان

چیزی که پدر و مادر به آن نسبت می دادند.

 

 

کتاب انکه دیر تر امد …….

 

 

تو تابستون امسال با اون گرمای خفه کننده اش توی اتوبوس نشسته بودم.یه دختر کوچولوی ۸-۹ ساله

هم بهخاطر نبود جا دور از مامانش نشسته بود رو صندلی ته اتوبوس.دختر کوچولو روسری اش

رو خیلیزیبا با رعایت حجاب همراه چادر عربی سرش کرده بود.

خانوم بدحجابی که پیش دختر کوچولو نشسته بود و خودشو باد میزد با افسوس گفت:

(توی این گرما اینا چیه پوشیدی؟از دست اجبار این مامان باباهای خشک مقدس…تو گرمت نمیشه بچه؟)

 همون لحظه اتوبوس ایستاد و باید پیاده میشدیم.

دختر کوچولو گره ی روسری اش رو سفت تر کرد و محکم و با اقتدار گفت:

(چرا گرممه… ولی آتیش جهنم از تابستون امسال خیلی خیلی گرم تره…)

دختر کوچولو پیاده شد و اون خانم بدحجاب سخت به فکرفرو رفت…….

احمد خندید و گفت:«اسم برازنده ای نیست ؟ برای کسی که این طور ما را ازسختی و بلا نجات داد ؟»

خوشم آمد . چند بار نام سرور را تکرار کردم . واقعاً برزنده اش است . عجیب بود ، با آنکه می دانستیم

حرارت آفتاب به شدت دیروز است ، اصلا احساس گرما و تشنگی نمی کردیم . حتی گرسنه مان هم نبود

اما هرچه زمان می گذشت بی تابی مان بیشتر می شد که کی دوباره آن صورت و آن چشم ها را

می بینیم.وقتی خورشید از وسط آسمان پایین آمد و رو به افق پیش رفت ، دلشورۀ عجیبی به من

دست داد . نمیتوانستم بنشینم یا مثل احمد بایستم و به افق خیره بشوم.

اگر سرور نیاید چه ؟

اگر فراموشمان کند ؟

یا نکند برای دوباره آمدنش باز باید استغاثه کنیم و دعا بخوانیم ؟ طاقت نیاوردم و گفتم : « اگر نیاید چه

کار کنیم ؟ »

احمد متوجه منظورم نشد ، گفت : « تا زمانی که در این شیار باشیم در امن هستیم . بالاخره کسی از

اینجا می گذرد . » و مغموم گفت : « اما خیلی بد می شود ، اگر دوباره نبینیمش .»

معترض گفتم : « منظور من همین است . حاضرم آن بوی خوش و آن صورت مهربان را یک بار

دیگر ببینم و بمیرم . »

ناگهان غبار آمدنشان را از دور دیدیم . آنقدر نرم و سبک تاخت می کردند که به نظر می آمد هرگز

به ما نمی رسند . احساس کردم قلبم از سینه ام بیرون می جهد . دست وپایم می لرزید و می دانستم

احمد هم حال و روزی بهتر از من ندارد . در چنذ قدمی ما از اسب پیاده شدند . احمد جلو دوید و

سلام کرد و من هم به خود آمدم و سلام کردم . مرد جوان انتهای دستار را از صورتش کنار زد .

صورت چون ماهش پیدا شد . تبسمی کرد و جواب سلاممان را داد . جلوتر رفتم . احمد را دیدم

که خم شد دستش را ببوسد اما سرور او را بلند کرد و دستی به سرش کشید . بی اختیار بو کشیدم

و گفتم : « دلمان خیلی هوایتان را کرده بود . »

گفت :« می دانم … شما دلتنگ خدا بودید که سرنماز چنان ذکر می گفتید.اجازه بدهید من هم

نمازم را بخوانم تا بعد … »

 مردِ دیگر جانماز را پهن کرده بود . پارچه ای از جنس مخمل و به رنگ سیز و چنان چشمگیر

که به عمرمان ندیده بودیم و عجیب اینکه آن جانماز برای بیش از دو نفر جا داشت.

مرد سپید پوش اذان می گفت و حی علی خیر العمل را با چنان تحکمی ادا کرد که احساس کردیم

ما را هم به خواندن نماز دعوت می کند . گفتم : « منظورش این است که ما هم با آنها نماز

بخوانیم ؟ »

احمد گفت : « منظورش هرچه باشد ، من نمازم را با آن ها می خوانم . »

به دست هایشان اشاره کردم و گفتم :« نگاه کن ! آن ها شیعه هستند . »

 دست هایشان هنگام نماز مثل شیعیان از بغل آویخته بود . احمد پس از مکثی طولانی شانه بالا

انداخت که اهمیتی ندارد و پشت سر سرور قامت بست.من هم قامت بستم .بوی خوش چنان پراکنده

بود که بی اختیار چشمانم را بستم و به کلمۀ کلمۀ نماز فکر کردم.برای

 اولین بار بدون کمترین مکث نمازم را کامل خواندم . آن نماز زیبا ترین و خالصانه ترین

نمازی بودکه در طول زندگی خوانده ام . حسرتش هنوز بر دلم است .

پس از نماز دو زانو در برابر سرور نشستیم . مرد دلنشین ترین تیسم ها را کرد و گفت :

« خوب ، مردان مؤمن ، شب را چطور گذراندید ؟ »

 گفتم : « بسیار عالی . شیااری که کشیده اید معجزه است . »

احمد گفت : « خیلی راحت بودیم . حتی تشنه و گرسنه و گرما زده هم نشدیم . فقط خیلی

دلتنگ شما بودیم . مطمئنم از احوال ما با خبر بودید . »

گفتم : « این معجزه های شما فقط از پیامبران بر می آید .. »

جوان پس از مکثی طولانی لبخند زد و گفت :

« شما که خوب می دانید پیامبری با رسالت

حضرت محمد مصطفی (ص) خاتمه یافت.

مردی که شما سرور لقبش داده اید ، پیامبرنیست ، بلکه پیامبرزاده است . »

 به پهلوی احمد زدم و گفتم : « دیدی ؟ می داند به او سرور لقب داده ایم . »

احمد پرسید : « نَسَبتان به کدام پیامبر می رسد ؟ »

لبخندی زد و گفت :« به آقا و سرورمان محمد مصطفی که درود و

رحمت خدا بر اوست از ازل تا به ابد . »

 پرسیدم : « پدرتان کیست ؟ »

گفت :« حسن بن علی ! »

 احمد با تعجب گفت : « امام شیعیان ! » و با دهانی باز به جوان خیره شد .

گفت : « اما شیعیان که می گویند پسر حسن بن علی از دیده ها غایب است ؟ »

جوان خدید و گفت :« آیا این طور است ؟ آیا من از نظر شما غایبم یا به چشمتان می آیم ؟ »

 اشک از چشمان احمد جاری شد و گفت : « پدرم اعتقاد شیعیان را به شما باور ندارد . » و

محکم به زانوی خود زد و گریان گفت : « ای پدر ، کجایی که ببینی آن که به او بی اعتقادی

پیش چشمان من است ؟ »

سرور دست روی شانۀ احمد گذاشت و با مهربانی گفت :« اگر تو به آنچه می بینی شک نکنی ،

پدرتنیز به من ایمان خواهد آورد . »

 احمد گریان گفت : « آقا چگونه شک کنم به آنچه می بینم ؟ اگر به آنچه خود هستم شک کنم، به آنچه

شما هستید ، شک نمی کنم . »

من نیز گریان گفتم : « اگر احمد هم شک کند ، من شک نمی کنم . » و خم شدم و بر دستش بوسه زدم .

دست به سرم کشید . در این نوازش مهری بود که من تا آن زمان بیهوده ، آن را در دستان پدر  و مادر

جستجو کرده بودم .

گفت :« نمی خواهید حنظل بخورید ؟ »

 احمد گفت : « هرچه از شما برسد ، نیکوست »

سرور دو حنظلی را که مردِ همراهش به او داده بود ، در دست چرخاند و نیمه کرد و به ما داد و گفت :

« اینک من می روم ، اما خیالتان آسوده باشد.تا ساعتی دیگر از اینجا نجات خواهیدیافت . »

 حنظل را به دهان گذاشتم . با آن که شیرین و خنک بود ، اما مزه نمی داد ، چون فکر جدایی از او تلخ

تر از طعم حنظلِ شیرین بود . گریان گفتم : « باز هم شما را خواهیم دید ؟ »

احمد روی پای او افتاد و گفت : « نمی شود ما را هم با خودتان ببرید ؟ »

سرور موی او را نوازش کرد و گفت :« هر وقت مرا از ته دل بخوانید ، می بینید .

شما از من خواهید بود ، احمد زودتر ومحمود دیرتر . »

 نرم و سبک برخاست . مرد سپید پوش نیز .

نالیدم :« آقا ! »

خواستم پارچه مخمل را چنگ بزنم . اما پارچه ای نبود و تا سر بلند کنم آن ها سوار بر

اسب بودند . احمد مبهوت ایستاده بود . مرد به خداحافظی دست بلند کرد و حرکت کرد .

به دنبالش دوبدم و فریاد زدم :

« ما را فراموش نکنید . »نگاهشان کردم تا آخرین تپه محو شدند .

…………………

 

 …….کتاب انکه دیرتر امد